The Man from U.N.C.L.E. (2015)
Yes, The Man from U.N.C.L.E. – gebaseerd op de gelijknamige TV-serie uit de jaren 60 met Robert Vaughn en David McCallum – is een vrij grote verrassing, zeker ook doordat Guy Ritchie zich qua visuele shananigans voor 98% (gelukkig) inhoudt. Neem daarbij de mogelijk Oscarnominatiewaardige art direction, een paar positief verrassende leading men, een wederom fantastische leading lady, een paar bijna klassieke bad guys en combineer dat met bijna archetypische tongue-in-cheek-humor, een vrij simpel verhaaltje (met volgens mij maar een echt grote plotfout) en je hebt de basis voor mogelijk een volgende Guy Ritchie-franchise. Maar wel één die wat ‘rijker’ en volwassener aanvoelt dan Ritchie’s Sherlock Holmes-filmserie…
Het verhaal
Zoals ik al zei: gebaseerd op een TV-serie uit de jaren 60, het tijdperk waarin de Koude Oorlog hoogtij vierde met als hoogtepunt natuurlijk de Cuba-crisis. We bevinden ons hier echter allereerst in Berlijn, waar top-CIA-agent Napoleon Solo (Henry – Man of Steel – Cavill) op zoek is naar een voormalig Nazi-wetenschapper, maar daarvoor eerst z’n garagehoudende nichtje Gaby (Alicia – Ex Machina – Vikander) over de Muur moet zien te krijgen. Daarbij worden ze nogal heftig tegengewerkt door de Russische KGB-agent Illya Kuryakin (Armie – The Social Network – Hammer), maar uiteindelijk lukt het Solo om Gaby in het Westen te krijgen. Dan blijkt echter waarom ze Gaby’s vader – die ze zelf al 18 (?) jaar niet gezien heeft – zo hard nodig hebben, want hij lijkt ontvoerd door de Italiaanse crime-familie Vinciguerra, waarbij vooral Victoria Vinciguerra (Elizabeth – The Great Gatsby – Debicki) een evil mastermind lijkt te zijn.
De dreiging die deze opportunistische Victoria veroorzaakt is zo groot dat het de hoge heren in Washington en Moskou heeft doen besluiten om in het geniep de handen maar eens ineen te slaan, ondanks de heftigheid van de Koude Oorlog. Solo krijgt opdracht om samen te werken met – natuurlijk – Kuryakin, en samen met Gaby dienen ze te infiltreren in de Vinciguerra-familie. Dat levert direct al een interessante driehoeksverhouding op, want is Kuryakin wel zo onbewogen als hij zich voordoet, bespeelt Solo Gaby of juist andersom, en hoe verleidelijk weet Gaby beide mannen om haar vinger te winden? Gooi daar nog een nucleaire dreiging tegenaan en je weet dat de stakes vrij hoog zijn, wat Ritchie voldoende kansen bood om op actievlak flink los te gaan.
Uitgebalanceerde crew
En dat hij daarbij maar één keer echt iets té ver gaat met z’n hippe montage/multiple split screen-techniek (overigens ook een kenmerk van de oude serie), dat vergeef ik ‘m wel. Qua sfeer zet hij bijna een klassieker neer, al is die wel zo doordrenkt met gevatte dialogen en stevige actie, dat ik verwacht dat een vrij groot publiek aardig zal kunnen genieten van deze film. De sfeer wordt voor een belangrijk deel ook bepaald door de art direction, waarvan ik al eerder aan gaf dat ze daar mogelijk wel eens wat nominaties voor gaan krijgen. Evenals voor het kostuumontwerp, want eigenlijk ziet alles er gewoon erg goed uit.
Ritchie, bekend van Lock, Stock and Two Smoking Barrels, Snatch en Sherlock Holmes, schreef het scenario samen met de schrijvende producent Lionel Wigman, waarmee hij eerder al aan Sherlock Holmes werkte. Daarnaast maakt Jeff Kleeman z’n speelfilmdebuut hier, terwijl de vierde gecrediteerde schrijver – David C. Wilson – ook niet mega-ervaren is, met slechts twee andere titels op z’n naam. Toch apart dat er dan zo’n grote plotfout in het verhaal zit – SPOILER ALERT – als tegen het eind de Britse handler (Hugh Grant) met een nieuwe opdracht voor ons drietal komt (de start van de franchise?), terwijl zeker de Russische baas nog helemaal niet kon weten dat z’n agent de opdracht ervoor wel of niet al afgerond had – EINDE SPOILER ALERT. Iets wat weinigen waarschijnlijk op zal vallen, maar zulke fouten zijn toch wel te vermijden..?
Cast
Henry Cavill is bekend geworden als de nieuwe Superman, maar daarin vond ik hem niet echt overtuigen. Ook z’n hoofdrollen in Immortals en The Cold Light of Day zijn op z’n zachtst gezegd ‘vergeetbaar’, dus heel opmerkelijk is het niet dat hij hier beter is dan wat ik van hem ken. Al zit er wat frictie in de mix van Amerikaanse agent en de Engelse ‘suaveness‘ van sommige dialogen, maar dat is verwaarloosbaar. Armie Hammer maakt ook aardig indruk als te sterke en te stoere Rus die genoeg jeugdtrauma’s heeft om flink wat lompe uitbarstingen te veroorzaken. Daarnaast zien we (dus) nog Hugh Grant, Jared – Sherlock Holmes: A Game of Shadows – Harris, Sylvester – Sense8, Inglourious Basterds – Groth, Luca – To Rome with Love – Calvani, Elizabeth Debicki maar vooral Alicia Vikander voorbijkomen, en wat jaloers ben ik op Michael – Shame – Fassbender, dat hij zich haar vriend mag noemen. Naast dat Vikander mogelijk de knapste actrice van dit moment is qua uiterlijk, spat er ook aan alle kanten het acteertalent vanaf. Alhoewel ze daarin in Ex Machina nog wel wat meer uitgedaagd werd hoor.
Final credits
Nee, natuurlijk is The Man from U.N.C.L.E. niet de beste film van het jaar, maar dus zeker een vrij aangename verrassing, een wat rustige Guy Ritchie-film (wat in mijn ogen een compliment is), met een leuke mix van karakters, wat dus een interessante basis legt voor een mogelijke franchise. Dat ik hierboven flink wat aan ‘namedropping‘ doe is normaliter niet het allerbeste teken, maar hier doe ik het vooral om het ruim aanwezige talent te tonen.
Ik denk dat ik deze film vrij makkelijk aan kan raden aan iedereen die zin heeft in een leuke actiethriller met ook aardig wat humor. En zoals ik al insinueerde: als de term “tongue-in-cheek” niet al bestaan had, dan was die in beschrijvingen van deze film waarschijnlijk verzonnen…