Pojjojoj, wat een film..! En wat moet ik nog veel ‘ontdekken’ over deze film. Ben dus ook best blij dat ik de DVD laatst gewoon gekocht heb, zodat ik ‘m nog zeker vaker kan kijken. Natuurlijk trekt het grote publiek deze film uit 1977 weer niet. Ook al speelt Dennis Hopper één van de hoofdrollen, naast Bruno Ganz, die de meesten (en ik tot afgelopen maandag) enkel kennen sinds z’n geweldige rol als Hitler in…
Zo, een film over zware Star Wars-fans waarvoor je zelf niet per se van Star Wars hoeft te houden, maar zeker ook niet voor iedereen is. Een beetje ’n mix tussen Road Trip en de Kevin Smith-films, met af en toe een geweldige grap, maar uiteindelijk ook best wel snel weer vergeten. Ondanks de geweldige hoeveelheid cameo’s. Daarnaast bevat Fanboys een licht dramatisch subplotje, dat één van de Weinstein-broers (en producenten van deze film) er…
Okay, hier is mijn lijstje van 2010. Zoals altijd is het voor mij ondoenlijk om ze in de volgorde van hoe goed ik ze vond te zetten, dus ze staan op alfabetische volgorde, met uitzondering van de nummer 1: 1. American: The Bill Hicks Story (2009): een geweldige documentaire over de man die, buiten m’n familie en directe vrienden, het meeste invloed op mijn leven heeft (gehad). En de rest van mijn top 25, alfabetisch:…
Met Somewhere heeft Sofia Coppola gekozen voor een film die beter past in het land van haar voorouders dan in de ‘plastic-fantastic’ wereld waar de film zelf gezet is: Hollywood. Maar is het nu Lost in Translation-light, of was Lost in Translation juist een wat Hollywoodsere variant van Somewhere…? In Somewhere lopen we mee in het ogenschijnlijk geweldige leven van Johnny Marco, een rol van Stephen Dorff. Hij woont in Chateau Marmont, die Hollywood-versie van…
Vorige week zag ik Cyrus, gemaakt door de Duplass-broers. Die deed me wel wat, en daarom was ik blij dat ik gisteravond hun debuutfilm – The Puffy Chair – kon kijken. Om meerdere redenen raakte deze rauwe en eerlijke film me wel. En het interessante aan The Puffy Chair wordt ook geïllustreerd door de gruwelijk uiteenlopende reacties op IMDb… Tegenover de enorm positieve reacties (deels samengevat in een review van ‘self-proclaimed’ Cassavetes-expert Ray Carney, die…
Ja, na tien seconden in deze nieuwe Woody Allen wist ik het al: ik ben blij dat hij elk jaar een film maakt… De sfeer wordt natuurlijk al gezet door het lettertype van de begincredits, maar ook door de manier waarop de karakter geïntroduceerd worden. En als dan de ‘narrator’ ook nog een zin van uit Shakespeares Macbeth aanhaalt: “Life is … full of sound and fury, signifying nothing.“, dan weet je dat je weer…
Op het DVD-hoesje stond ‘ultieme familiefilm’, en toen m’n 6-jarige nichtje heel lief vroeg of ik een filmpje mee wilde nemen met sneeuw en de kerstman besloot ik dat ik haar wel wijs kon maken dat Richard Gere de kerstman is (we maken kids wel véél meer wijs, toch?). Zo was het dus dat ik op eerste Kerstdag een film zag die al bijna een jaar op DVD uit is, maar waar ik nooit zo’n…
Toen mij laatst om mijn oordeel inzake de “beste animatiefilm van 2010” werd gevraagd, dacht ik met Despicable Me gewoon goed en safe te zitten. Maar nu ik How to Train Your Dragon heb gezien, ben ik blij dat mijn oordeel toen niet zo heel belangrijk was (was ’n lijstje van Film1), want dan had ik nu last van m’n geweten gehad… Haha, NOT..! Niet dat How to Train Your Dragon niet een stuk ‘beter’…
Als je ‘quirky’ op Wikipedia opzoekt, dan krijg je een korte uitleg van dit bijvoeglijk naamwoord, maar je zou net zo goed een verwijzing naar Cyrus kunnen krijgen, een aparte ‘indie comedy’ met John C. Reilly, Marisa Tomei, Catherine Keener en in de titelrol Jonah Hill. Een beetje een weirde film (ook om te recenseren), maar ik was wel degelijk aangenaam verrast… Regisseurs Jay en Mark Duplass maakten in het ‘indie circuit’ al eerder naam…
Hahahahaaaaaa, wat een slechte film was dit. Maar wel bewust slecht. En misschien heb ik daarom wel zo genoten. Toen ik de trailer zag dacht ik al: “Ja, laat maar komen..!”, en gisteravond was ie in de sneak. De 8,5 op IMDb is behoorlijk overdreven (hij heeft waarschijnlijk alleen nog maar op ‘fantastische filmfestivals’ voor fans gedraaid), maar ik vond ‘m wel erg vermakelijk. Geen cliché wordt vergeten in Tucker & Dale vs Evil, maar…
Na twintig seconden dacht ik al: “Shit, waarom ben ik nooit in het Chelsea Hotel geweest, toen ik in NY was?“. Na afloop van deze documentaire van Abel Ferrara dacht ik dat nog altijd, maar dacht ik vooral ook: “Okay, was dát effe een ‘in-crowd’ documentaire…“. Abel Ferrara ken je van films als Bad Lieutenant en King of New York. Zeer rauwe, diepzinnige en eerlijke films. Chelsea on the Rocks is ook eerlijk en af…
Leuk om een ‘grote’ film met Charlton Heston, Gena Rowlands, Beau Bridges, John Cassavetes en vele anderen uit 1976 nu pas te zien. Raar ook om te zien dat deze film zo werd afgebrand toentertijd, en op IMDb ook maar een 5,9 krijgt. Ik werd namelijk lekker meegezogen in Two-Minute Warning, mede dankzij de strakke editing en ook gewoon omdat ie heerlijk ouderwets spannend was. Tijdens het kijken, en ook nu ik er aan terug…