De Ontmaagding van Eva van End wordt door velen vergeleken met Todd Solondz’ Welcome to the Dollhouse, Wes Andersons The Royal Tenenbaums en zelfs met het werk van Van Warmerdam. Allereerst zijn dat natuurlijk helemaal geen verkeerde films/filmmakers om mee vergeleken te worden. Maar DOvEvE bevat genoeg authenticiteit en wat gedurfde scènes die ook écht Nederlands zijn, waardoor ik de film in elk geval behoorlijk goed vond. Naast grappig, pijnlijk en bij vlagen ook gewoon mooi. Of de film…
Heel diep gaat documentairemaakster Marina Zenovich niet in op Richard Pryors meest duistere kanten, maar dat al die lompe voorbeelden/verhalen over drank, drugs, vrouwen, wapens en zelfs zelfmoord die Pryor in z’n stand-up verwerkte écht uit z’n eigen leven gegrepen waren wist ik niet. En dat maakte deze documentaire voor mij vrij indrukwekkend, zeker omdat mijn beeld van Pryor nu een stuk ‘rijker’ is. Voor de echte Pryor-fans mogelijk net niet onthullend genoeg (er is…
Dat het bijvoeglijk naamwoord “odd” op Thomas van toepassing is, dat is vrij snel duidelijk. Wat iets langer duurt, is door hebben wat voor film Odd Thomas is. Want op de film zelf is dat bijvoeglijk naamwoord mogelijk nog wel meer van toepassing, want is het nou een lichtelijk horror-avontuur, een bovennatuurlijke thriller of een komedie? Of zal ik me maar aan IMDbs genreaanduiding houden en het een mysterieuze thriller noemen..? Stephen – The Mummy-franchise…
Wrong is eigenlijk een soort stonede fantasie over een man in wiens leven zo’n beetje alles mis gaat en die vele gesprekken voert die eigenlijk veel te saai zijn maar nét genoeg weirdness bevatten dat je aandacht er toch bij blijft. En dat is knapper dan je denkt. Daarnaast is Wrong ook de nieuwste van Quentin Dupieux, die je mogelijk onder z’n muziek-artiestennaam Mr. Oizo kent, maar die na het nog raardere Rubber mij wederom verraste…
Natuurlijk moet ik weer beginnen met zeggen hoe persoonlijk het komedie-genre is, maar meteen daarna wil ik ook wel schreeuwen hoe HARD ik gelachen heb met This Is the End, het regiedebuut van het schrijfduo Seth Rogen-Evan Goldberg. Samen schreven ze o.a. The Green Hornet, Superbad en Pineapple Express, maar voor deze ‘einde-van-de-wereld horror-parodie-komedie’ hebben ze ongeveer iedereen waar ze ooit mee gewerkt hebben zo ver gekregen om zichzelf (of een parodie daarop) te spelen,…
Ik zei het al eerder, maar zeg het nu weer: komedie is het meest persoonlijke genre dat er is. Voor mij persoonlijk is We’re the Millers één van de betere komedies van het jaar, als je puur naar komedie kijkt. Het is namelijk echt zo’n lompe komedie die ik een dag later al bijna weer wil zien, maar dan met vrienden en wat bier. Ik weet niet of de beleving dan wederom zo leuk is,…
Drinking Buddies is in meerdere opzichten een opvallende en interessante film. Natuurlijk heeft de film één van de beste titels van het jaar, maar het is vooral een American indie die – ondanks de aanwezigheid van Olivia (The Incredible Burt Wonderstone, In Time) Wilde, Jake (New Girl, Safety Not Guaranteed) Johnson, Ron (Office Space (!)) Livingston en Anna (Up in the Air, 50/50) Kendrick – vrijwel geen Hollywood-regels volgt. Drinking Buddies moet het dan ook niet…
Natuurlijk zijn je verwachtingen voor dit tweede deel hoger dan bij het eerste deel uit 2010, maar als je die verwachtingen uit weet te schakelen, dan voelt dit tweede deel nog altijd behoorlijk in onbalans, ondanks de aanwezigheid van waarschijnlijk de beste actrice van haar (jonge) generatie. Waar het eerste deel het grove geweld en de lompe dialogen nog koppelde aan ontwapenende naïviteit, daar is dat naïeve in dit tweede deel (logischerwijs overigens) verdwenen. En…
Na uitstapjes richting komedie (The Trip) en lompe thrillers (o.a. The Killer Inside Me) is Michael Winterbottom nu terug met een soms interessant en bij vlagen behoorlijk drama, maar uiteindelijk voelt de film niet bevredigend. De reden: de film vindt nergens echt de juiste balans, plus dat ik niet mee wilde/kon gaan in de belevenissen van erotica-koning-turned-vastgoedmagnaat Paul Raymond. Het blijft allemaal te oppervlakkig, en Raymond blijkt ook nogal een iets te zelfvoldaan persoon te zijn…
Voordat ik Pain & Gain had gezien hoorde ik iemand al heel dramatisch zeggen dat hij ervan baalde dat hij de twee uur die hij in deze film had gestoken nooit meer terug kon krijgen. Nu had ik na afloop van deze nieuwe van Michael Bay niet exact dezelfde gedachte, maar halverwege vroeg ik me wel af of ik niet beter weg kon lopen bij deze compleet lege en oppervlakkige film. Want Pain & Gain is…
In het kort: The Heat is een stuk leuker dan Identity Thief en zo’n beetje alle komedies waarin ik Sandra Bullock ooit gezien heb. Maar The Heat is ook de nieuwe van Paul Feig, die twee jaar geleden internationale faam behaalde met het geweldige Bridesmaids. En zó leuk is The Heat (bij lange na?) niet. Dat is geen schande, en veel van de humor in The Heat werkt ook erg goed, maar je voelt wel…
Zoals Red in 2010 een flinke verrassing was, daar stelde dit bijna verplichte tweede deel ook zeker niet teleur. Al waren m’n verwachtingen vooraf niet al te hoog, ik kreeg wel exact de combinatie van actie en humor waar ik zin in had. En misschien kan Bruce Willis z’n Die Hard-franchise beter voorgoed inruilen voor deze, want Live Free or Die Hard en A Good Day to Die Hard hadden net zo goed door die ‘Luc-Besson-lopende-band-productiemaatschappij’ gemaakt kunnen worden (denk Transporter, Colombiana, Taken, Taken 2), terwijl deze…