Om de woorden van maker Dick Verdult voorafgaand aan de première te parafraseren: “Ja, ik heb wel getracht om een ‘gewoon’ verhaal te vertellen, maar dat doe ik dan uiteindelijk toch ook weer niet.” En inderdaad, wat ik voorafgaand al verwachtte bleek waar: Dick Verdults Als uw gat maar lacht is heerlijke ‘quatsch’, maar dan eigenlijk zonder enige negatieve bijklank. Als in: een overduidelijk (en wat bombastisch) kunstwerk vastgelegd op film, waarin wel degelijk interessante,…
Voor iedereen die zich pissig maakte na het zien van The Crime of the Century en/of Dopesick (tv), en zich mogelijk ook wat ‘incompetent’ voelde omdat je er zelf NIKS aan lijkt te kunnen doen, toont All the Beauty and the Bloodshed hoe één persoon wel degelijk een verschil kan maken. Dat deze persoon ook nog een belangrijk kunstenaar is, dat deze docu haar leven in de New Yorkse scene vanaf de jaren 70 tot…
Als dit inderdaad zo’n activistisch (en behoorlijk spannend) Gesamtkunstwerk is als een vluchtige blik op de aftiteling doet vermoeden, dan is How to Blow Up a Timeline wel een verdomd geslaagd staaltje ‘ideologisch filmmaken’. Waarbij ik zó betrokken was bij ’t onderwerp, dat ik me direct na afloop wel ging afvragen of dit de ‘beste’ manier was om de wereld te overtuigen nu toch écht in actie te gaan komen om die apocalyptische klimaatvernacheling te…
Even ter geruststelling: Talk to Me is lang niet zo eng als je mogelijk verwacht. Althans: voor iemand die vooraf geen trailers kijkt van interessante en/of ‘belangrijke’ films, verwachtte ik iets engs à la Hereditary of The Nun, maar dat viel gelukkig mee. Talk to Me is echter wel mysterieuzer dan op het eerste gezicht mogelijk lijkt, want het is best bevredigend ná-denken over deze Australische megahitfilm, over een ‘hand’ die door iets te stoer…
Denk Bad Teacher meets American Pie, maar dan met de altijd mijn-aandacht-trekkende Jennifer Lawrence in een nogal Charlize-Theron-in-Tully achtige rol. Gene Stupnitsky’s No Hard Feelings lijkt initieel de formule wel echt te perfect te volgen, om dan ergens toch iets ‘verrassends’ te doen, waardoor het mogelijk allemaal iets te ‘zoetjes’ wordt. En achter die “te” zit ook wel iets van Lynchiaanse kritiek, want No Hard Feelings is ook de ‘perfecte’ continuatie van die ‘perfecte’ tiener-fantasieën…
Getipt door Hoyte van Hoytema’s Zomergasten-optreden keek ik afgelopen week het technisch enorm imponerende Athena, dat ook qua thematiek wel aardig La haine-achtig blijft hangen. En ja, Athena voelt aan als een extrapolatie van wat Mathieu Kassovitz in 1995 al toonde, en toont hoe/of de banlieues zich verder (wel of niet) ontwikkeld hebben sinds die zwart-wit film bijna 30 jaar geleden uitkwam. En dat wordt door Romain Gavras (vooral bekend van videoclips als M.I.A.’s Bad…
Americana is één van de opvallendere (en betere) films die ik in maart op het South by South-West-festival in Austin, Texas zag, in het bijzijn van zo’n beetje alle hoofdrolspelers en makers. Waardoor ik m’n beleving van dit indrukwekkende én vermakelijke debuut natuurlijk niet los kan zien van die setting, waarin regisseur Tony – Damnation (tv) – Tost scared shitless was om de film voor het eerst met een publiek te zien en hoofdrolspeler Paul…
Het gebeurt niet zo vaak, dat ik vind dat een film te ‘snel’ een verhaal vertelt. Maar dat is dus wat bij het zeker interessante en behoorlijk intrigerende LOLA wel het geval was. Naast het feit dat ik na afloop terecht Ron – Anchorman – Burgundy’s “Well that escalated quickly!” kon bezigen, was m’n volgende reactie: “Eigenlijk voelde deze aan als een hele vet geproduceerde Black Mirror-aflevering met een meer dan interessante premisse.” Die dus…
Bij het zien/horen van deze titel schoten er direct twee dingen door m’n hoofd. Allereerst natuurlijk Erykah Badu’s hit Tyrone, die inderdaad tijdens de aftiteling voorbijkomt (maar wel thematisch aangepast aan de film). Maar ook mijn tweede gedachte werd bevestigd: deze film past perfect in die golf van ‘zwart activistisch absurdisme’, waarin eerder Boots Riley’s Sorry to Bother You voorbijkwam, maar ook een serie als Watchmen past. En dat houdt dus in, dat They Cloned…
Holy smokes, now that’s cinema..! Al is Oppenheimer voornamelijk een portret van de vrij enigmatische man áchter de ontwikkeling van de Amerikaanse atoombom. Waardoor het ook een vrij minutieus verteld verhaal (met ontzettend veel verschillende karakters) is geworden, waardoor ik na een uur ook even de draad lichtelijk kwijtraakte. Een verwarring die goed past bij het grijs genuanceerde beeld dat geschetst wordt van een man, die na het succesvol ontwikkelen van dit massavernietigingswapen een tekst…
Yes..!! Aan de ene kant biedt Barbie meer dan voldoende voor al die in het roze geklede (voornamelijk) meiden die bij de voorpremière aanwezig waren. Aan de andere kant bevestigt maker Greta – Lady Bird, Little Women, Frances Ha – Gerwig natuurlijk wat iedere serieuze filmliefhebber al verwachtte: dit is echt zóveel meer dan een ‘roze guilty pleasure‘. Waardoor er ook wat ‘in-het-roze-geklede-dames’ na afloop aardig beduusd stonden na te praten. Want ondanks dat de…
Eén van de vetste dingen aan deze top-franchise is hoe enorm actueel de thematiek is in een film die volgens mij toch best wat jaren heeft gekost om te maken. Met andere woorden: de schrijvers waren jaren geleden al goed scherp én minutieus geïnformeerd over wat kunstmatige intelligentie voor gevaar op zou kúnnen leveren. Al stond ik een dag later ook versteld van hoe vooruitziend Dick Maas in 1983 al was met De Lift (waarin…