The Professor and the Madman is een beetje A Beautiful Mind meets The Imitation Game meets The Man Who Knew Inifinity, oftewel: de dramatische spanningsboog wordt grotendeels gecreëerd door een afkeer tegen stramme wetenschapsregels. Diepere inzichten inzake ‘waanzin’ ontbreken echter vrijwel volledig (daarin is bijvoorbeeld At Eternity’s Gate veel ‘beter’), ook al mag Sean Penn behoorlijk los gaan in z’n rol. Geregisseerd (?) door de schrijver van Mel Gibsons Apocalypto, maar onze ‘mad Mel‘ (b)lijkt qua…
Wat me tijdens de voorpremière van Minions vooral opviel was hoe hard er gelachen werd door vooral vrouwen. Ik vermaakte me ook zeker, vooral door de lichte maatschappijkritiek en de muzikale links met het tijdperk waarin de film zich grotendeels afspeelt, al ‘herken’ je de humor wel érg goed uit de Despicable Me-films natuurlijk. Maar ik miste ook een beetje de ‘cuteness‘ van die films. Dit is een vrij straightforward ontstaansverhaal en een 100% prequel…
Niet dat het verhaal van dit derde deel in de Night at the Museum-franchise nou iets is om over naar huis te schrijven, maar het einde maakt dit mogelijk wel de meest memorabale van de drie. Natuurlijk doordat maar liefst twee van de acteurs uit deze film na afloop “in loving memory” worden herdacht, maar ook omdat de film (en franchise) gewoon een mooi afgerond einde krijgt. Dat maakt het volgende mogelijk raar om te…
Doordat er goed ‘gespeeld’ wordt met het verschil in opvattingen, waarden en leeftijden van de twee hoofdrolspelers van Philomena weet Stephen Frears een behoorlijk prachtige film te maken, die bij vlagen ook gewoon erg leuk is. Ik had geen haast om deze te kijken omdat ik bang was dat het een wat zeurderig/zwaar verhaal zou zijn (no disrespect, btw), maar dat is het zeker niet. Ik had bijna “komedie” als genre aangevinkt, maar uiteindelijk was het drama toch…
Gebaseerd op een kort verhaal uit 1897 (!!) is het niet alleen gruwelijk opmerkelijk hoe ‘hedendaags’ What Maisie Knew aanvoelt, maar het is ook gewoon een prachtige mooie en ‘kleine’ film over een zesjarig meisje dat op bepaalde vlakken ‘volwassener’ moet zijn om haar vechtende ouders het hoofd te kunnen bieden. En dat werkt dus alleen met een geweldige jonge actrice in de hoofdrol, waarbij het vrij ongelooflijk was hoe snel ik dat meisje in…
Na uitstapjes richting komedie (The Trip) en lompe thrillers (o.a. The Killer Inside Me) is Michael Winterbottom nu terug met een soms interessant en bij vlagen behoorlijk drama, maar uiteindelijk voelt de film niet bevredigend. De reden: de film vindt nergens echt de juiste balans, plus dat ik niet mee wilde/kon gaan in de belevenissen van erotica-koning-turned-vastgoedmagnaat Paul Raymond. Het blijft allemaal te oppervlakkig, en Raymond blijkt ook nogal een iets te zelfvoldaan persoon te zijn…
Om effe met de deur in huis te vallen: ik heb van Despicable Me 2 nóg harder genoten dan van het eerste deel. Steve Carell krijgt naast z’n minions namelijk ‘graptechnisch’ niet alleen een nóg geduchtere ’tegenstander’ in Kristen Wiigs karakter, maar zijn jongste dochter Agnes is nu zó über-schattig dat, indien ik eierstokken had gehad, deze vrijwel zeker waren gaan rammelen. En dan rennen er dus ook wederom gruwelijk veel minions rond, die hier zelfs een eigen…
Allereerst: Ruby Sparks is een leuke romantische film met een erg aparte insteek. Er wordt ’n mooi verhaal verteld over liefde en de onmogelijkheid van mannen om dat niet trachten te controleren. ‘n Verhaal dat over creativiteit zelf gaat en enorm veel potentie heeft om ook lekker scherp te zijn. Als je zin hebt in ’n lieve quirkie film over ’n verrassende liefde, dan zul jij smullen. Lees dan niet verder, maar kijk deze film..! Maar…
Ja, bij mij deed ie ’t wel, maar ik kan me goed voorstellen dat je deze film ook niet gaat trekken. Als je je namelijk niet over een kleine drempel heen kunt zetten en met hoofdrolspeler Ned mee kunt gaan, dan ga je je ten eerste waarschijnlijk ergeren aan z’n acties en daarna kritischer kijken naar hoe de verschillende karakters worden neergezet en zeggen dat het wel heel simpel gedaan is allemaal. En daar heb…
Micheal Winterbottom laat zich niet beperken tot één of enkele genres. Waar hij een jaar geleden nog imponeerde met een film op basis van een schijnbaar onverfilmbaar boek (The Killer Inside Me), eerder de Manchester-muziekscene op geweldige wijze toonde (24 Hour Party People), maar tussendoor ook z’n maatschappelijke betrokkenheid liet zien met documentaires als In This World, The Road to Guantanamo en The Shock Doctrine, daar komt ie nu met The Trip, een film die…
Weet je: as far as sequels go: Night at the Museum: Battle of the Smithsonian is gewoon weer leuk familievermaak, net als deel 1. Vanaf nu ga ik niet meer die hele titel typen, dat begrijp je. Het wordt nu dus Night at the Museum: BotS. Of maar gewoon Night at the Museum 2. Leukste toevoeging in deel 2: Amy Adams. Toch wel één van de leukste/beste nieuwe actrices… In deel 2 is Larry Daley…