Hodejegerne (a.k.a. Headhunters – 2011)

Wat deze film in de line up tijdens het PAC-festival afgelopen zondag deed weet ik niet. Ik heb iets ontzettend interessants gemist of mogelijk denkt men dat elke niet Engels- of Nederlandstalige film in het arthouse-circuit hoort. Headhunters is namelijk een aangename boekverfilming die het moet hebben van wat zwarte humor, maar vooral van een flink aantal twists. En dus is dit eigenlijk een leuke puzzelfilm, maar ik heb het gevoel dat er één zo’n grote fout…

Intouchables (2011)

De tweede film in het PAC-festival was dan misschien helemaal geen echte ‘arthouse-film’, maar wel een zeer aangename, af en toe hilarische en mooie Franse speelfilm over een aristocraat met een dwarslaesie wiens nieuwe 24-uurs verzorger uit nogal onverwachte hoek komt: de banlieu. Mogelijk was het wat vergezocht geweest als de film niet gebaseerd was op ware feiten, maar juist daardoor vermaakte deze Franse superhit (met meer dan 15 miljoen bezoekers in de Franse bioscopen)…

A Dangerous Method (2011)

De eerste film die ik afgelopen zondag op het PAC-festival zag was A Dangerous Method, de nieuwe van David – The Fly, Eastern Promises – Cronenberg. En ik moet direct zeggen dat ik ‘m geweldig vond, zeker omdat ik erg veel affiniteit bleek te hebben met zowel Freuds als Jungs theorieën over onze psyche. De film vertelt namelijk het waargebeurde verhaal over de vriendschap en rivaliteit tussen Carl Gustav Jung en Sigmund Freud aan het…

The Hunter (2011)

Een film over een man die wordt ingehuurd om in de wilde natuur van Tasmanië de mythische Tasmaanse Tijger op te sporen en daarvoor al z’n skills zal moeten inzetten doet een spannende avonturenfilm met metafysische trekjes vermoeden, en ik denk dat het boek – waarop The Hunter gebaseerd is – daar ook wat meer mee zal spelen. Ik vond ’t zeker een interessante en prachtig geschoten film, maar heb toch ’t gevoel dat niet…

The Descendants (2011)

Dat The Descendants als één van de grootste kanshebbers bij de Oscars wordt genoemd (o.a. voor Beste Film, Beste Regie en Beste Acteur) is geen verrassing: de film is prachtig subtiel en ‘herkenbaar’ Alexander – About Schmidt, Sideways – Payne, met een zeer genuanceerde George Clooney in de hoofdrol. Maar het is ook een kleine film, die daarom als filmervaring niet zo groots en indrukwekkend is als bijvoorbeeld The Artist (en ik denk dat Scorsese’s…

À bout portant (a.k.a. Point Blank – 2010)

Na twee zeer rustige en spiritueel diepzinnige films was het helemaal niet erg om een keer een lekkere simpele actiethriller te zien. Waar ik vooraf nog wat huiverig was omdat ik iemand hoorde zeggen dat ie “net zo vet was als Taken” (die ik dus vooral irritant vond), daar was het inderdaad gewoon een makkelijk tussendoortje. Ik heb wel wat kritiek, maar eigenlijk was ie best spannend en riep de film ook wel aardige wraakgevoelens…

Bir zamanlar Anadolu’da (a.k.a. Once Upon a Time in Anatolia – 2011)

Prachtig geschoten, af en toe droogkomisch, een exposé dat het zelfvertrouwen van de makers toont, zo naturel geacteerd dat ’t niet opvalt dat ’t acteurs zijn, maar ook zo rustig dat ik meerdere keren ‘hoopte’ op iets van actie. Daarnaast is Once Upon a Time in Anatolia (vergeef me dat ik de Turkse naam niet overtyp) wel zo’n film die onder je huid kruipt, omdat je in de 2,5 uur wel een nogal cynische kijk…

Meek’s Cutoff (2010)

Meek’s Cutoff is zo’n film waarbij je na letterlijk twee shots zult weten of je deze film gaat trekken of niet. Het eerste shot toont dat we ons bevinden in Oregon in 1845, en het tweede shot laat een groep settlers zien die door een steeds dieper wordende rivier trekt. En dat tweede shot duur behoorlijk lang, waarmee regisseuse Kelly Reichardt misschien wel direct wil aantonen dat je je maar beter kunt voorbereiden op een hele rustige…

My Week with Marilyn (2012)

Okay, My Week with Marilyn is dan wel niet de beste film van ’t jaar, maar Michelle Williams’ performance als Marilyn Monroe zorgt dat dit, in combinatie met het perfect ‘vangen’ van infatuation, wel één van de fijnere films van ’t jaar zal worden. Nu weet ik dat niet iedereen dit soort onweerstaanbaarheid begrijpt, maar ik ken dat bijna ongelimiteerd (en irreële?) genieten van (de schoonheid van) een vrouw wel, dus ik kon (en wilde) me…

Miss Bala (2011)

Het is alweer een tijdje geleden dat ik aan ’t einde van een film dacht: “Vet als ze ‘m hier zouden eindigen, dan klopt ’t einde precies“, en dat de eindcredits dan ook komen. En dan bedoel ik het niet zoals je dat bij conventionele films al van mijlenver aan voelt komen (vanwege de gehanteerde formule waarmee zulke films worden opgebouwd), maar dat de film in je beleving ‘emotioneel’ klopt als je ‘m dan stopt,…

Black Out (2012)

Ja, Black Out is zeker vermakelijk en zal het goed gaan doen in de bioscopen. Hij is technisch goed gemaakt, bevat een flink aantal goede one-liners die je mogelijk zult willen onthouden en later stoer tegen je vrienden gaat herhalen, en combineert dat met een flinke dosis knokken. Ik verwacht ook dat de filmacademie trots is op Arne Toonens nieuwste film, want in de commercial die hij ooit maakte voor dezelfde academie leek het alsof…

Win Win (2011)

Tom McCarthy levert met Win Win wederom een mooie film af waarin het leven van gewone (en geloofwaardige ‘echte’) mensen overhoop wordt gehaald door een ongewone gebeurtenis. Dat Win Win mij dan nét niet zo hard raakte als The Station Agent en The Visitor (McCarthy’s eerdere films) is misschien wat jammer, maar toch blijft het een erg fijne film om gezien te hebben. Alleen al voor Paul Giamatti’s gekleurde rol als Mike Flaherty – advocaat, high…