The Tomorrow War (2021)
Helaas, The Tomorrow War is als sciencefiction niet veel intelligenter dan een gemiddelde Ronald Emmerich-film (denk 2012). Qua production value en ‘wannabe cool‘ oneliners lijkt vooral Michael Bay een inspiratiebron te zijn geweest, aangevuld met (te) slecht doordachte (of zelfs makkelijk ‘vergeten’) Back to the Future-paradoxen, mijn willekeurige gedachte over de aliens uit A Quiet Place Part II, én een vader-dochter-verhaal dat nogal gejat lijkt van het meer dan superieure Interstellar.
Dat The Tomorrow War de bioscopen uiteindelijk niet haalde – zouden de marketeers het durven te wijten aan de coronapandemie? – maar straight-to-streaming (Amazon Prime) ging, dat mag jouw verwachtingen zeker wel beïnvloeden. Want verwacht je goede scifi, dan kom je van een aardig koude kermis thuis, verwacht ik…
Het verhaal
Dan Forester (Chris – Guardians of the Galaxy – Pratt) is een Irak-veteraan, maar geeft inmiddels biologie/natuurkunde op een middelbare school in een standaard Amerikaans stadje. Getrouwd met een lastig acterende vrouw (Betty – Stuber, Isn’t it Romantic – Gilpin) en vader van de schattige Muri (Ryan Kiera Armstrong) zitten ze tijdens een kerstdiner gezamenlijk een wedstrijd op het WK 2022 in Qatar te kijken (een detail dat verbazingwekkend goed klopt), als er op het voetbalveld ineens één of andere paarse gloed verschijnt, en daaruit een SWAT-team uit de toekomst verschijnt, met een nogal lullige mededeling.
Het team komt uit 2051, het jaar waarin de mensheid het finaal gaat afleggen tegen een buitenaardse dreiging. Dan springen we een jaar vooruit, en blijkt de hele wereld samen te zijn gekomen om ‘onvrijwilligers’ met een gun voor zeven dagen naar 2051 te sturen, in een laatste poging de mensheid te redden. Je raadt het natuurlijk direct: Dan wordt ook opgeroepen, en z’n all American-optimisme doet hem geloven dat hij wel bij de 20% zal horen die zo’n zevendaagse tour of duty gaat overleven.
Dat hij na z’n tijdsprong z’n volwassen dochter (Yvonne – The Handmaid’s Tale, Chuck – Strahovski) tegenkomt is totaal geen spoiler, maar het meest tijdrekkende aan deze film is wel, dat hun ‘eindstrijd’ helemaal niet het einde van de film is. Want dacht je nou echt, dat ze een grote naam als J.K. Simmons maar voor één scène (en onderstaande still) hebben weten te strikken..?
A bit of a stupid mess…
Je zult hierboven allang gemerkt hebben, dat hoe meer ik over deze film nadenk, hoe groter m’n teleurstelling wordt dat de makers juist te weinig hebben nagedacht. Het is dát, of ze hebben totaal geen respect voor ons als kijkers. Er worden namelijk zóveel dingen gemakshalve vergeten (zodat ze wel voor een spanningsopbouw zorgen, maar qua tijdreislogica veel eerder al benoemd hadden moeten worden), of er worden schoolkinderen bij gehaald die ineens expert blijken te zijn, en ga zo maar door. Heel even dacht ik, dat ze op een soort absurdistische camp-toer wilden gaan (denk Evil Dead of zo), maar helaas, die uitvlucht kunnen de makers niet claimen…
Crew & cast
Nu is regisseur Chris McKay primair eigenlijk ook een editor (bijvoorbeeld van The Lego Movie: zie de link met Chris Pratt), die daarna zelf The Lego Batman Movie mocht regisseren. Scenarist Zach Dean schreef ooit het licht-verrassende Deadfall, en de films die nog op z’n rol staan lijken ook lichtelijk interessant, maar hier probeert ie toch vooral een ‘Emmerichje’ te doen. En ja: de ingrediënten voor het juiste drama, om jou als kijker wél constant mee te laten voelen met de karakters in zo’n scifi-verhaal, die zijn zeker wel aanwezig, maar die worden dus óf niet goed uitgewerkt, óf gewoon overstemd door te domme keuzes…
Niets ten nadele van bijvoorbeeld Pratt, Strahovski of Simmons hoor. Die doen hun werk meer dan afdoende, maar ik dacht tijdens het kijken al een paar keer: hoe zouden zij deze film achteraf zelf waarderen? Natuurlijk moeten ze contractueel enthousiast doen over deze film, maar denk dat ze zich alle drie wel wat zullen schamen hoor. Enige die echt wel goed paste, was eerdergenoemde moeder, gespeeld door Betty Gilpin. Nu voel ik me direct ook wat terughoudend om haar ‘prestatie’ te bekritiseren, ik kan zelf namelijk totaal niet acteren, maar qua niveau paste zij dus wel goed bij het B-filmscenario.
Final credits
Als ik zo kritisch ben, wil ik mezelf wel eens afvragen: “Maar Filmofiel, mogelijk zat er gewoon een scheetje verkeerd of zo, en was je chagrijnig, en heeft dát je beleving beïnvloed!” Maar las net dus de review van een ‘collega’, en die liet me bijna hardop lachen met zijn conclusie: “It’s an alien-combat time-warp movie that makes you long for the nuance of Starship Troopers.”
Nee, The Tomorrow War is echt zo’n film die je met alle gemak direct weer mag vergeten, hoe hard ze ook proberen je te overweldigen met hun shock & awe-tactiek…