25 Jaar geleden zag ik Pulp Fiction in de Calypo-bioscoop in Nijmegen voor fl. 19,40 (ik bewaar, met grote uitzondering voor echt slechte films, m’n bioscoopkaartjes nog altijd, vandaar dat ik dit nog weet), en die film inspireerde me om eindelijk echt ‘iets met film’ te gaan doen. Best toevallig zat ik de afgelopen tijd wat in een ‘scenarioschrijf-ambitie-crisis’, behoorlijk vergelijkbaar met wat Leonardi DiCaprio’s karakter overkomt in Once Upon a Time … in Hollywood.…
Oscarwinnaar en top-documentaire-maker Asif – Senna, Amy – Kapadia kreeg de beschikking over zo’n 500 uur aan niet eerder gezien videomateriaal over Diego Maradona, alom gezien als één van de drie beste voetballers ooit (althans: in het pré-Messi tijdperk). Maar Maradona is voor filmmakers veruit de interessantste van het trio Pelé-Cruijff-Maradona, juist vanwege alle problemen en het grote drama in z’n leven. Al belicht Kapadia – mogelijk vanwege de inhoud van het beeldmateriaal – eigenlijk…
Na z’n geweldig creepy doorbraak Hereditary was m’n eerste reactie na het zien van Ari Asters nieuwste: “Oeh, gelukkig was ie niet zo bloody freakin’ eng als Hereditary, maar deze heeft ook wel wat meer tijd nodig om te ‘landen’, want initieel lijkt ie best plat…“Vier dagen later zit Midsommar echter nog zo goed in m’n hoofd – deels vanwege het realistische ‘documentaire-gevoel’ dat de film biedt – dat ik het ook best prettig vind…
The Dead Don’t Die is een sterk zelfbewust knipogende zombie-komedie van meesterregisseur Jim – Only Lovers Left Alive, Broken Flowers, Down by Law – Jarmush, met een paar zulke ‘in your face‘-boodschappen, dat die overduidelijkheid mij wat weifelend/achterdochtig maakt. Want wil hij nou ‘meer’, of wilde hij enkel de ultieme ‘knipoogfilm’ maken, wars van alle conventies over heldendom e.d.? Overigens kan The Dead Don’t Die ook de geschiedenis in gaan als de film waarin held…
Spider-Man: Far from Home is de eerste Marvel-film nadat de Avengers dus eigenlijk hun eindstrijd hebben geleverd tegen Thanos (zie Avengers: Endgame), waardoor deze film primair gemaakt lijkt/leek om de commerciële potentie van Marvel nieuw leven in te blazen. Die wat cynische houding hield ik de hele film in m’n achterhoofd, totdat een tijdens-de-credits-scène toonde dat deze film ook een heel ander doel had. Mogelijk begrijp je hier nu nog niets van (wees gerust: hieronder…
The Professor and the Madman is een beetje A Beautiful Mind meets The Imitation Game meets The Man Who Knew Inifinity, oftewel: de dramatische spanningsboog wordt grotendeels gecreëerd door een afkeer tegen stramme wetenschapsregels. Diepere inzichten inzake ‘waanzin’ ontbreken echter vrijwel volledig (daarin is bijvoorbeeld At Eternity’s Gate veel ‘beter’), ook al mag Sean Penn behoorlijk los gaan in z’n rol. Geregisseerd (?) door de schrijver van Mel Gibsons Apocalypto, maar onze ‘mad Mel‘ (b)lijkt qua…
Website IndieWire kwam met een lijst van beste acteerprestaties van 2019 tot nu toe, en één van de meest opvallende namen daarop was die van Keanu Reeves in Always Be My Maybe, die in deze romantische Netflix-komedie een irritant zelfverzekerde douchebag-versie van zichzelf speelt. En alleen daarom is deze film – mede geschreven door hoofdrolspelers Randall Park en Ali Wong – al meer dan de moeite waard. Daarnaast is het ook een bij vlagen vrij…
Allereerst: ik zat eigenlijk helemaal niet op een vierde Toy Story-deel te wachten. Achteraf gezien ben ik blij dat van mijn verwachting zo’n 85-90% volledig onjuist bleek: Toy Story 4 ‘vermoordt’ de eerdere trilogie inderdaad, maar uit die metaforische dood ontstaat nu een quadrilogie die vooral Woody nóg meer laat leren, en daarmee nog menselijker maakt? Net als vooral deel 2 veel meer een film over vriendschap en onvermijdelijke stappen die ‘we’ in het leven moeten…
Yes, wat een (h)eerlijk regiedebuut van één van m’n favoriete actrices: Olivia Wilde. En ook al zou je Booksmart makkelijk/lui af kunnen doen als een Superbad-for-Girls (toevallig is één van de hoofdrolspeelsters ook de zus van Jonah – Superbad, The Wolf of Wall Street – Hill), het is vooral een Superbad-by-Girls geworden, want naast een vrouwelijke regisseuse zijn de vier schrijvers ook allemaal van het vrouwelijk geslacht. Dat levert dus een heerlijk fris ander perspectief…
Zoals je mogelijk weet, zijn mijn recensies altijd ontzettend persoonlijk. Zó persoonlijk zelfs, dat ik wel eens commentaar krijg van andere recensenten, dat ik ‘de regels’ (??) niet volg. Nu interesseert me dat eigenlijk geen barst (ik schrijf ze ook niet om bij een clubje te mogen horen natuurlijk), maar Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story by Martin Scorsese raakte mij op zoveel (privé-)vlakken, dat het bijna ondoenlijk is onderscheid te maken tussen wat enkel…
Long Shot mixt de progressiviteit van films als Vice (al was die Adam McKay-/Christian Bale-film initieel niet zo liberal bedoeld), de scherpte van series als House of Cards, de stupiditeit van Trump (al is de film ‘partijtechnisch’ ook wel wat verwarrend) en de stonede humor van Seth Rogen. Het meest opmerkelijke – naast de perfecte mannenfantasie die Charlize Theron speelt – is dat dit wonderwel redelijk in balans blijft, waardoor Long Shot als één van de leukste…
Waarom ik nu twee tienerfilms achter elkaar recenseer, beats me, maar waar ik van De Libi nog best goed kon genieten – zonder tot de doelgroep te behoren – daar was dat bij Five Feet Apart iets lastiger. Denk dat m’n nichtje van 14 deze film één van de beste van het jaar kan vinden, maar voor mij camoufleerde het in your face-drama de overduidelijke scenario-flaws niet voldoende. Al zal de doelgroep daar geen seconde last…