Als een film wordt genomineerd voor Beste Documentaire én voor Beste Internationale Film (a.k.a. ‘Beste Buitenlandse Film’), dan ga ik me als filmnerd direct afvragen of het dan ook mogelijk is dat een (Amerikaanse) documentaire genomineerd kan worden voor Beste Film. En ja, dat schijnt dus te kunnen, maar is nog nooit gebeurd. Maar deze dubbele nominatie was voor mij natuurlijk ook de reden om deze documentaire zo snel mogelijk te zien, en gelukkig maar.…
Ja, oorlog is verschrikkelijk, en 1917 toont dat geweldig indrukwekkend, met Oscarwaardig camerawerk (en editing?), want het lijkt alsof de film in één shot geschoten is. Maar ik heb best wat oorlogsfilms gezien die mij een stuk harder raakten. En ik denk dat dat ook de reden is dat mijn eerste reactie na afloop (die mogelijk mijn herinnering aan deze film ook al aan het beïnvloeden is) was: “Ja, ik begrijp de Oscar-buzz voor deze…
Uncut Gems geeft een rauwe kijk in een New Yorkse ‘subcultuur’ die waarschijnlijk realistischer is dan mijn mogelijk te ‘romantische’ beeld van die geweldige stad. Ik had namelijk wat moeite om, de eerste helft van deze film althans, met één van Adam Sandlers interessantste filmkarakters ooit mee te gaan/voelen. Iets waar ik vaker last van heb (bij de originele Bad Lieutenant viel me dat als eerste ooit op), en wat ook de reden is dat…
Holy wauw…! Marriage Story is Baumbachs meesterwerk over een lopende scheiding, geweldig neergezet door de terecht voor Oscars genomineerde Adam Driver en Scarlett Johansson. De prachtig eerlijke en ‘grijze’ emoties maakten hun karakters Charlie en Nicole zó invoelbaar, dat ik op gegeven moment niet meer wist in hoeverre ik nou m’n eigen ervaringen op de film zat te projecteren. Ik merkte dat ik tijdens de film Charlie’s motivaties al in mezelf aan het onderzoeken was,…
Ik heb wel een idee waar de noodzaak vandaan komt, om de rotheid en/of corruptie van vooral het Amerikaanse rechtssysteem/samenleving te belichten in films, maar het valt me dus vooral op dat – na Just Mercy en Bombshell – dit al de derde film in een week tijd is, die een schofterig verhaal voor het voetlicht brengt. Zou het positieve aan het Trump-presidentschap zijn dat nu echt niemand meer kan ontkennen dat de VS inmiddels…
Of het m’n vakantievermoeidheid was, dat weet ik niet zeker, maar ik merkte dat Jojo Rabbit mij een stuk steviger raakte dan ik vooraf verwacht had. Niet alleen vanwege de geweldige inzet van prachtige muziek die historisch totaal niet kan kloppen, maar zeker door het ontwapenende acteerwerk en een prachtig gedicht van Rilke. En om Taika – What We Do in the Shadows, Thor: Ragnarok – Waititi’s nazi-komedie-drama ergens mee te vergelijken: denk aan het…
“Dolemite is my name, and fuckin’ up motherfuckers is my game!“, aldus Rudy Ray Moore, Eddie Murphy’s ‘comeback’-rol in dit hele vette waargebeurde verhaal (het derde waargebeurde verhaal op rij dat ik recenseer!). Vooral voor rap-/hip hop-liefhebbers mogelijk een bekende naam, maar voor mij was het heerlijk ontdekken van (en meeleven met) Murphy’s karakter. Af en toe kreeg ik zelfs een wat ‘naar’ gevoel, omdat je bij elke scène voelt dat het volledig mis kan…
Misschien wel het grootste compliment dat ik deze kwaadmakende en indrukwekkende film kan maken, is dat ik tijdens de aftiteling dacht: “Hey, dat was een goed waargebeurd verhaal, maar dan in vrij korte tijd verteld!” Toen ik echter zag dat het inmiddels 2 uur en 16 minuten later was, was ik dan ook aardig verbaasd. Maar zó goed wordt het verhaal dus verteld, en zo goed zat ik er ook in. Zou dat komen doordat…
Net als Adam – Anchorman, The Big Short, Vice – McKay is Jay Roach het simpele komedie-genre (denk Austin Powers, Meet the Parents en Dinner for Schmucks) allang ontgroeid. Z’n laatste films worden steeds politieker (zie TV-films Game Change en Recount), en waar hij met The Campaign nog een combinatie tussen politiek en humor trachtte te maken, toonde hij met Trumbo al aan dat z’n politieke stem steeds sterker en scherper wordt. Met Bombshell zet…
The Rise of Skywalker is de langverwachte afsluiter van het trio Star Wars-trilogieën en sluit ‘het verhaal’ op vermakelijke wijze en behoorlijk ‘vol’ af. Dus ik verwacht dat veel fans wel (net?) voldoende krijgen, al begrijp ik – twee dagen na het zien van deze film in een marathon – ook wel waarom veel mensen nogal kritiek hebben. Zo creëert een behoorlijk uit de lucht vallend plot-device meer vragen, dan dat het een bevredigend antwoord…
Allereerst: The Peanut Butter Falcon is een geweldig mooi en zoet sprookje dat vooral uitblinkt doordat ’t hoofdonderwerp – een jonge man met Down ontsnapt uit een verzorgingshuis om beroepsworstelaar te worden en vindt op z’n homeriaanse queeste hulp (en ‘familie’) op een onverwachte plek – prachtig niet-sentimenteel wordt gebracht. Iets dat bij ‘dit soort’ films vaak een lastig te balanceren iets is. Maar dat zit hier dus behoorlijk goed. Allertweet: dit is ook een…
Allereerst een geruststelling voor alle fans van die Kubrick-klassieker: Doctor Sleep is eerder een ode aan The Shining, dan dat de film er opzichtig van wil profiteren. Veel meer een Stephen King-horror-fantasy dan een Kubrick-wannabe. En het respect dat regisseur Mike Flanagan voor Kubricks klassieker heeft, dat voel je vrijwel de gehele film. Daarnaast lijkt Flanagan intelligent genoeg om te weten dat hij ook niet met Kubrick moest gaan ‘concurreren’, en is Doctor Sleep vooral…