Eén van de opvallendere films bij de Oscarnominaties is het Japanse Drive My Car, dat stiekem een ‘Parasite‘-je zou kunnen doen, omdat ie voor zowel Beste Film als Beste Internationale Film genomineerd is (en ook voor Regie én Aangepaste Scenario overigens). Nu lijkt de buzz niet helemaal richting deze Ryûsuke Hamaguchi-film te bewegen – die mogelijk nog een stuk rijker is als je Tsjechovs Oom Vanja kent – maar wat een prachtige ‘slow burner‘ over…
Deze ‘Sundance crowdpleaser‘ (en recordhouder qua gewonnen prijzen op dat festival!) is niet alleen een remake van het Frans-Belgische La famille Bélier uit 2014, maar ook door Apple aangekocht voor een recordbedrag. Dat zegt natuurlijk wel wat over de commercieel-populaire feelgood-waarde van CODA, maar het was ook gewoon een erg fijne fijn. Waarbij ik verwachtte dat de buzz deels kwam omdat het ook een beetje een ‘zielige’ film over gehandicapten was. Maar daarin werd ik uiteindelijk…
Toen ik deze Netflix-film zondagavond tijdens het eten met een vriend op zette, waren m’n verwachtingen sowieso niet al te hoog. Had zin in een makkelijke film (vriend van me deelt mijn arthouse-liefde niet echt; hij heef het vaak over ‘Filmofiel-films’) die lekker wegkeek, en dat kregen we ook. Al probeert de regisseur Charlie McDowell best wel wat Hitchcockiaanse sferen op te roepen en bevat de film zeker een aantal interessante dialogen. Maar richting het…
Ik moet eerlijk toegeven dat – buiten de terecht voor een Oscar genomineerde acteerprestatie van Jessica Chastain – de rest van de film alweer wat verdwijnt uit m’n herinnering. Ondanks dat The Eyes of Tammy Faye zeker wel een genuanceerd inzicht geeft in waarom Amerikanen dat “Als ik het in een verhaal kan gieten is het/alles geoorloofd“-idee zo aanhangen. In mijn beleving blijft het echte drama in dit waargebeurde verhaal echter wat onderbelicht. Zowel de…
Apples is een leuke, ‘kleine’ toevoeging aan de Weird Greek New Wave in cinema, waarvan Yorgos – Kynodontas (Dogtooth), Alpeis – Lanthimos en Athina Rachel – Attenberg – Tsangari de bekendste succesverhalen vertegenwoordigen. Regisseur Christos Nikou werkte ook als assistent-opnameleider mee aan Dogtooth, en debuteert hier met z’n eigen ‘rare Griekse film’. Maar ondanks dat dit zeer kleine verhaaltje zeker wel een mooie menselijke twist bevat en hij ook mijn disbelief nogal snel wist te suspenden, zorgde het…
Als zelfs in een filmhuis – waar de gemiddelde bezoeker toch wel wat serieuzer naar film kijkt – bijna de helft van het publiek tijdens de film wegloopt omdat ze er geen touw aan vast weten te knopen, dan zegt dat natuurlijk wel wat. Ik hield het – ondanks of dankzij m’n vermoeidheid? – wonderwel goed vol, mede omdat ik het niet (meer) zo erg vind als ik niet direct begrijp waar een verhaal naar…
Nu maakte Capharnaum als vluchtelingendrama bij mij mogelijk wel meer indruk, om eerlijk te zijn, maar dat neemt niet weg dat het Deens-Amerikaanse Flee eigenlijk net zo’n must-see is voor mensen die bijvoorbeeld ooit ergens tegen de komst van een AZC gedemonstreerd hebben, of die op andere (al dan niet racistische) wijze hun lompheid hebben geuit over politieke vluchtelingen. Daarnaast heeft deze verrassende mix van animatie, echte beelden én opvallend ‘gescripte’ interviewscènes iets werkelijk unieks…
Oh wauw, wat kwam deze semi-autobiografische film van Kenneth Branagh prachtig binnen bij mij! In mijn ogen een perfect gevisualiseerde herinnering aan een jeugd in een tijd/plaats die helemaal niet zo perfect was (Belfast 1969, aan het begin van ‘The Troubles‘), en zo rijkgevuld dat Branagh de BAFTA voor Beste Scenario al won. Ook een duidelijke kanshebber voor de vergelijkbare Oscar op 27 maart – Beste Originele Scenario is één van de zeven (!!) nominaties…
Ik geef het direct toe, maar buiten Baz Luhrmanns Romeo + Julliet en het (voor ‘Shakespeareans’ alleen vanwege de titel al) hilarische Hamlet 2, ben/was ik niet echt bekend met Shakespeare’s werk. Maar in Joel Coens meer dan indrukwekkende, theatrale en licht-film-noir-ische The Tragedy of Macbeth werd vrij snel duidelijk waar ik al op hoopte: dat Shakespeare’s taal zeker niet alleen bedoeld was om mee te shinen/pochen, maar hij daarmee ook zijn meer dan interessante…
Het tweevoudig Oscargenomineerde The Worst Person in the World toont wederom hoe geweldig de Noorse cineast Joachim Trier onze (westerse) menselijke geest weet te doorgronden. Maar waar dat in Oslo, 31. august ook nog best ‘zwaar’ was, daar is Verdens verste menneske ook gewoon een leuke, hippe en bij vlagen grappige film. Mooi balancerend op het randje van een jeugdig ‘ik vind dat we kritisch/woke inzake álles moeten zijn’ en ‘betekent opgroeien niet ook dat…
Deze winnaar van de scenarioprijs op het Sundance Film Festival 2020 bevat een meer dan intrigerend concept (beetje de volwassen, live-action versie van Soul), een prachtig dramatisch einde en een erg goede cast. Voor mij persoonlijk één van de grotere verrassingen van de laatste maanden, deze debuutfilm van Edson Oda. Over een nogal norse, beschadigde man die een aantal zielen interviewt, om te kijken wie van hen het verdient om geboren te gaan worden… Denk…
Mogelijk moet ik beginnen met melden hoe sportprestaties mij sowieso vrij stevig kunnen raken. Zo voelde ik aardig wat euforie-tranen over m’n wangen lopen toen Ireen Wüst afgelopen week wederom goud pakte op de Olympische 1.500m. Koppel je fenomenale sportprestaties dan aan een ‘ultieme-underdog-film’ als King Richard, dan begrijp je mogelijk wel waarom ik zo enorm BLIJ was met deze film over de vader van tennislegendes Venus en Serena Williams. Al moet ik ook direct…