Helaas, The Tomorrow War is als sciencefiction niet veel intelligenter dan een gemiddelde Ronald Emmerich-film (denk 2012). Qua production value en ‘wannabe cool‘ oneliners lijkt vooral Michael Bay een inspiratiebron te zijn geweest, aangevuld met (te) slecht doordachte (of zelfs makkelijk ‘vergeten’) Back to the Future-paradoxen, mijn willekeurige gedachte over de aliens uit A Quiet Place Part II, én een vader-dochter-verhaal dat nogal gejat lijkt van het meer dan superieure Interstellar. Dat The Tomorrow War…
Zoals de mega-interessante trailer al deed vermoeden, is Chaos Walking een ‘high-concept film’ met een ontzettend uitdagend gegeven. Ik ging dan ook aardig mee in het behoorlijk voorspelbare maar ook vermakelijke verhaal, maar toen ik naderhand pas leerde dat de film gebaseerd is op een zogenaamd ‘young adult‘-boekenserie en het zéér waarschijnlijk de bedoeling is (of was?) dat dit de start van een nieuwe franchise zou worden, toen voelde ik eens een behoorlijk cynisme opkomen.…
Dat William Golding, schrijver van Lord of the Flies, niet gecredit wordt door scenarist en regisseur Neil – Limitless, The Illusionist – Burger, dat zal ik niet cynisch becommentariëren, want de links met dat boek van die Nobelprijswinnende schrijver zijn ook het interessantste aan Voyagers. Al is ie zeker wel vermakelijk hoor, met een leuke rits jonge acteurs, maar ik kon er waarschijnlijk meer op projecteren, dan dat er daadwerkelijk een interessante of scherpe visie…
Ik kreeg tijdens het kijken van deze Bringing Out the Dead–Tenet–Los cronocrímenes–Altered States-mix-up vrij snel het gevoel, dat met een paar extra rewrites dit mogelijk best een interessante film was geworden. Nu voelden de (weinige) karakters – gespeeld door Anthony (The Hurt Locker, Avengers: Endgame) Mackie en Jamie (50 Shades of Grey) Dornan – maar vooral ook de filmlogica te simpel uitgewerkt, waardoor de grote hoeveelheid aanwezige interessante thema’s (denk verlossing, racisme, relativiteit/tijd, rouw, opoffering, trauma…
Al bij z’n regiedebuut (Confessions of a Dangerous Mind) gaf regisseur George Clooney eerlijk toe, dat hij graag leentjebuur speelde bij andere films en/of regisseurs. En dat heeft ie voor het present- en post-apocalyptische The Midnight Sky wederom overduidelijk gedaan. Waarmee het een beetje Interstellar meets Gravity meets Moon meets Ad Astra is geworden, waarbij Clooney zelf ook scenarist Mark L. Smith’ eerdere The Revenant als inspiratiebron noemde. Met andere woorden: The Midnight Sky is…
Zo, die Brandon heeft niet alleen de achternaam van z’n beroemde vader (David – The Fly, A History of Violence – Cronenberg), maar thema’s als identiteit en de fysieke gevolgen van technologie komen in Possessor net zo hard terug als in pa Cronenbergs beste films (denk Dead Ringers en Videodrome). En dan komt Jennifer Jason Leigh – hoofdrolspeler in pa’s ExistenZ – ook nog langs! Maar de stralende sterren van Possessor zijn overduidelijk Andrea – Birdman,…
Okay, laat ik deze recensie eens gebruiken om er zelf achter te komen, wat ik nou van deze ‘film’ vind. Valley of the Gods trok m’n aandacht vanwege de indiaanse mythologie, waarna ik er ook nog achter kwam dat er onverwacht grote namen aan verbonden waren (Josh Hartnett, John Malkovich, Bérénice – Skyfall – Marlohe en Keir – 2001: A Space Odyssey – Dullea). Met andere woorden: ik ging er nog vrij ‘open’ in. Ik…
Christopher ‘King of the Mindfuck‘ Nolan is terug met een film die er alles aan doet om jou met een “WTF..!???“-gevoel de bioscoopzaal uit te laten lopen – ja, dit was mijn eerste bioscoopbezoek sinds begin maart! – maar nog geen anderhalve dag later moet ik concluderen: Tenet is zeker niet Nolans beste film. Versterkt door een ‘Zimmer-imitatie musical score’ voelde behoorlijk veel vrij bekend aan. Om de film kort samen te vatten: denk Interstellar…
Eén van de meest opvallende dingen aan het kleine, maar fijn verrassende The Vast of Night, is dat dit de zelf-gefinancierde debuutfilm van een commercial-regisseur is, zonder dat je ergens aan ziet dat hij ‘slechts’ 700.000 dollar te besteden had (ter vergelijking: het budget van Nederlandse telefilms als Billy en Doodslag lag rond een miljoen euro). Maar daarmee toont Andrew Patterson dus ook direct, dat de rol van geld – bij het maken van een…
Sommige films lijken volledig gemaakt om Nicolas Cage in z’n welbekende overdrive-stand te laten geraken (‘Get in the Cage,’ aldus een vaker terugkomende SNL-sketch), en Color Out of Space is exact zo’n film. Al zou ik Color Out of Space daarmee wel flink tekort doen, want de film is ook veel meer dan dat. Aan de oppervlakte één van de grootste quatsch-films van het jaar, maar ergens ook een perfecte verfilming van een heerlijke mindfuck-gedachte…
El hoyo, op Netflix waarschijnlijk makkelijker te vinden als The Platform, is net zo scherp, als dat het verhaal simpel is. En dat maakt dit de tot nu toe beste ‘corona-horror-escapers’ die ik gezien heb. Een niet al te moeilijke boodschap op lekker lompe wijze gebracht, waarbij zeker meer te ontdekken is dan wat je direct ziet. Maar ook gewoon lekkere ‘genre-horror’, die filmfreaks zeker aan Cube zal doen denken, maar ook wel wat weg…
Weet je, je hebt Underwater waarschijnlijk al een aantal keren gezien, en ook in betere varianten. Denk aan The Abyss, Alien of The Thing: horrorspanning op een plek waar je eigenlijk niet kunt ontsnappen. En mogelijk lijkt ie wel het meeste op Leviathan,uit 1989, een beetje een vergelijkbare guilty pleasure. Want ik geef het eerlijk toe: ik liet me aardig meevoeren in de spanning van deze lekker simpele formule-invulling, over een onderzees boorplatform op de bodem…