The Secret Life of Walter Mitty (2013)
The Secret Life of Walter Mitty is vrij ideaal om het nieuwe jaar mee te beginnen, want de thematiek “stop dreaming, start living” gaat zeker bij mijn 2014 passen. Daarnaast is de film zelf fijn vermakelijk, maar wel een beetje een aparte en subtiele mix van genres, wat het wat lastig maakt de film direct te plaatsen. Is het nu een komedie met een serieuze ondertoon, of toch veel meer een drama met zeker één hilarische en een flink aantal leuke scènes..?
Het verhaal
Gebaseerd op James Thurbers kortverhaal, waaruit enkel het dagdromen van de sul over een heroïscher leven schijnt te zijn overgenomen, vertelt de film over Walter Mitty (Ben Stiller), bij Life magazine verantwoordelijk voor het afhandelen van de van fotografen binnenkomende negatieven. Dat roept direct al wat actualiteitsvragen op, maar daarover verderop meer. Walter werkt al zestien jaar bij Life, maar in deze tijd van digitalisering gaat ook Life op de schop en enkel online verder. Des te belangrijker dat Walter dat ene negatief, door topfotograaf Sean O’Connell (Sean Penn) gekozen voor de cover van de laatste papieren uitgave van het blad, wél vindt. Want net dát negatief ontbreekt in het rolletje dat door O’Connell is opgestuurd.
En dus moet Walter de wilde avonturen, die hij beleeft tijdens het dagdromen, inwisselen voor ‘het echte leven’. Gemotiveerd door een poging z’n collega Cheryl (Kristen Wiig) te imponeren vertrekt Walter naar Groenland, waar de mysterieuze O’Connell voor het laatst gesignaleerd is. Daar aangekomen blijkt O’Connell weer gevlogen, en flink wat vette avonturen (en prachtige natuurshots van o.a. IJsland) verder weet hij dan eindelijk O’Connell te vinden. Maar daar eindigt z’n avontuur natuurlijk niet…
Balans
Thurbers kortverhaal schijnt een nogal satirische ondertoon te bevatten, die hier vrijwel ontbreekt. Mogelijk had Walters sullige leven nog wat aangezet moeten worden, zodat het contrast – want natuurlijk verandert hij door de vele avonturen wel wat – groter was geweest. Stiller, die de film zelf ook regisseerde, heeft gekozen voor een vrij rustige vertelling zonder extra aangezet drama, en mogelijk had ik dat net wat meer gewild. Zodat het thema van Life magazine zelf (“To see the world. To find each other and to feel. That is the purpose of life.“) net wat steviger aangekomen was. Al moet ik zeggen dat de film zeker één scène bevat die me behoorlijk ontroerde, één waar ik keihard bij moest lachen, en zeker meerdere waarin ik een nog grotere fan ben geworden van Wiig…
Cast en crew
Kristen – Saturday Night Live, Bridesmaids – Wiig toont namelijk (voor het eerst?) dat ze ook ingetogen ‘drama’ kan acteren, naast haar mooie cover van David Bowie’s Space Oddity. Dus net zoals Will Ferrell deed in Stranger Than Fiction, Jim Carrey in Man on the Moon en Eternal Sunshine of the Spotless Mind en zelfs Adam Sandler in Punch Drunk Love, laat de in mijn ogen beste komediante (wat een woord!) van de afgelopen twintig jaar zien dat ze ook wat dramatischer kan spelen. Zij zet namelijk wel een goed ‘deuske’ (verraad ik nu m’n Brabantse roots?) neer, iets wat met Walters karakter misschien ook net iets meer had gemogen. Alhoewel ik wel begrijp dat Stiller deze rol heel graag zelf wilde spelen, want ondanks dat het iets ‘extremer’ had gemogen, kan hij wel iets van z’n bereik laten zien. Daarnaast valt vooral Penns rol op, vooral vanwege de perfecte casting…
Het scenario is geschreven door Steve Conrad, die je mogelijk kent als scenarist van The Weather Man en The Pursuit of Happyness. Geen hoogvliegers, maar wel met een wat vergelijkbaar en vrij ‘makkelijk’ drama. Cinematograaf Stuart Dryburgh weet wel raad met de prachtige natuur van o.a. Groenland, IJsland en Afghanistan, maar ik heb ook een beetje het gevoel dat het in die landen soms lastiger is om lelijke shots te maken van mooie. De visual effects zien er goed uit, zeker omdat Stiller ervoor gekozen heeft om de overgangen tussen z’n fantasie en de werkelijkheid ‘onzichtbaar’ te houden. En omdat het een functie heeft in het verhaal, was m’n initiële kritiek – dat in het begin van de film wel heel veel van dit soort overgangen naar Walters inner-wereld zitten – vrij snel weer weg, want op een gegeven moment voel je als kijker ook de twijfel of iets nu werkelijkheid is of niet. En dat flikt Stiller op een mooie en subtiele manier.
‘Actualiteitsvragen’
Walters baan lijkt in deze tijd van digitale fotografie dus behoorlijk uit de tijd. Combineer dat met z’n Office Space-achtige werkplek in een soort van kelder, en je voelt direct dat dit een gevolg is van het feit dat ‘men’ al tientallen jaren met het idee voor deze film rondliep. Voor deze nieuwe adaptatie (in 1947 werd het kortverhaal al verfilmd met Danny Kaye in de hoofdrol) waren eerder al mannen als Jim Carrey, Mike Myers, Owen Wilson en zelfs Sacha Baron – Borat – Cohen in de race. Uiteindelijk werd het dus Ben Stiller, maar het feit dat een deel van het script (of plot) al wat ouder is blijkt niet alleen uit Walters werk als negative handler, maar misschien nog wel meer uit het feit dat Life in werkelijkheid al in 2000 is gestopt met de papieren versie. Maar dat opdoeken is er in gebleven, omdat het wel degelijk een belangrijk plotpunt in de film is…
Final credits
Maar alle kritiek terzijde: The Secret Life of Walter Mitty is een mooie rustige en fijne film over dromen, leven, liefde en gaan voor het avontuur. Een beetje een ode aan de grijze muizen van deze wereld, die in hun hoofd mogelijk grootser dromen dan degenen die wel ‘succes’ hebben. En in dat licht is die sneer richting ‘bebaarde hipsters’ ook erg goed…
Daarnaast bevat de film niet alleen geweldige shots, zeer fijne muziek (van Monsters of Men, Arcade Fire en eerdergenoemde Bowie), maar ook een paar mooie scènes. En die Benjamin Button-scène was werkelijk hilarisch.
Dat Stiller wat moeite heeft de juiste balans te vinden tussen komedie en (existentieel) drama, dat vergeef ik ‘m ook graag, want had ik al gezegd dat dit thematisch gezien de ideale film is om het nieuwe jaar mee te beginnen?