Regisseuse Ami Canaan Mann is inderdaad de dochter van Michael – Heat, Public Enemies – Mann. Waarschijnlijk de reden dat miss Mann zoveel grote namen voor haar eerste grote film heeft weten te strikken (papa was ook één van de producenten), want Jessica Chastain, Jeffrey Dean Morgan, Sam Worthington en Chloë Moretz zullen niet op basis van ’t scenario voor deze film gekozen hebben, want dat rammelt aan alle kanten. Wat Mann wel laat zien…
Nadat Bart Chabot laatst bij Pauw & Witteman een warm pleidooi voor The Whistleblower hield (en helaas toch ook wel iets verklapte) en ik op Facebook nogal geschokte reacties op deze film zag verschijnen wist ik dat ik ‘m snel moest zien. En op één of andere manier was ik bang dat het een wat cliché kritische film zou zijn, maar wat ik gisteren zag maakte me zó ontzettend kwaad dat ik in mezelf bijna dingen op…
In mijn review van de toch wel behoorlijk tegenvallende Killer Elite had ik het al kort over The Killer Elite uit 1975, een film met James Caan en Robert Duvall (die kort daarvoor ook al samen te zien waren in The Godfather en The Godfather: Part II, btw). Naast de vrijwel identieke titel zou de enige overeenkomst het schijnbaar incoherente verhaal zijn. Maar de aanwezigheid van Sam – The Wild Bunch, Straw Dogs – Peckinpah…
Ik moet allereerst melden dat ik aangenaam verrast was door De Heineken Ontvoering. Niet alleen is het een Nederlandse film die ietwat boven het maaiveld uit durft te steken door écht op de karakters te focussen, maar daarnaast blijft de film ook op een aardige manier hangen. En wat zal Gijs Scholten van Aschat trots zijn op z’n zoon Reinout..! Zelf ben ik net te jong (wat heerlijk om dat eens te typen ;)) om…
Het allereerste dat opviel aan Margin Call waren de onbekende productie- en distributiemaatschappijen aan het begin van de credits. Omdat ik ‘m in de sneak zag bekroop me toen lichtjes het gevoel: “Oh oh, is dit niet een straight-to-DVD-titel?“, maar toen ik de naam Kevin Spacey zag verschijnen wist ik het: dit is die film over die financiële instellingen die hopelijk zo scherp is dat er daarom geen grote maatschappij haar vingers aan durfde te…
Yes, wat heerlijk om een goed harde en spectaculaire politie-actie-thriller te zien die niet in de Hollywood gemaakt is. Ik bedacht me tijdens het kijken namelijk dat een opkomende economische grootmacht als Brazilië natuurlijk ook op het gebied van coole films steeds meer hun steentje begint bij te dragen. Dat zagen we al met Cidade de Deus en het eerste deel van Tropa de Elite, en hier gaan ze gewoon verder. Maar dan moeten ze…
Toen ik zojuist de trailer van The Guard terug keek moest ik een paar keer hard lachen. Deze film bevat namelijk ontzettend veel grappige momenten, one-liners, onbedoeld gruwelijk racistische opmerkingen en een ontwapenende nuchterheid die waarschijnlijk echt Iers is. Alhoewel “nuchterheid” en “Iers” natuurlijk niet vaak in één zin gebruikt worden, tenzij er een ontkenning in verwerkt is… ;) The Guard is vooral een tour de force voor Brendan Gleeson. Hij is zo’n acteur die iedereen kent,…
Ondanks dat de aandacht tijdens het laatste Cannes-festival naar die andere Deense regisseur ging (die met Melancholia overigens ook één van de beste films van ’t jaar afleverde, naar mijn bescheiden mening), daar ging Nicolas Winding Refn wel even met de regieprijs aan de haal voor het geweldige Drive, afsluiter van het PAC-festival afgelopen zondag. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met m’n praise voor deze film, maar misschien is het grootste compliment…
Na een 61-urige werkweek lag ik afgelopen zaterdagavond heerlijk onderuitgezakt op de bank. Geen zin in iets al te moeilijks, maar wel in voor een leuke flauwe komedie. En met Wild Target werd ik op m’n wenken bediend. Hij verraste me zelfs, ook al is dit wel een échte ‘love it or hate it’-komedie, want flauw is ie zeker. Het juiste bijvoeglijke naamwoord voor zo’n komedie is deadpan, iets wat vrij lastig naar ’t Nederlands…
Nu kan ik wéér gaan typen hoe geweldig het is om weer zo’n klassieker te ‘ontdekken’, maar dat is inmiddels zó’n waarheid dat het bijna een cliché begint te worden, dus laat ik daarvoor waken. The Big Sleep toont wederom dat er halverwege de vorige eeuw in Hollywood lang niet zulke preutse films werden gemaakt als ik altijd vermoedde, en Howard Hawks toont tevens wederom dat hij één van de echt grote regisseurs van zijn…
Misschien dat de felle zon ook iets bijdroeg, maar toen ik gistermiddag na afloop van De Bende van Oss rond 13u de bioscoop uit liep, was ik erg blij. Als Brabander voelde ik deels wat trots, maar ik vond ’t ook erg fijn dat er een keer een ‘lokaal’ verhaal verteld werd in een Nederlandse film. In België hebben ze al lang door dat het maken van een kleine film over een lokaal onderwerp veel…
Wacht, voordat ik m’n teleurstelling ga uiten dat ik er net achter kom dat er alweer een deel II in de steigers staat wil ik graag melden dat ik stevig heb genoten van Snabba Cash, een Zweedse thriller over een gastje van eenvoudige komaf die er zó graag bij wil horen dat hij zich – tot eigen verbazing – iets te snel en diep mee laat voeren in de wereld van de internationale drugshandel. Het…