Silent Night (2023)
Er was een tijd – lees: zo’n 25 jaar geleden – dat ik als testosteron-tiener behoorlijk enthousiast werd als ik de naam John Woo zag. Gisteravond was ik vooral behoorlijk verrást om zijn naam weer eens te zien, dit keer als regisseur van deze ‘Kerst-wraakfilm’. Ik heb namelijk al decennia niets meer van hem gezien volgens mij.
Maar als Silent Night zijn huidige capaciteiten weerspiegelt, dan hoeft hij van mij ook weinig nieuws meer te maken. Want Woo is toch de man achter topfilms als The Killer, Hard Boiled, Mission: Impossible 2, Broken Arrow en Face/Off, to name just a few..? Het enige Woo-iaanse dat ik herkende waren de overmatig maar ook totaal nutteloos/’verkeerd’ gebruikte slow motion-beelden in deze toch wel aardig stompzinnige film…
Het verhaal
De film begint namelijk met een rennende Brian Godlock (Joel – RoboCop, Snabba Cash – ‘het is helaas geen Skarsgård‘ Kinnaman), die met een kerstbelletje over z’n kersttrui en kwaad-verdrietige gezicht maar blijft rennen. Het shot duurde zo lang dat ik me daar echt niet als enige aan ergerde (ik wil wel eens ongeduldig zijn, maar was dus niet de enige nu), maar ik denk dat Woo hier Brians motivatie nóg steviger wil neerzetten. We komen er namelijk al snel achter dat zijn schattige zoontje Taylor (Alex Briseño) tijdens een drive by shooting per ongeluk geraakt is, en in die opening rent Brian dus achter de twee al schietende auto’s aan. Iets dat niet zo goed uitpakt, want uiteindelijk belandt Brian in het ziekenhuis, minus een adamsappel en stem…
Een stem die zijn vrouw Saya (de Oscargenomineerde Catalina – Maria Full of Grace – Sandino Moreno) maar wat graag hoort, want waar zij die verschrikkelijke gebeurtenis zo goed mogelijk tracht te verwerken, daar duikt Brian in de fles en z’n garage, om daar pas uit te komen als z’n vrouw hem verlaten heeft.
We hebben namelijk al gezien dat Brian 24 december (precies een jaar na de drive by) van het aankomende jaar letterlijk omcirkeld heeft, nadat hij er “KILL THEM ALL!” op geschreven heeft. Met andere woorden: als het nog niet duidelijk is hoe Brian denkt met z’n pijn te moeten gaan, dan wordt dat hier nog even vol in je gezicht gegooid. Dus heeft hij bijna een jaar om alles voor te bereiden, goed te trainen en jou als kijker duidelijk te maken wat hij gaat doen…
Bijna beledigend
En ja, dat wordt dus in een bijna beledigend eindshot nog even extra aan je uitgelegd. Want je zou maar eens zelf moeten nadenken bij een film. Maar – spoiler alert – die eindbrief met uitleg voor z’n vrouw is dus wel tekenend voor het niveau van de film – einde spoiler alert. Mocht jij je daar niet aan storen, dan kan ik daar soms best jaloers op zijn, en dan wens ik je veel plezier met deze film. Maar zoek je naar iets meer niveau, dan zou ik gewoon Die Hard nog een keer op zetten, als je een vette Kerst-actiefilm wilt zien. Want ook al heb ik die Bruce Willis-film inmiddels al zeker 20 keer gezien, ik weet nu al 100% zeker dat ik van de 21e keer meer zal genieten, dan van de 1e keer Silent Night. Want het was niet alleen de openingsscène waardoor ik achteraf “Pffffffff waarom al die ellenlange shots?” optekende in m’n notities. Ik begrijp dat Woo hiermee de motivatie wilde zetten, maar niet álles hoeft in slow mo Mr. Woo..!
Cast
Zoals ik hierboven al liet doorschemeren: ik had – na Snabba Cash – toch wel iets meer fiducie in de mogelijke Hollywoodcarrière van Joel Kinnaman. Maar hij blijkt toch geen Skarsgård te zijn, om hem even te vergelijken met die wél succesvol-én-goed-acterende Zweedse familienaam, wier zoons Bill en vooral Alexander het stokje van pa Stellan aardig aan het overnemen zijn. Maar na die snelgeld-film mocht Kinnaman het proberen in The Girl With the Dragon Tattoo, Safe House (tegenover Denzel en Ryan Reynolds) en – verrassend genoeg – in een indie als Lola Versus. Maar met die RoboCop-remake, Run All Night, Suicide Squad en The Suicide Squad is ie inmiddels bijna ‘afgegleden’ naar het soort films waar Nicolas Cage z’n rekeningen mee financiert (zoals het aankomende Sympathy for the Devil, niet geheel toevallig met Cage als tegenspeler). Toch jammer, want ergens heeft hij best wel wat charisma. En hier probeert ie het ook zeker hoor, waarbij hij het ‘geluk’ heeft dat de makers een wreker zonder stem hebben bedacht, waardoor hij dus meer met z’n mimiek moet doen. Met andere woorden: hij wordt toch lichtjes uitgedaagd. Maar Silent Night is natuurlijk helemaal geen film waarin acteerwerk van groot belang is. Dus ergens is het ook wat ‘pijnlijk’ dat een Oscarwinnares als Sandino Moreno (voor haar debuutfilm overigens!) in Hollywood mogelijk geen betere rollen dan deze aangeboden krijgt. Want aan alles zie je dat ze als actrice net zo overgekwalificeerd is als dat haar karakter in de film totaal niet bij een niet-communicerende-en-of-emotie-onbewuste past. Maar ja, waarschijnlijk ben ik nu alweer ‘verder’ aan het denken dan de casting director deed..? Die overigens wel een goede keuze maakte in Scott Mescudi (a.k.a. Kid Cudi), die als politie-inspecteur totaal onrealistisch geschreven is, maar ik heb Mescudi nog nooit níet-cool zien spelen. Hij was de ‘acteur’ in X, zat als DJ in Don’t Look Up, en was onderdeel van één van de coolste casts in jaren in The Harder They Fall…
Final credits
Dus ja, aan namedrop-mogelijkheden biedt Silent Night wel wat positiefs, maar als film is dit gewoon een (te) simpel Hollywood-product. En met “product” bedoel ik dus dat je als consument niet moet zeuren en gewoon moet betalen en achterover gaan zitten, zodat Woo z’n slow-mo-actiedeken over je heen kan draperen. En onder dat deken is nadenken verboden..!
Dus, wil je een fijne, goedgemaakte en emotioneel-intrigerende Kerstfilm zien dit jaar, kijk dan The Holdovers. En wil je een vette Kerst-actiefilm zien met heerlijke zelfspot, dan zal Die Hard echt wel ergens op tv te zien zijn deze dagen…