Eigenlijk kan ik hier heel kort over zijn: het ‘scherpste’ aan deze Netflix-film is de titel. De rest van de interraciale dynamiek waaraan You People z’n ‘bestaansrecht’ zou moeten ontlenen is namelijk eerder cringy dan interessant. En met de titel snijden ze overigens ook nergens doorheen hoor, dus qua scherpte kun je deze film direct vergeten. Ondanks de aanwezigheid van een shitload aan topacteurs, ook in bijrolletjes. Denk dat de film gebaseerd is op een twee-…
Stutz is sowieso de meest opvallende documentaire van het jaar, buiten dat het ook een fantastische brug slaat tussen Hollywoodberoemdheden, psychologie, spiritualiteit, psychiatrie en persoonlijke groei. Het opvallende is echter, dat regisseur Jonah Hill vrij onverwacht door de vierde muur breekt, waardoor langzaam duidelijk wordt dat de documentaire net zo goed over hem en zijn struggles moet gaan, als over Hills oorspronkelijke wens: de therapeut die hem uit de diepste dalen geholpen heeft eren, en…
Adam – Vice, The Big Short, Anchorman – McKay’s nieuwste is bij vlagen hilarisch, maar bij meer vlagen ook wat ‘verwarrend’, als in: teveel parodie om een serieuze metafoor voor de klimaatcrisis te zijn, maar ook weer te serieus (en herkenbaar) om puur komedie te zijn. McKay lijkt een beetje te proberen om de sfeer van Kubricks Dr. Strangelove te benaderen (met af en toe een vleugje Network), maar dat lukt hem helaas niet. En…
Wauw, wat een opvallend (en goed) regiedebuut van Jonah Hill zeg! Opmerkelijk ook hoe dit de gedramatiseerde versie van de Oscargenomineerde documentaire Minding the Gap lijkt te zijn, want de thematiek is vrijwel 100% identiek. Daardoor lopen mijn herinneringen aan beide films wel behoorlijk door elkaar heen. Niets ten nadele van één van deze films overigens, al zou ik ze dus niet achter elkaar kijken. En dat Jonah Hill onlangs nog te zien was in Harmony…
Waarschijnlijk het grootste compliment dat ik deze film kan maken, is dat ik ‘m twee dagen later eigenlijk weer wil zien. Deze nieuwe van Harmony – Gummo, Spring Breakers – Korine brengt Matthew McConaughey, Snoop Dogg, Isla Fisher, Jonah Hill, Martin Lawrence (!) en Zac Efron op zo’n heerlijk foute manier samen, dat ik me anderhalf uur keihard vermaakt heb. Daarbij was ik wel een paar keer kwijt waar het verhaal nou heen ging, tot…
Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot is een overduidelijke en degelijke gemaakte Gus Van Sant-film, over het leven van de rolstoelgebonden en alcoholistische cartoonist John Callahan uit Portland. Met wederom een goede rol van Joaquin Phoenix en een nogal opvallende Jonah Hill, Jack Black die z’n ‘komedie-acteur-die-z’n-echte-acteerkwaliteiten-toont-door-drama-te-doen’-validatie (nog een keer) uitvoert in een bijrolletje, en een ietwat overdreven normaler/lelijker gemaakt Mara-zusje. Het ‘probleem’ dat ik met deze film echter ervoer, was Van Sants…
Okay, waar begin ik…? Met een oneliner als “Sausage Party is like Toy Story on steroids and viagra!“? Of met de mededeling dat er dit jaar waarschijnlijk geen film zal zijn waarbij jouw ‘willing suspension of disbelief‘ groter moet zijn om de film überhaupt te trekken? Of met de waarschuwing dat deze animatiefilm TOTAAL ONGESCHIKT is voor kinderen? Al is m’n sensatiebeluste kant wel gruwelijk benieuwd naar hoe een ouder deze film pedagogisch verantwoord uitgelegd krijgt ;). Maar…
Ik las een mooie oneliner over deze film, die ook best aardig mijn kritiek samenvat: “War Dogs barks, but doesn’t bite.” Ik vermaakte me namelijk best wel met deze film, waarvan ik de trailer gelukkig niet serieus gezien had (ik verwachtte dus geen komedie “van de maker van The Hangover-trilogie“, zoals een teleurgestelde vrouw naast me dat wel deed). Ik was ook aangenaam verrast dat in de eerste alinea van het script al de megascherpe en gruwelijk…
Heerlijk: deze nieuwe van de Coen-broers lijkt ogenschijnlijk een beetje het vierde deel in hun idiot trilogy (inderdaad, dat kan niet waar zijn), want de film zit vol met heerlijke quatsch en wederom een drollerig George Clooney-karakter, maar het is ook zo’n film waar ik ook continu een bepaalde ‘onderlaag’ bij voelde die ik – stijltechnisch – herkende uit bijvoorbeeld A Serious Man. Maar die onderlaag heeft te maken met de aanwezige Jezus-metafoor, die veel verder…
Ik vind het altijd fijn om te zien dat er nog altijd serieus goede films voor kinderen worden gemaakt, en ook dit tweede deel in de How to Train Your Dragon-franchise is wederom erg goed. Een stukje duisterder dan het energieke eerste deel, waardoor de pedagogisch verantwoorde thema’s mogelijk nóg interessanter zijn, maar daarnaast net zo avontuurlijk, leuk, meeslepend en cool… Het verhaal Waar het eerste deel vooral nog het temmen van de draken en…
21 Jump Street was twee jaar geleden de leukste komedie van het jaar geweest, als Bridesmaids niet ook was uitgebracht. Het leuke aan het eerste deel was dat ze zichzelf en de onoriginaliteit van het idee om een TV-serie uit de jaren 80 nieuw leven in te blazen goed op de hak namen. In dit tweede deel doen ze dat niet dunnetjes, maar gruwelijk dik over. En in 85% van de gevallen werken die zelfkritische…
Voor mij persoonlijk is dit nieuwe meesterwerk van Martin Scorsese nu al de belangrijkste film van het jaar, maar ik durf er daarnaast ook wel wat op te zetten dat deze film in mijn top 5 van 2014 gaat komen. Mogelijk een beetje vroeg voor zo’n grote conclusie, maar zoveel indruk maakte The Wolf of Wall Street op mij. Vier dagen na het zien ‘zit’ ik er nog altijd behoorlijk in en voel ik nog…