Na het zien van de poster van Stillwater – met een über-redneck‘erige Matt Damon – had ik helemaal niet zoveel zin in deze film. Maar dat was voordat ik goede verhalen hoorde én wist dat ie van Tom – The Visitor, The Station Agent, Spotlight – McCarthy (en de scenarist van een paar Franse topfilms) was. Plus: het verhaal speelt zich grotendeels af in Marseille, waarmee die all-Americanness ineens ook een extra genuanceerde laag kreeg (die…
Natuurlijk mist deze sequel de originaliteit van het eerste deel, al blijven de avonturen van Tallahassee, Columbus, Wichita en Little Rock meer dan vermakelijk hoor. Maar waar de film leuk en zelfbewust sneert naar andere zombiefilms en -series (vooral The Walking Dead moet eraan geloven), moet ik eerlijk toegeven dat dit tweede deel niet echt langer blijft hangen dan een gemiddelde The Walking Dead-aflevering. Misschien mede ook wel, doordat het idee van een filmpersonage dat…
John Wells’ vorige film, The Company Men, zeek ik nog lichtjes af omdat ik urgentie miste. Daarbij betichte ik Wells, als bedenker van de TV-serie E.R., ook van het zijn van een wat ‘ouderwetse’ TV-drama-regisseur. Nu hij voor August: Osage County heeft samengewerkt met Tracy Letts, schrijver van o.a. Killer Joe (!), en de beschikking heeft over aan aantal actrices en acteurs in topvorm, levert ie een werkelijk prachtig rauw familiedrama af. Over gemiste kansen,…
Ender’s Game is qua protagonist nogal een aparte science-fiction film, want de persoon die ‘ons mensen’ moet redden van een dreigende aanval van een buitenaards ras is een jaar of 14 oud. Dat roept direct wat ‘grotere’ vragen op natuurlijk, maar ondanks de vrij interessante en rustige opbouw, met zeker ook een aardige verrassing richting het einde, vraag ik me toch af of je het boek – waarop de film gebaseerd is – gelezen moet…
Waarom ik deze niet in de bioscoop gezien heb weet ik niet, maar gisteravond zag ik ‘m onderuitgezakt op m’n bank en in 2D: HEERLIJK..! Ja, ik heb zeker genoten van Rango, waarvan ik bang was dat ie misschien wat te kinderachtig was (waarom ik dat dacht weet ik niet echt, misschien omdat m’n neefje van 8 zo enthousiast over deze film was), maar achteraf vraag ik me meer af of deze wel geschikt is…
Nick Cassavetes toont met My Sister’s Keeper wederom een geweldig drama-regisseur te zijn, want ja: ik voelde één of twee keer een traan over m’n wang rollen tijdens het kijken van deze film. Nee, echt geen drie keer..! Net als in The Notebook weet Cassavetes Jr. weer erg knap verschillende tijdlijnen door elkaar te laten lopen. Het knappe is dat je dus één lijn volgt, dan overgaat in een flashback, en dan misschien pas 20…
Wat zegt het over een film als ik ‘m in één weekend DRIE keer gezien heb? Ten eerste: ik heb me kapótgelachen, zelfs de derde keer best wel. Ten tweede: de film hoeft niet te ‘marineren’ voordat je ‘m door hebt; als in: het is geen Shutter Island natuurlijk… Ten derde: als voormalig zombiefilm-coproducent weet ik hoeveel fun het is om blood&gore te maken, en mijn god, wat hebben ze tijdens het maken van Zombieland…