Nom de dieu, wat een film..! Ik werd letterlijk bijna bang van mezelf tijdens het kijken van The Lighthouse, een film over gek worden in isolatie, mannelijkheid (whatever that may be) en een vuurtoren in the middle of nowhere. Ik ging zo mee in de waanzin van de fantastisch acterende Robert Pattinson én Willem Dafoe, dat het m’n beleving van de huidige corona-crisis ook aardig ‘mensheid-eindig’ maakte. Inmiddels kan ik zulke angsten wel aardig relativeren/loslaten…
Als ik bij een psycholoog of psychiater zou lopen, dan weet ik niet wat zijn/haar oordeel zou zijn over ’t feit, dat ik – met een lichte en overigens volledig zelfgediagnostiseerde vorm van hypochondrie en/of over-dramatisering – ten tijde van deze corona-crisis nogal wat post-apocalyptische series (Kingdom, The Walking Dead) en films als Light of My Life kijk. Want deze film – over een vader die z’n dochtertje door een na-pandemisch Amerika loodst – toont…
Yes, ik zat heerlijk in Queen & Slim. Daarnaast was ik ook stevig onder de indruk van deze film, die door sommigen (en door één van de bijkarakters in de film zelf) ‘de zwarte Bonnie & Clyde‘ wordt genoemd. Ik zou ‘m – vanwege de romantisch-poëtische sfeer – echter eerder met Wild at Heart of Easy Rider vergelijken. En of het nou door de videoclip-achtergrond van regisseur Melina – Beyoncé’s Lemonade (Formation) – Matsoukas komt…
Inhoudelijk ben ik deze film – anderhalve maand na het zien in een preview – al vrijwel geheel weer vergeten, maar wat ik me nog wel herinner: dit soort over-the-top-films gaat ontzettend vaak net zo ontzettend mis, maar dat was hier niet echt het geval. Ik vermaakte me meer dan voldoende met deze enorme quatschfilm, gezet in een nabije (en dystopische) toekomst. Over een trollende nerd (Daniel – Harry P., Swiss Army Man – Radcliffe)…
Richard Jewell toont dat regisseur Clint Eastwood nog altijd aardig on top of his game is. In dit waargebeurde verhaal, over een beveiliger die binnen drie dagen van held naar verdachte ging, komen classic Eastwood thema’s naar voren: een voorliefde voor de underdog en zijn duidelijke afkeer tegen elke vorm van machtsmisbruik. De Oscargenomineerde Kathy Bates speelt één van de bijrollen die af en toe heerlijk ‘groots’ mogen gaan: tégen het randje van over-acting, maar dat…
Wat begon als het kijken naar een mogelijk interessante film, bleek al snel veel ‘meer’ te zijn dan dat. Ik had namelijk vooraf niet door hoeveel prijzen deze film al had gewonnen op het filmfestival van Venetië, en hoe groot de ‘schande’ is dat deze nooit in Nederlandse bioscopen (lees: filmhuizen) is uitgebracht. The Nightingale is namelijk een heftig, prachtig poëtisch en snoeihard relaas over de gruwelijkheden die Britse soldaten (lees: ‘witte kolonisten’, of mogelijk:…
Veel persoonlijker wordt een vertelling niet, en mogelijk is dat ook de reden dat deze film – die zich afspeelt in de banlieu waar Victor Hugo ooit zijn beroemde titelverhaal situeerde (wees dus niet bang voor in zang uitbarstende karakters) – de vrij automatische vergelijking met La haine wel aardig weet te doorstaan. Regisseur Ly mocht zijn prijswinnende kortfilm uit 2017 uitbouwen tot speelfilm, en deed dat zo indrukwekkend, dat dit de Franse inzending voor…
Ford v Ferrari, in Nederland uitgebracht als Le Mans ’66, won afgelopen zondag maar liefst twee Oscars (voor editing en sound editing). Iets wat een duidelijke bevestiging is van mijn gevoel bij de film: het hele verhaal verloopt heerlijk soepel, en dat zit natuurlijk vooral in de editing. Iets dat mij normaliter enkel opvalt als het heeeeeeeeeeeeeeeeeel slecht of echt goed is, en het tweede bleek hier dus het geval. En met een paar topacteurs…
‘Gepromoot’ als documentaire die eindelijk eens een vrouwelijk oorlogsperspectief laat zien, betekent niet dat For Sama minder hard of grof is in wat je te zien krijgt. Ik heb in m’n aantekeningen na afloop nog nooit zoveel uitroeptekens gebruikt, nadat ik initieel m’n intense beleving eigenlijk niet onder woorden kon brengen. Hoe enthousiast ik ook was over Honeyland, dat For Sama de Oscar voor Beste Documentaire niet heeft gewonnen (ten koste van ’t echt wel…
Yes, daar is ie, de uitslag van m’n Oscar-poll 2020..! Het duurde iets langer dit jaar voordat ik de winnaars uitgerekend had. Moest ik bekomen van de (positieve) verrassing dat Parasite zoveel won, of komt het doordat er dit jaar een recordaantal mensen heeft meegedaan..? Hoe het ook zij, ik was in elk geval erg verrast door de Oscaruitreiking dit jaar. Vooraf wat ziekjes en zelfs getwijfeld of ik het wel live moest gaan kijken…
American Factory is net zo goed een mooie schets van een wereld in verandering als dat het een clash van culturen toont. Want wat gebeurt er als een rijke Chinese industrieel een voormalig General Motors-fabriek in Ohio koopt, daar weer alle hoop doet opleven dat het land weer ‘great‘ kan worden, maar er ook langzaam achter komt dat Amerikaans individualisme best lastig te managen is..? Dat is wat je te zien krijgt in deze Oscargenomineerde…
Als een film wordt genomineerd voor Beste Documentaire én voor Beste Internationale Film (a.k.a. ‘Beste Buitenlandse Film’), dan ga ik me als filmnerd direct afvragen of het dan ook mogelijk is dat een (Amerikaanse) documentaire genomineerd kan worden voor Beste Film. En ja, dat schijnt dus te kunnen, maar is nog nooit gebeurd. Maar deze dubbele nominatie was voor mij natuurlijk ook de reden om deze documentaire zo snel mogelijk te zien, en gelukkig maar.…