Met een meer dan geweldige Zendaya en goed irritant-narcistische John David Washington is Malcolm & Marie vooral een bij vlagen snoeiharde exploratie van die thin line between love and hate, waarbij ik meerdere keren dacht: “Damn, ik was allang weggerend uit die relatie!” Nu zegt dat mogelijk net zoveel over mij als over de film, maar verwacht dus een ‘eerlijkheid’ die zo stevig uitgesproken wordt, dat het af en toe net zo goed ‘naar’ is om…
Waar ik bij Lars von Triers Melancholia volledig mee kon gaan in hoe hij een depressie bijna letterlijk in film wist te vangen, had ik dat bij She Dies Tomorrows existentiële angst eigenlijk niet. Deels mogelijk doordat ik te moe was (viel aan het eind bijna in slaap), want ik vond het zeker intrigerend allemaal, maar waar ik een depressie zelf ervaren heb, kan ik me niet herinneren ooit écht gevoeld/-dacht te hebben dat ik…
Bewust dat ik zelf mogelijk ook nog wel wat ‘lijd’ aan die ‘mannen-moeten-stoer-doen/zijn’-opvatting, denk ik toch niet dat dat mijn kritiek op deze (te?) mooie film daardoor te verklaren valt. Ja, Palmer – met Justin Timberlake als ex-gevangene die de zorg voor een gender-fluïde buurjongetje op zich neemt – is erg mooi vanwege thema’s over inclusiviteit, jezelf-mogen-zijn en bullebak-gedrag, en daar zit het emotioneel af en toe erg indrukwekkende hart van deze film. Dat is…
Het rare aan John Lee – The Blind Side, The Founder – Hancocks laatste film is dat ie zelfs geschreven is vóórdat classics als Se7en, Silence of the Lambs en L.A. Confidential het neo-noir-genre in de 1990’s opnieuw tot leven wekten, maar dat ie nu aanvoelt alsof het verhaal beter verteld had kunnen worden in een True Detective-achtige serie. Want ja, er zit een meer dan interessant hoofdthema in de film (wat inmiddels overigens ook…
“Damn, dit voelt allemaal bijna te ‘perfect-goed’,” schoot er halverwege het kijken van Regina Kings feature film-regiedebuut door m’n hoofd. Dit bedoel ik vrijwel 100% positief, al wil ik daarmee ook (op neutrale wijze) duiden dat je ook wel aanvoelt dat deze film – over een ‘feestje’ op een hotelkamer van vrienden Malcolm X, kersvers wereldkampioen boksen Cassius Clay (aan de vooravond van z’n transitie naar Mohammed Ali), Americanfootballspeler Jim Brown en soulzanger en -producent…
Het meest opvallende aan The White Tiger is dat het een volledig andere film is dan de trailer deed vermoeden. Ik verwachtte namelijk een ‘social injustice‘-kwaadmaakfilm, maar dat lijkt slechts context in dit rags-to-riches-verhaal, waarbij m’n eindoordeel wat troebel is. De film laat me namelijk wat zweven tussen het teleurstellende einde van J-Lo’s Hustlers en het scherp-cynische eindshot van Scorsese’s The Wolf of Wall Street. En waar ik dus tijdens de film dacht dat de…
Ik kreeg tijdens het kijken van deze Bringing Out the Dead–Tenet–Los cronocrímenes–Altered States-mix-up vrij snel het gevoel, dat met een paar extra rewrites dit mogelijk best een interessante film was geworden. Nu voelden de (weinige) karakters – gespeeld door Anthony (The Hurt Locker, Avengers: Endgame) Mackie en Jamie (50 Shades of Grey) Dornan – maar vooral ook de filmlogica te simpel uitgewerkt, waardoor de grote hoeveelheid aanwezige interessante thema’s (denk verlossing, racisme, relativiteit/tijd, rouw, opoffering, trauma…
Toen ik er na afloop achter kwam, dat regisseur Darius Marder eerder meeschreef aan Derek Cianfrance’ indrukwekkende The Place Beyond the Pines (Cianfrance trad hier dan weer op als coscenarist én producent), viel er wel wat op z’n logische plek. Sound of Metal – over een metal-/noise-drummer die ineens snel doof wordt en (niet alleen) daarmee moet zien te dealen – greep me namelijk ook zo subtiel naar m’n keel, dat ik zoveel ‘pijnlijkheid’ zat…
Het Ierse WolfWalkers is een ambachtelijke animatie van de bovenste, meesterlijke plank. Geweldig verweven muziek, Keltische tekens/invloeden en thema’s waar de beste films zich aan wagen maken deze animatie voor mij de absolute frontrunner voor de Beste Animatie-Oscar van dit jaar. Maar dus wel meer Studio Ghibli dan Pixar, dus minder ‘perfectly smooth‘, maar uiteindelijk wel een stuk indrukwekkender. Met één bekende (stem)acteur die eens een keer niet dood gaat, maar toch een mooie wedergeboorte…
Creatief gevonden contrasten kunnen je filmbeleving behoorlijk verhogen (de mijne wel althans). Zoals het contrast tussen een veroordeeld crimineel en een priester, of tussen een ongedefinieerd grijs Pools dorpje en een levendig/heftig onderwerp, tussen opportunisme en de zoektocht naar verlossing. Deze contrasten maken van het Oscargenomineerde Corpus Christi (of Boze Cialo, in het originele Pools) zo’n fijn originele film, waarbij het wat lastig was om een genre te ‘kiezen’. Maar omdat de film uiteindelijk ook…
Ondanks dat Babyteeth een behoorlijk uitgemolken onderwerp behandelt, wordt het zo energiek, onverwacht én subtiel uitgevoerd, dat deze film echt keihard binnenkwam. Het verhaal gaat dan ook meer over liefde dan over ongeneeslijke kanker. En dan ook nog eens Australische liefde: bij vlagen hard en lomp, maar ogenschijnlijk altijd wel ‘puur’. Met prachtrollen van Eliza – Sharp Objects – Scanlen en Toby Wallace, maar even zo imponerend zijn Essie – True History of the Kelly…
Yes, na een aantal jaren afwezigheid is ie terug: een top-zoveel lijstje van het jaar. Om de inmiddels meest cliché-duiding van het jaar erbij te halen: het was een “raar jaar” ja. Qua films was het echter ook een bijzonder jaar, waarbij het me opviel dat ik een flink aantal films “Kunst” heb genoemd. Of dat mijn voorkeur afgelopen jaar was, of dat er inderdaad meer en/of betere films worden gemaakt die buiten de conventionele…