Tja tja, wat moet ik hier nou van zeggen? The Way Back is een zeer goed gemaakte film over een aantal ontsnapten uit een Sovjet-goelag in de Tweede Wereldoorlog met een terechte Oscarnominatie voor Best Make-up, heeft alles om een mooi heftig drama te zijn, maar dat drama voelde ik helaas niet echt. Van mij had Peter – The Truman Show, Master and Commander – Weir iets meer drama in dit waargebeurde (????) verhaal mogen…
Misschien is het wel het beste om gewoon puur de film te bespreken, en de ongelooflijk sterke acteerprestatie van Al Pacino als Dr. Jack Kevorkian te benoemen, dan dat ik me waag aan een bespreking van de idealen waar Kevorkian voor staat. Ik heb namelijk het geluk dat ik nooit een familielid of goede vriend heb gehad die aan het eind van zijn/haar leven zo aan het lijden was, dat de vraag om euthanasie ter…
Mary and Max is een geweldige film over eenzaamheid, opgroeien, vriendschap, pijn én hoop, en speelt zich af in zowel Melbourne als in New York. Tel daar de aanwezigheid van sterren als Philip Seymour Hoffman, Eric Bana en Toni Collette, geweldig camerawerk, een mooi scenario en heerlijk donkere humor bij op, en je hebt een animatiefilm die wat mij betreft makkelijk van ‘jaargenoten’ als Up, Fantastic Mr. Fox, Ice Age 3 en 9 wint… Mary…
Ik was erg verbaasd te zien hoe negatief de reacties op London Boulevard op IMDb waren, toen ik ‘m gisteren opzocht omdat ie afgelopen dinsdag in de sneak was geweest. Ik vond ‘m niet perfect, maar de film intrigeert wel en bevat een aantal geweldige scènes, waarvan ik één scène bij de ‘beste’ van de laatste jaren wil rekenen. “Holy shit“, hoorde ik mezelf hardop zeggen in de bioscoop… Colin Farrell lijkt wel ‘the hardest…
Toen ik gisteren bij de videotheek met iemand over Submarino praatte, en eigenlijk ook daarin m’n lichte teleurstelling wilde uiten, kwam ik erachter dat de film veel meer indruk op me had gemaakt dan ik in eerste instantie dacht. Okay, de metaforen die Thomas Vinterberg in deze film gebruikt zijn niet zo subtiel, maar terwijl ik erover praatte voelde ik wel ineens dat die metaforen misschien niet de diepste laag van de film vertegenwoordigen… Eigenlijk…
The Wild and Wonderful Whites of West Virginia is een documentaire over de familie van Jesco White, wiens verhaal mij eerder gruwelijk raakte in White Lightnin’. De zoektocht en primitieve drang naar vrijheid maakt van de Whites de ’true rebels of the south’, aldus Hank Williams III. En wát een documentaire is dit geworden..! Allereerst: ik kwam gisteravond lichtelijk aangeschoten thuis van een feestje. Niet al te gek, maar wel genoeg om niet direct naar…
Er was ’n tijd dat wij Nederlanders onze neus konden optrekken voor Amerikaanse remakes van niet-Engelstalige films, zo van: “Laat die Amerikanen gewoon ondertitels lezen, in plaats van alles te ‘verHollywoodsen’”. In 2010 veranderde dat echter, toen er een Nederlandse remake werd gemaakt van de Belgische (Nederlandstalige) film Loft. Dat gegeven haalt me een beetje de wind uit de zeilen, áls ik Let Me In af zou wíllen zeiken omdat het een remake is van…
Weet je, eigenlijk somt de titel alles op. Happythankyoumoreplease is namelijk zo’n film die heerlijk aanvoelt, en waarbij ik na afloop dacht: “Ja, doe mij nog zo’n film“. Want ondanks dat de film vol zit met clichés, onwaarschijnlijkheden en hoorbaar bedachte dialogen, ik liet me makkelijk meevoeren in het verhaal. Mogelijk dat de zomerse beelden van New York daar de grootste reden voor zijn, maar dan zou ik deze debuutfilm tekort doen. Happythankyoumoreplease won in…
Kijk, zo’n goede film had ik effe nodig na Twelve. City Island is een best hilarisch drama, met een paar erg goed gespeelde rollen. En dan gaat het ook nog eens over het volgen van je droom, hoe oud je ook bent. En over eerlijkheid. En over acteren. En en en… Andy Garcia speelt ‘corrections officer’ Vince Rizzo, oftewel een gevangenbewaarder, met een heimelijke wens om acteur te worden. De relatie met z’n vrouw (Julianna…
Zo, ik ben bijna de gehele film blij geweest dat Love & Other Drugs een geheel andere (en veel betere) film is dan de trailer deed vermoeden. Ik verwachtte een simpele chick flick (die kijk ik op zondagavond inderdaad wel eens ;)), maar ik kreeg een film die compleet gevuld was met een genre of drie, vier. En dat pakte wat mij betreft vrijwel geheel positief uit… Als de regie niet in handen was geweest…
Ja, ik kan me wel voorstellen waarom deze film de Oscar voor Best Foreign Language Film of the Year heeft gewonnen, ondanks de fantastische concurrentie van Das Weisse Band en Un Prophète. En dat El secreto de sus ojos heeft gewonnen komt echt niet alleen doordat deze toegankelijker zou zijn dan die andere films. Dat is ie wel, maar er is meer. Maar inderdaad: ik wil helemaal niet vergelijken… El secrete de sus ojos speelt…
Okay, The Joneses is echt zo’n film die qua idee interessant is, maar waarschijnlijk door de studio toch wat ‘ver-safe-t’ is. Of zou het komen dat regisseur Derrick Borte uit de reclamewereld komt, en mogelijk wel wát wroeging voelde bij dat vak, maar toch net niet genoeg diepgang heeft om écht een scherpe film te maken… Het was gaaf geweest als de makers het hadden gedurfd om niet al te snel hints te geven over…