Wauw, wat blijft dit regiedebuut van Halina Reijn geweldig hangen zeg. Niet alleen omdat de film risico’s durft te nemen en weinig met de paplepel ingiet, maar zeker ook door Carice van Houtens en Marwan Kenzari’s bewijs dat ze internationaal ook aardig richting de top gaan. Voor iedereen die angst had dat door #metoo films minder risicovol zouden worden: Reijn bewijst hier het tegenovergestelde. En het aparte: qua niveau is Instinct bijna on-Nederlands ‘goed’ (zijn…
Zo onduidelijk als de exacte setting van Monos ook bedoeld is, om aan te geven dat de film universele thema’s behandelt, zo enorm verrassend breed is de cast & crew opgebouwd. Waar je enkel onbekende en/of debuterende locals verwacht, herken je ineens acteurs uit I, Tonya en The Kings of Summer. Of je ontdekt dat de geweldige muziek gemaakt is door degene die ook de musical sccore van Scarlett Johanssons Under the Skin componeerde, of dat…
Iets dat tijdens het zien van deze nieuwe van Neil Jordan vrij snel door m’n hoofd schoot, en gedurende de film niet meer wegebde, was een aardig bezorgd: “Heeft Jordan een burn-out of herseninfarct of zo gehad, want deze man kon het toch ooit wél..?” Iets wat ik niet lullig bedoel hoor (zeker niet richting mensen die echt zoiets heftigs hebben meegemaakt), maar deze ‘mysterieuze thriller’ is onbedoeld komisch, en topacteurs als Isabelle Huppert, Chloë…
Jordan Peele toont met Us met gemak dat hij de interessantste nieuwe horrorregisseur in jaren is. Net als met Get Out maakte hij ook deze keer geen simpele shock-horror (zoals Saw of The Nun), en ook geen mega-enge-maar-wel-f-in’-goede horror (denk Hereditary), maar een creepy thriller die anderhalve week na het zien nog altijd in m’n hoofd zit. Waar ik vooraf nog ‘bang’ was dat de film veel te eng zou zijn, viel dat gelukkig wel mee…
Deze Netflix-film, met Sandra Bullock in een sterke hoofdrol, zou in één zin als volgt te duiden zijn: A Quiet Place meets The Happening, met een snufje The Walking Dead-wanhoop. De Deense regisseuse Susanne Bier brak ooit wereldwijd door met Brødre (Brothers, met o.a. Jake Gyllenhaal, was een remake daarvan), won een Oscar met Hævnen (a.k.a. In a Better World) en toonde met After the Wedding eveneens dat ze haar acteurs enorm geloofwaardig kan laten acteren.…
Vijf jaar na het prachtige 12 Years a Slave komt Steve – Shame, Hunger – McQueen nu met z’n eerste meer Hollywood-genrefilm, en ook daarin toont ie z’n klasse. Widows is een lekkere spannende thriller, qua sfeer een beetje zoals Ben Afflecks The Town, maar dan met mooi gedetailleerde (en ook vrouwelijke) motieven, waarin raciale en politieke thema’s ook een belangrijke rol spelen. In een interview vertelde McQueen dat hij een belangrijke film wilde maken…
Als prequel van The Conjuring 2 is dit dus de zoveelste film in die horror-franchise, die overigens wel gruwelijk spannend begon, maar waarover ik inmiddels vooral hóór dat de films eng zijn. Iets wat bij The Nun zo gehypet werd (de trailer zou zelfs van YouTube zijn gehaald na teveel klachten van mensen die ‘m te eng vonden?), dat ik met samengeknepen billen m’n IMAX-stoel opzocht. Maar wat bleek, ondanks dat ik wel wat meer…
Damn..! Wat een heerlijke wraakfilm is dit zeg. Naast heel vet ook gewoon erg goed, af en toe wat surrealistisch, met een beetje een post-apocalyptische western-sfeer, opvallend veel blood & gore (dat is ook de enige reden waarom dit een horror genoemd mag worden), goed vette muziek die wel bij die neonletters op de poster past, en daarom uiteindelijk ook iets als ‘Bone Tomahawk meets The Neon Demon meets The Woman‘. Helemaal geen verrassend ‘nieuw’…
Misschien wel het grootste compliment voor dit ‘horrordrama’ (hoe definieer je trouwens “horror”, want laat deze term je hier niet teveel afschrikken) is dat A Quiet Place zo’n beklemmende k&%$-sfeer bevat dat ik op een gegeven moment zelfs iemand hoorde denken: “Zou ik wel willen leven in zo’n wereld?” Dat is natuurlijk een teken voor de sterkte van het neergezette drama, waarvan ik initieel dacht dat ook nog eens het regiedebuut was van tevens hoofdrolspeler…
Ondanks dat het meer John Le Carré meets Jason Bourne dan een dikke actiefilm is, met een (te?) ingewikkeld plot van verraad op verraad op verraad – waardoor je als kijker tot het eind ook geen zekerheden hebt in hoe het nu precies allemaal zit – en ik ‘m vijf dagen na het zien alweer aardig vergeten ben, bood Red Sparrow toch exact wat ik nodig had: heerlijk escapisme, vermomd als een klassieke (of zo…
Het is natuurlijk de droom van elke documentairemaker, dat er tijdens de productie van je documentaire iets gebeurt, waardoor je ineens een écht opvallend verhaal te vertellen hebt. De Oscargenomineerde Netflix-documentaire Icarus is het summum van dit type documentaire. Beginnend als verhaal over een sportman die via zelfonderzoek wil achterhalen of een mens wel beter gaat presteren door doping, verandert de volledige toon van de documentaire als hij ineens in het hart van het grootste…
Zo, was dat even een stevige mix van emoties en gedachtes, die door m’n hoofd en lijf schoten tijdens het zien van Adil & Bilalls derde film (na Black en Image). Allereerst complimenten voor een paar heel vette actiescènes en m’n verbazing dat ik bij zeker twee scènes best goed meeleefde. Daarnaast zat de primaire doelgroep keihard te genieten bij alle stoere oneliners, energiek snel geknipte actiescènes en vette auto’s en andere bling bling, terwijl ik…