Ooit brak Scrubs (tv)-acteur Zach Braff als regisseur lekker door met z’n American indie Garden State (met/tegenover Natalie Portman), waarna zijn Wish I Was Here en Going in Style hem niet echt naar grotere hoogten wisten te stuwen. Maar met A Good Person biedt hij Florence – Midsommar, Don’t Worry Darling – Pugh (en ook Morgan Freeman) een geweldige kans om écht te shinen. En dan is de film zeker niet perfect hoor (de film volgt…
Schijnbaar de langste film in de Evil Dead-franchise, maar ik vond Lee – The Hole in the Ground – Cronins Evil Dead Rise lekker ‘uptempo’ en heerlijk gore-y verlopen. Ik vermaak me dan ook best makkelijk met dit soort horror – meer blood & gore & winks dan keiharde schrikmomenten (er is maar liefst 6.500 liter nepbloed gebruikt in deze film!) – juist omdat ik hier minder van wakker blijk te liggen. Al zag ik…
Misschien wel het meest opvallende aan dit regiedebuut van Riley (kleindochter van Elvis) Keough en Gina Gammell, is hoe teder oordeelloos hun vertelling over deze jongeren op het Pine Ridge-reservaat in South Dakota, USA is. Al is de wereld waarin onze hoofdkarakters (fantastisch naturel gespeeld door non-acteurs) zich bevinden allesbehalve teder. War Pony biedt namelijk ook een ongenadig hard en deprimerend beeld van een verdwijnende cultuur, en hoe een ogenschijnlijk weerloos volk (al wordt met…
Het leukste aan The Pope’s Exorcist vond ik m’n filmvriendin wakker maken tijdens de meest heftige scènes in de film, om haar vervolgens lichtelijk uit te lachen dat ze dacht in een nachtmerrie wakker te worden. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik zelf ook een paar keer wakker werd tijdens deze film – één keer dacht ik zelfs ’t volume wat lager te kunnen zetten, want droomde dat ik thuis op de bank per…
Opvallend dat de twee meest recente Noorse films die ik zag, deze Syk pike (hier uitgebracht als Sick of Myself) én The World Person in the World, er weinig moeite voor doen om hun hoofdkarakters sympathiek over te laten komen. Maar waar dat in TWPitW nog verankerd leek in een soort onvermogen om échte verbinding aan te gaan, daar wordt in Syk pike iemand opgevoerd die ogenschijnlijk aan het Syndroom van Münchhausen lijdt: een psychiatrische…
Mogelijk dat ik ietwat te ‘gewend’ ben aan meer slick Amerikaanse vertellingen, maar deze Britse film van Jon S. – Stan & Ollie, Filth – Baird – over hoe de uitgeefrechten van het in de Sovjet-Unie gemaakte Tetris uiteindelijk in onder andere Nintendo-handen kwam – liet me wat ‘mwah-ig’ achter. Mogelijk was ik meer onder de indruk geweest als ik wél bij de SXSW-première in Austin was geweest (waar de echte maker van het spelletje bijvoorbeeld…
Na een paar stevige uitstapjes (Skyfall, Spectre en 1917) is Sam Mendes ’terug’ in het meer subtiele werk. En dan is dat nog een behoorlijk eufemisme, want hoe in Empire of Light vrijwel alle karakters afzonderlijk een subtiliteit tonen waarvoor “Bond, James B.” misschien wel drie of vier films nodig heeft, dat maakt van dit vrij rustige drama een soms wat onzichtbaar pareltje. Met Olivia – The Lost Daughter, The Favourite – Colman die wederom…
Ja, mijn beleving van Air kan ik echt niet los zien van m’n volledige Texas/SXSW-avontuur, maar daarover zal ik verderop wat uitweiden. Maar mijn beleving was dus zo intens, dat ik meerdere momenten mee wilde klappen (met het Amerikaanse publiek); iets dat ik normaliter niet zou doen. Ik ben overigens ook wel een behoorlijke sucker for sportsuccesverhalen. En wat ik ook meerdere momenten voelde, was enorm genot om zowel het spel, scenario én de geweldige…
Het ‘head of the Film & TV festival‘ op SXSW bezigde tegen het premièrepubliek (waar ik als lucky bastard onderdeel van was) hetzelfde als wat ik wel eens tegen klanten bij de videotheek zei vroeger: “Hoe f&*#ing jaloers ben ik op jullie, dat jullie deze film nog voor het eerst mogen gaan zien.” Want inderdaad: Julio Torres’ Problemista is zó volstrekt uniek, creatief én geweldig leuk (naar mijn mening althans), dat ik ‘m graag weer…
And now for something completely different ja, want na twee behoorlijk indrukwekkende en ‘zware’ films (L’immensità en Till) was het tijd voor wat lichter vermaak. En boy o boy, ik was behoorlijk aangenaam verrast door deze heerlijke quatschfilm. Ik had al opvallend veel goede dingen gehoord, en deze game-verfilming boeide me dus ook van begin tot eind. Zeker nadat ik door die eerste scène al direct wist dat ik alle ‘reason‘ aan de kant moest…
Allereerst: Till is een behoorlijke must-see voor iedereen die nog nooit van de naam “Emmett Till” heeft gehoord. Ik kende z’n naam al een stuk langer, maar wist niet veel over de verschrikkingen die hem zijn overkomen. Wat ik wel wist, is dat z’n naam veelvuldig werd gebezigd als het over raciale schofterigheid ging, als in: dat zijn dood een heftig negatieve mijlpaal in de ‘recente’ Amerikaanse geschiedenis was, dat bleek wel rondom berichtgevingen over…
De maker van Respiro (2002, met Valeria – Rain Man, Hot Shots! – Golino) lijkt met L’immensità vooral af te willen/moeten rekenen met z’n eigen (christelijke?) opvoeding in het Rome van de jaren 70 van de vorige eeuw. Waarbij hij Penélope Cruz voornamelijk in het Italiaans laat acteren, al hoorde ik er wel degelijk ook wat Spaans tussendoor. Maar gaat het verhaal nu over Penelope’s nogal onderdrukte rol als moeder, of toch voornamelijk over haar dochter,…