Na een dag behoorlijk hard werken was ik gisteravond dermate moe dat ik ’n lekkere simpele komedie wilde zien, en ondanks dat ik het eerste deel slechts ‘aardig’ vond, besloot ik Johnny English Reborn te kijken. Ik ben overigens enkel een ‘gemiddeld’ fan van Rowan Atkinsons strapatsen, maar moet toegeven dat dit tweede deel in z’n James Bond-spoof-serie mij gaf waar ik zin in had: gemakkelijk vermaak… Vijf jaar geleden is English, door een mislukte…
Iets later dan verwacht, maar gisteravond zag deze meest recente samenwerking tussen Tim Burton en Johnny Depp, en ik wil eigenlijk direct melden dat ie me behoorlijk tegenviel. Ik ken de soap-achtige TV-serie uit de jaren 60-70 niet, waarop de film gebaseerd is, maar ik vind ook niet dat dat een reden mag/kan zijn om een film wel of niet goed te vinden. Op één of andere manier pakte de film en ’t verhaal me…
Mogelijk pretentieus of niet – ik ben er nog niet helemaal uit – maar ik vond Perfect Sense wel echt een prachtig en magisch-melancholisch liefdesverhaal met een sterke Ewan McGregor en een werkelijk onweerstaanbare Eva Green. Dat de film ook over een erg subtiele apocalyps gaat zorgde best knap (en risicovol) voor een onbehaaglijk gevoel, ook al trekt het ook de verkeerde kijkers naar deze film. En hun voornamelijk negatieve reacties vormen waarschijnlijk de reden…
Geweldig hoe hard ik gisteravond genoot van een film die 86 jaar (!) geleden is gemaakt. En verwacht in deze recensie zo’n beetje alle positieve bijvoeglijke naamwoorden die ik ken, want ik vond ‘m zo geweldig dat ik ‘m heel snel op Blu-ray ga kopen. De droge humor, een mooi en universeel liefdesverhaal en een goedaardige, wat sullige hoofdrolspeler waar je je graag mee identificeert zorgt ervoor dat eigenlijk alles aan deze film werkt. Dat…
Tja, ik ben een beetje verdeeld over deze familiefilm/musical. Ten eerste moest ik gruwelijk wennen aan de over-zoete, bijna camp-sfeer die vooral de intro van de film kenmerkt (waarschijnlijk door de overdaad aan muziek- en dansnummers), maar toen dat na een kwartier plaats maakte voor ’n vrij zelfbewust verhaal – er wordt meerdere keren letterlijk fourth wall breaking commentaar gegeven op eerdere scènes – toen kwam ik er best goed in. Tegen ’t eind gaan ze…
Er wordt erg weinig uitgelegd in Abrir puertas y ventanas (letterlijk: “deuren en ramen openen”, maar in ’t Engels verschenen als Back to Stay), een film over drie Argentijnse zusjes in een groot huis, waar ze schijnbaar zorgeloos wonen. Vrijwel de gehele film speelt zich in dat huis af, en langzaam maar zeker kom je erachter waarom ze alleen wonen, maar ook wel waarom regisseuse Milagros Mumenthaler juist voor zo’n lome (en slome) sfeer heeft…
Waar ik bij sommige films, gebaseerd op een mij onbekende geschiedenis, wel eens moeite heb om mee te gaan in ’t verhaal (ik denk bv. aan Max Manus en 71: Into the Fire), daar was dat bij War of the Arrows niet echt ’t geval. En de reden daarvoor is zo simpel en basic dat ik ’t niet begrijp waarom dit niet altijd de basis van een verhaal is: maak het menselijk door een klein persoonlijk…
Horrorfilms die zulke extreme en uiteenlopende reacties oproepen (bv. op IMDb) zijn vaak de interessantste, en dat is met The Woman in mijn ogen ook ’t geval. Allereerst is ’t een vrij verontrustende film die mij een paar keer een aardig ongemakkelijk gevoel gaf, maar ik vond ’t naast een aardige puzzel ook behoorlijk interessant, en zoals ’t een goede film betaamt: hij is op meerdere manieren te interpreteren. En inderdaad: naar het einde toe…
Een groter contrast tussen twee opeenvolgende films is waarschijnlijk niet mogelijk: van het brute war mongering van Act of Valor naar de wondere wereld van Ari Kaurismäki’s droogkomische maar ook maatschappijkritische ‘sprookjes’. Want een sprookje mag je Le Havre wel noemen, want alhoewel de film eerst wat droog op m’n brood leek te vallen en ik er wat lastig ‘in’ kwam, hoe fijner de film in m’n herinnering begint aan te voelen… Ja, dit is Kaurismäki’s eerste film…
Ik moet allereerst melden dat ik met lichte tegenzin aan deze film begon, omdat ik bang was dat het niet meer dan een PR-filmpje voor ’t Amerikaanse leger zou zijn. Boy was I right..! Nu ik achteraf ontdekte dat ie initieel als wervings- en trainingsfilm voor de Navy SEALs bedoeld was,haalt dat ’n deel van m’n tijdens de film gevoelde irritatie wel weg, maar dan rijst de vraag: wat doet zo’n film in de Nederlandse…
Chris Weitz, regisseur van o.a. American Pie, The Golden Compass én Twilight: New Moon, bewijst met A Better Life dat hij ook een mooi klein menselijk drama kan maken. Dat wisten we natuurlijk al door About a Boy, en hier maakt ie niet alleen ’n film die inhoudelijk overeenkomsten vertoont met een grote Italiaanse classic, maar ook een zeer verrassende Oscarnominatie opleverde voor hoofdrolspeler Demián Bichir. Na het zien van deze film is die verrassing echter weg… Ik…
Ja, The Avengers kun je zien als shock and awe-filmmaken. De entertainmentvalue van deze film is zó hoog dat je nogal verbouwereerd de zaal uit zult lopen, want wát een combinatie van comic-herkenning, humor en CGI-geweld is dit geworden! En ondanks dat ik hoorde dat het verhaal erg trouw is aan het originele stripverhaal, waardoor vrijwel alle Marvel-fans deze film sowieso al een 9 of een 10 zullen geven (check ’t punt op IMDb!), denk ik…