Met zo’n titel verwacht je natuurlijk een enorme tranentrekker, maar Me and Earl and the Dying Girl is een stuk grappiger (én beter) dan je vooraf waarschijnlijk verwacht. Nu is al die humor wel nodig om uiteindelijk goed mee te leven met de verschillende karakters, wat van deze American indie een Sundance favorite maakte. Nu heb ik het schijnbaar vergelijkbare, maar veel meer gedramatiseerde The Fault in Our Stars niet gezien, maar in mijn ogen is dit ook…
Eerlijk gezegd was ik niet 100% enthousiast om deze film te gaan kijken, mogelijk mede vanwege het aloude cliché dat Duitsers geen humor zouden hebben, maar mogelijk ook wel doordat ik me absoluut niet voor kon stellen dat een film over Adolf Hitler nog grappig kon zijn, zeker na al die memes die gemaakt zijn naar aanleiding van een scène uit Der Untergang. M’n verrassing was daarom des te groter dat Er ist wieder da niet…
Ik weet niet of Ashton Kutchers Jobs daar wél geschikt voor is, want die heb ik nooit gezien, maar voor een ‘standaard’ biografie over het leven van deze inmiddels legendarische Apple-oprichter moet je Danny Boyle’s Steve Jobs níet kijken. Het aparte script van Aaron – The Social Network, The Newsroom – Sorkin levert namelijk een zogenaamde ‘love it or hate it‘-film op, en zoals wel vaker zit ik daar dan ergens tussenin. Ik denk namelijk dat…
Waar ik een paar maanden geleden best onder de indruk was van het drama in Everest, daar toont deze documentaire inderdaad aan dat de Mount Everest, in vergelijking tot de titulaire Meru, onder klimmers een beetje als een ‘familieberg’ wordt gezien. Deze documentaire, mede geregisseerd door één van de hoofdrolspelers, toont het immense doorzettingsvermogen dat nodig is om als eerste één van de meest onbedwingbare bergen ter wereld te beklimmen, maar deed me ook mijn…
Nadat ik deze film op tal van ‘Oscar-buzz’-lijstjes zag staan kon ik natuurlijk niet wachten deze ‘Netflix original’-film te zien. Dit enorm indrukwekkende verhaal, over kindsoldaten in een ongedefinieerd Afrikaans land, levert niet echt een ‘fijne’ film op, maar zeker in een tijd waarin polariserende ‘schoften’ politiek gewin trachten te halen uit het leed van precies dit soort mensen (en kinderen) is dit eigenlijk een must-see voor iedereen met interesse in meer dan wat je…
Ondanks dat ik zeker wel wat kritiek op dit vierde en laatste deel heb, stelde ik na afloop van de nachtvoorstelling wederom dat deze franchise, in vergelijking tot andere ’tiener-franchises’ als Twilight, Harry Potter en The Maze Runner, met gemak de beste is. Natuurlijk is ie vooral te vergelijken met laatstgenoemde, en ook al had ik het gevoel dat één scène zo uit Maze Runner: The Scorch Trials had kunnen komen en ze het derde boek…
Moet allereerst toegeven dat ik een bovengemiddeld fan ben/was van Lance Armstrong (en van wielrennen in het algemeen). Ergens heb ik altijd een zwak voor die Amerikaanse sportmentaliteit waarin vaak op dramatische wijze alles moet wijken voor dat ene doel, en Armstrong was daar op meerdere vlakken een toonbeeld van. Deze vrij rechtlijnige film – met een af en toe eng lijkende Ben Foster in de hoofdrol – heeft me echter wel duidelijk gemaakt wat…
Toen ik gisteravond, na het zien van deze (voor mij in elk geval) geweldige film, wat aantekeningen aan het maken was, toen wist ik al meteen: het gaat moeilijk worden om hier een korte recensie over te schrijven. Meestal zijn m’n aantekeningen opgebouwd uit losse flarden, maar nu schreef ik direct volzinnen over jaloezie, mannelijke onzekerheid, ‘wijsheid’, depressie, de verleiding van (of afkeer tegen) roem, eerlijke kwetsbaarheid en ongelooflijk veel herkenbare zaken waar ik me…
Kelly Reichardt blijft me goed verbazen. Na haar duidelijke allegorie met Bush’ Amerika in Meek’s Cutoff komt ze nu met een wat ‘grotere’ film die je kunt zien als de wat rauwere versie van de eco-thriller The East. Maar het knappe aan Night Moves is dat ze de wat extreme milieubeschermers en hun progressieve motieven kritisch onder de loep neemt, terwijl ze zelf juist bewonderd wordt om haar progressieve films. Met andere woorden: ze laat…
Als ik vooraf had geweten dat regisseur Christopher Landon eerder z’n geld verdiende als schrijver van vier Paranormal Activity-vervolgen (waarvan hij er ook één regisseerde), dan waren m’n verwachtingen een stuk lager geweest. Nu hoopte ik op een soort Zombieland-adept, met dezelfde fijne combinatie van droge humor en zombiequatsch. Nu zat het met dat laatste wel goed, qua quatsch dus, maar de humor kun je beter vergelijken met die in bijvoorbeeld Sex Drive of in…
Allereerst: ik heb om meerdere redenen heerlijk genoten van deze af en toe té herkenbare en nogal lompe komedie, die een vrij aparte plek inneemt in het (brede) komedie-spectrum. Dat het een Sundance-favoriet was, dat kun je je – door de incrowd NY-scene waarin de film is opgenomen – grotendeels wel voorstellen, maar de film raakt net zo goed een wat fouter subgenre, bekend van films als Hall Pass en Trainwreck. Deels door de aanwezigheid van Jason Sudeikis,…
Dat Yorgos Lanthimos zijn visie op de mensheid in absurdistische satires weet te vangen, dat bewees hij eerder al met Kynodontas (a.k.a. Dogtooth) en Alpeis (a.k.a. Alps), en met The Lobster trekt hij die lijn niet alleen internationaal door. Want waar je zijn kenmerkende en geforceerd gekunstelde werelden in z’n eerdere films nog kon zien als een rare niche in onze ‘werkelijkheid’, daar lijkt hier – met een onverwachte grote sterrencast – de héle wereld overgeleverd…