Naast het feit dat The Favourite Yorgos – Dogtooth, Alpeis, The Lobster, The Killing of a Sacred Deer – Lanthimos’ meest toegankelijke film is geworden, vertelt hij ook op geweldig genuanceerde wijze een verhaal over ‘vrouwenmacht’. Het heerlijke en vaak grofgebekte afzetten tegen het ‘reguliere’ patriarchaat werkte daarnaast behoorlijk hard op m’n lachspieren, wat culmineerde in een scène waarin een huwelijk zo ‘klinisch’ wordt geconsumeerd, dat Emma Stone die Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol nu…
The Florida Project is het ietwat behapbaardere jongere broertje (of zusje) van American Honey, de film die vorig jaar mijn top 15 van het jaar aanvoerde. De mooie rol van Willem Dafoe, als soort surrogaatvader en/of morele rots in de branding in het leven van de voornamelijk zeer jonge karakters in de film, werd gelukkig genomineerd voor een Oscar voor Beste Mannelijke Bijrol. Want daardoor krijgt deze erg mooie film van Sean Baker heel wat meer…
Ik moet eerlijk toegeven dat het horen van deze titel, in combinatie met het genre “Japanse romanporno”, mijn mannelijke oren mogelijk bovengemiddeld deden spitsen. En ja: dit is een hele lekkere film. Maar daarnaast is het toch wel meer dan dat, want het is ook een grappige en opzwepende film over het liefdesspel, waarin nu eens een keer een vrouw de macht lijkt te hebben. Daarnaast zorgen de ‘regels’ van dit Japanse subgenre, dat vooral…
Ik neem aan dat de werktitel voor de eerste Amerikaans( geproduceerd)e film van Yorgos Lanthimos iets als “karma truly is a bitch” is geweest, want voor z’n minst Griekse film kiest ie wel voor een thema dat nogal vrij klassiek Grieks tragisch is. Koppel dat aan de ongemakkelijke en/of onconventionele vertelvorm, aangezet door vrij emotieloos acteerwerk van enkele topacteurs, en mogelijk begrijp je wel dat ik tot halverwege deze arthousefilm ook wel twijfelde wat ik…
Toch wel één van de meer opmerkelijke films van het jaar, deze nieuwe van Ruben – Turist, Involuntary – Östlund, waarin hij meer dan alleen de kunstwereld fileert. Mede gezien het licht ongemakkelijke gegiechel in de zaal durf ik wel te beweren dat Östlund de gehele westerse maatschappij een spiegel voor wil houden, en de film is bij vlagen wederom pijnlijk en soms zo spannend ongemakkelijk dat ik zelf een keer naar het scherm wilde…
Of mother! nou een film is over leven met een egocentrisch kunstenaar, een verhaal waarmee fervent milieuactivist Darren Aronofsky onze verkrachting van Moeder Aarde wil illustreren of een verhaal over een nogal ‘zelfverlekkerende’ Schepper en daarmee een (‘vermenselijkte’) veroordeling van religie, dat is me nog niet helemaal duidelijk. Maar wat mother! in elk geval wel is, is een film die niet alleen een behoorlijk kutgevoel oproept (pardon my French), maar als je uit het eerste…
Alleen al vanwege het feit dat de makers van Swiss Army Man weg kunnen komen met waarschijnlijk de grootste quatsch die je ooit in een film kunt zien, dat zal voor velen al genoeg reden zijn om geïnteresseerd te zijn in deze film met Paul Dano en (een dode!) Daniel Radcliffe. Dat ze daarmee wegkomen komt deels door Dano’s spel, maar vooral doordat ze onder alle quatsch wel een mooi klein verhaaltje vertellen, wat ook…
Mogelijk raar om een recensie te beginnen door te stellen dat een film als deze eigenlijk niet gerecenseerd moet worden, omdat recensies toch vaak een behoorlijk rationele component bevatten, terwijl deze film letterlijk en figuurlijk over dromen gaat: een wereld waarin ratio vaak ondergeschikt is. Dat ik daarnaast twee jaar geleden niet heel ver van de plek was waar deze film is opgenomen, en zelf ook een sjamaan bezocht heb in Puerto Nariño, dat maakt…
Ik kan nu – als licht Tarantino-criticus – natuurlijk heel ‘krantenkopgeil’ melden dat dit de meest interessante western met Kurt Russell van 2015 is, maar dan overdrijf ik mogelijk wat. Maar toch is Bone Tomahawk wel verrassender dan The Hateful Eight. Dat komt natuurlijk deels doordat ik van een Tarantino-film wel weet wat ik kan verwachten, maar daarmee zou ik S. Craig Zahlers regiedebuut tekort doen. Want waar het eerste deel gewoon een erg goede (maar…
Scenario-held Charlie Kaufman (Being John Malkovich, Adaptation, Confessions of a Dangerous Mind, Eternal Sunshine of the Spotless Mind) komt nu met z’n tweede zelf-geregisseerde film, en door het ogenschijnlijk mega-kleine verhaaltje én de stop-motion animatie waarin het verhaal gegoten is, lijkt deze niet verder van z’n bombastische meesterwerk Synecdoche, New York af te kunnen staan, maar thematisch gezien voel je wel degelijk overeenkomsten. Daarnaast lijkt het verhaal ongelooflijk saai en klein, maar interpretatie-wijs is het misschien…
Okay, om positief te beginnen: Tusk is hands down de raarste film die ik dit jaar gezien heb. De directe nuance hierbij: regisseur Kevin – Clercks, Zack and Miri Make a Porno – Smith had dit ontzettend weirde en stonede idee nooit tot film uit moeten werken. Ik vraag me ook echt af wie hij zo gek heeft gekregen om geld in dit project te steken, of zou hij inmiddels al zó onafhankelijk kunnen werken dat elk raar…
Dat Yorgos Lanthimos zijn visie op de mensheid in absurdistische satires weet te vangen, dat bewees hij eerder al met Kynodontas (a.k.a. Dogtooth) en Alpeis (a.k.a. Alps), en met The Lobster trekt hij die lijn niet alleen internationaal door. Want waar je zijn kenmerkende en geforceerd gekunstelde werelden in z’n eerdere films nog kon zien als een rare niche in onze ‘werkelijkheid’, daar lijkt hier – met een onverwachte grote sterrencast – de héle wereld overgeleverd…