Allereerst: ik was erg onder de indruk van Das Weisse Band. Want hoe knap is het dat een zwart-wit film over kinderen in een Duits dorpje in 1913 vanaf vrijwel het begin boeiend is en je uiteindelijk achterlaat met veel vragen waarvan het helemaal niet erg is dat je de antwoorden (nog) niet hebt…? Dat toont het werk van een meester. Het feit dat ik zelf uit een klein “zwart-wit” dorpje kom waarin het geloof…
Het is vrij moeilijk om Un Prophète te kijken zónder torenhoge verwachtingen. Zeker als je ‘m bij de Plaza kijkt. Op de site staat een quote uit de Volkskrant: “De beste film van de laatste 10 jaar“, en de usher bij Plaza vertelde vooraf doodleuk dat de film hem wat deed denken aan The Godfather. Gelukkig was de film totaal anders dan ik vooraf dacht, en had deze film géén last van de hoge verwachtingen.…
In mijn geweldige ‘goede-films-streak’ was The Chaser de zesde op rij. Na Invictus, The Hurt Locker, New York, I Love You, Shutter Island en The Book of Eli zag ik afgelopen donderdag The Chaser, een geweldig spannende Koreaanse film over een ex-agent en een seriemoordenaar in een kat-en-kat-spel… In The Chaser volgen we zowel een voormalig-politie-agent-maar-nu-pooier die z’n meisjes één voor één ziet “verdwijnen” én een schuchter uitziende jongeman die met een beitel en hamer…
De enige overeenkomsten tussen Abel Ferrara’s Bad Lieutenant en deze film van Werner Herzog met een grotendeels vergelijkbare titel is dat het gaat over een aan drugs verslaafde politieagent en dat beide films geproduceerd zijn door Ed Pressman. Mogelijk dat hij het idee had om een remake te maken (waar Ferrara natuurlijk terecht PISSED over was), maar Herzog heeft ergens opgemerkt dat hij deze film uit 1992 nooit heeft gezien. En als je dan The…
Na het wat luchtigere Burn After Reading komen de broertjes Coen nu weer met het ’n stuk diepere A Serious Man, zeer waarschijnlijk qua setting behoorlijk autobiografisch. Het gave aan deze film is dat het weer een puzzel met zoveel lagen is, dat het voor mij op dit moment eigenlijk nog niet mogelijk is om écht de kracht van deze film te begrijpen. En daarnaast was de film ook nog eens erg vermakelijk… In A…
Helaas, in m’n wens om weer een klassieker te ontdekken en daar gruwelijk van te genieten koos ik afgelopen maandag voor Antonioni’s Blowup uit 1966, maar hier kwam ik echt helemaal niet in. Zou het de “influenza C” zijn geweest, of ligt de film me (nu) gewoon niet? Blowup (of Blow Up, Blow-Up, take your pick) gaat over een Britse fotograaf die betrokken raakt bij een moordcomplot, of toch niet? Ik vind het echt jammer…
Ik krijg altijd een ambivalent gevoel bij het zien van een klassieker als Le mépris. Aan de ene kant is het natuurlijk FANTASTISCH om zo’n film te ontdekken en te realiseren dat Godard echt wel een koning is, maar aan de andere kant is het altijd jammer te zien dat dit soort films in 1963 lang niet zo uniek en alleenstaand waren als dat ze nu zouden zijn… In Le mépris volgen we scenarioschrijver Paul…
“Ground control to major Sam” is natuurlijk een erg flauw begin van een recensie van een film, gemaakt door David Bowie’s zoon Duncan Jones. Maar ergens voelt Moon wel hetzelfde als dat prachtige nummer van papa, want Moon is een film over de (on)menselijkheid die kan ontstaan bij het reizen en/of werken in de ruimte. Gekoppeld aan een aantal interessante ideeën over wie wij zijn en wat ons definieert als individu maakt van Moon een…
Sommige films moet je niet kijken als je ziek bent, zeker als het zo’n mogelijk mooie film als Man Push Cart is. Want als ik me al niet happy voel vanwege wat voor griep dan ook, dan zorgen thema’s als eenzaamheid en overleven in de straten van een grote stad er zelfs voor dat dat dekbed op de bank minder warm aanvoelt… Die griep is allang voorbij, maar het heeft m’n beleving van Man Push…
Zo, met meer dan een week vertraging eindelijk weer eens tijd voor wat recensies. Vorige week dinsdag zag ik – samen met een Zweed ;) – de Zweedse film De ofrivilliga, wat gezien de Engelse titel Involuntary waarschijnlijk iets als “de onvrijwilligen” betekent. Belangrijker dan de titel was echter dat ik ’t een erg gave film vond. Waarom? Lees door en read all about it! De ofrivilliga is een mozaïekfilm over een aantal karakters en…
In een top-10-lijstje van “moeilijkste films om te recenseren” staat Antichrist misschien wel op één. Want waar de film me zeer zeker behoorlijk raakte, vond ik ‘m vooral heel erg ‘naar’, en als ik terugdenk aan deze film, dan bekruipt me weer een kutgevoel. En nee, no pun intended… Antichrist is Lars von Triers nieuwste film over een man en vrouw die om moeten gaan met de dood van hun kind. Maar natuurlijk gaat de…
Geheel tegen m’n neuroses in heb ik dus al drie films gerecenseerd die ik ná The Limits of Control zag, en dat heb ik puur gedaan omdat ik bij The Limits of Control meer tijd nodig had (en heb) om ‘m te begrijpen. Want dat deze film Jarmush’ minst toegankelijke film is, dat was me vrij snel duidelijk. Wat voor mij overigens niet negatief is… In The Limits of Control volgen we ’the lone man’,…