Het lastige aan Last Vegas is dat mij niet echt duidelijk is wie de doelgroep voor deze film is. Je zou eigenlijk zeggen, die doelgroep waar maar weinig films voor worden gemaakt: de 55+-ers. Maar die generatie is veel betere komedies gewend, vrees ik. En dat de film – met grapjes over ‘bejaarden’ die niet weten wie 50 Cent is of hoe technologie werkt – een jonger publiek aan zal spreken, dat verwacht ik ook…
Als je veel films kijkt is het ook wel eens goed om af en toe een gruwelijk slechte film te zien. Laat dat dan het vrijwel enige positieve zijn dat ik over een gedrocht als Syrup kan zeggen. Okay, Amber Heard speelt ook mee, maar dat ze niet publiekelijk afstand van deze film heeft genomen nadat ze ‘m zelf gezien heeft doet m’n ‘waardering’ voor haar ook flink afnemen. Gebaseerd op een zelfverklaard cultboek met dezelfde titel,…
Eerlijk is eerlijk: het duurde even voordat ik er ‘in’ kwam, maar na Theo Maassens “Oh, die met Whoopie Goldberg?“-grap was ik volledig om en hoorde ik mezelf meerdere keren hardop lachen om deze nieuwe van Steffen Haars en Flip van der Kuil, de regisseurs van New Kids Turbo én New Kids Nitro. En als je weet dat ie van de makers van New Kids is, dan zie je toch zeker een erg stevig opgaande…
Deze film met een heerlijk foute spoiler in de titel is een beetje Richard Linklaters A Scanner Darkly (niet alleen qua drugservaring, maar ook qua slacker-types uit Linklaters eerdere films) meets kwantummechanica meets spiritualiteit meets Richard Kelly’s Southland Tales, maar dan wel wat ‘kleiner’ uitgevoerd door Don Coscarelli, die mij een jaar of zeven geleden al heerlijk aangenaam verraste met Bubbo Ho-Tep, ook zo’n absurde mix van komedie en horror. En in z’n nieuwste gooit ie daar nog wat…
Dreamworld is een zeer kleine en onafhankelijk gemaakte Amerikaanse film, maar die voor liefhebbers van American indies zeker de moeite waard is. Het acteerwerk is zo naturel dat je je afvraagt of er wel geacteerd wordt. Over de alledaagse zoektocht naar liefde, het al dan niet volgen van je dromen, het loslaten van oude ideeën, leren van je fouten, accepteren van jouw tekortkomingen én van die van anderen, et cetera. En gezet in de kunstenaarswereld van…
Jean-Pierre – Delicatessen, Amélie – Jeunet heeft met The Young and Prodigious T.S. Spivet een erg vermakelijke en licht magisch-realistische roadmovie gemaakt, een beetje in de sfeer van Big Fish en Moonrise Kingdom. Net als bij Scorsese’s Hugo is het wel wat lastig om de juiste doelgroep te bepalen, want hij is zeker ook leuk voor kids. Alhoewel zij het drama over een overleden tweelingbroertje en een daardoor wat apathisch geworden gezin waarschijnlijk niet mee…
The World’s End is na Shaun of the Dead en Hot Fuzz de afsluiter van de zogenaamde ‘Cornetto-trilogie’ van regisseur/schrijver Edgar Wright, schrijver/acteur Simon Pegg en acteur Nick Frost. In dit derde deel wordt wederom de vriendschap tussen Peggs en Frosts karakters getest, maar nu niet tegen een zombie-apocalyps- of Agatha Christie-achtige achtergrond; deze gaat op een behoorlijk vermakelijke manier op de science-fiction toer. Maar dan wel science-fiction, weggespoeld met bier, heel veel bier… Het…
The To Do List is een nogal grove tienerkomedie over seks, maar het meest opvallende is het grote contrast met films als American Pie of Superbad, omdat The To Do List helemaal vanuit een jongedame verteld wordt. En dat levert dus een wat feministischere film op, waar het grote publiek mogelijk wat moeite mee zal hebben, omdat ‘we’ gewend zijn aan door mannen gemaakte tiener-seks-komedies. Ik vond hem behoorlijk vermakelijk, zeker vanwege een paar vrij rake…
Om maar met de deur in huis te vallen: ik vind The Way Way Back de leukste film die ik tot nu toe heb gezien dit jaar. Weet daarbij wel dat “leuk” een combinatie van goed, lief en vermakelijk is, want de beste film van het jaar zal het niet worden. Maar het is een erg fijne feel-good-coming-of-age zomerkomedie, gemaakt door twee kerels die als acteur in de film te zien zijn en eerder met Alexander…
Met Malavita (in de rest van de wereld en op IMDb bekend als The Family) toont Luc Besson dat hij als regisseur een stuk beter is dan wanneer hij films enkel produceert. Niet dat deze maffia-actie-komedie met Robert De Niro en Michelle Pfeiffer nou de film van het jaar is, maar hij is wel erg vermakelijk. Al zal ie het thuis op de buis net zo goed, zo niet beter doen dan in de bioscoop.…
Doordat ie in Nederland als Jackass presents: Bad Grandpa wordt uitgebracht is het natuurlijk direct al duidelijk: dit is een vrij makkelijke rip-off van de Jackass-MTV-serie en -films. Maar in deze film jatten ze vooral ook van Sacha Baron Cohens Borat en Brüno, en hebben ze ook flink wat inspiratie opgedaan bij het zien van Little Miss Sunshine. Wat ik eigenlijk in het kort wil zeggen: Bad Grandpa is niet alleen weinig origineel, de Jackass…
Voor velen zal het als een verrassing komen dat de regisseur van de stonede achtervolgingswaanzin uit Pineapple Express of, erger nog, die ridder-verkrachtende minotaur uit Your Highness, nu ineens met een zeer rustige ‘roadmovie’ als Prince Avalanche aan komt, maar David Gordon Green keert met deze film vooral terug naar z’n roots als onafhankelijke filmmaker die liever kleine en bijna minimalistisch existentiële drama’s maakt. Maar hij zet z’n film dan wel in zo’n ‘gewone’ situatie…