De ‘Queen of Quirky‘, Miranda – Me and You and Everyone We Know, The Future – July, maakt niet veel films (dit is pas haar derde film in vijftien jaar), maar met Kajillionaire weet ze wederom heftig sociaal drama zó mooi te verpakken, dat het nergens echt zwaar aanvoelt, maar dat je zelf kunt bepalen hoe diep je dat drama in wilt duiken. Aan de oppervlakte een zeer aparte oplichtersfilm, en daaronder dus dat drama,…
Sow hey..! Waar ik een (conventionele?) biopic over Nicola Tesla – één van de meest miskende genieën/uitvinders ooit? – verwachtte, bleek Tesla één van de meest weirde mixups van het jaar te zijn geworden. Waarschijnlijk een groot deel van de reden voor die nogal lage waardering op IMDb, want ik geef toe dat ik ook best graag een iets conventionelere drama- en/of spanningsboog had gewild. Mede omdat de reden om voor deze vorm te kiezen…
De reden dat ik deze film van Terrence – The Tree of Life, Days of Heaven – Malick ‘nu pas’ zag, is dat ik niet zo heel veel goede dingen over deze film hoorde. De reden dat de gemiddelde filmkijker niet zoveel goeds over dit kunstproject te melden heeft, is omdat het dus eerder een kunstproject genoemd kan worden, dat ’toevallig’ op film is vastgelegd. Dus als je een regulier plot en herkenbare karakterontwikkelingen verlangt,…
Stiekem toch wel één van de verrassendste films die ik afgelopen jaar zag, deze heerlijk aparte Braziliaanse genre-mix met een duidelijk anti-westers-kolonialistisch/imperialistisch thema. En gaaf om een film te zien die uit zo’n duidelijk andere cultuur komt, en die zelfverzekerd een origineel verhaal vertelt, waarin psychotropische drugs, motorrijders in fluoriserende 80-ies trainingspakken, mysterieuze vrijheidsstrijders, waterschaarste, een vreemdelingenleger en heerlijk weirde muziek door elkaar heen gemixt worden. En dat allemaal gezet in die mystieke Zuid-Amerikaanse mix…
Sommige films lijken volledig gemaakt om Nicolas Cage in z’n welbekende overdrive-stand te laten geraken (‘Get in the Cage,’ aldus een vaker terugkomende SNL-sketch), en Color Out of Space is exact zo’n film. Al zou ik Color Out of Space daarmee wel flink tekort doen, want de film is ook veel meer dan dat. Aan de oppervlakte één van de grootste quatsch-films van het jaar, maar ergens ook een perfecte verfilming van een heerlijke mindfuck-gedachte…
Ah shit. Was ik op zoek naar broodnodig escapisme, zet ik ‘per ongeluk’ deze mooie poëtische film op, die veel te ‘meanderend’ was om me even af te leiden van de zaken waarvan ik afgeleid wilde worden. Terwijl alles aan deze bij vlagen licht-surrealistische film liefde voor cinema en prachtige creativiteit uitstraalt. Soms wordt me wel eens verweten dat ik mijn ‘context’ teveel meeneem in mijn recensies (een opmerking die ik best kan begrijpen, maar…
Het lijkt dat je het meeste geniet van True History of the Kelly Gang, als je zo min mogelijk weet over het reguliere verhaal over wie deze ‘Australische Robin Hood’ was. Want ondanks dat de film in de openingstitel al toont dat er met de ‘waarheid’ wordt gespeeld, zijn veel Australiërs nogal pissed over deze film. Mede dus, omdat het verhaal niet strookt met wat Australische geschiedschrijvers hen doen geloven. Ik kende Ned Kelly enkel…
Zo onduidelijk als de exacte setting van Monos ook bedoeld is, om aan te geven dat de film universele thema’s behandelt, zo enorm verrassend breed is de cast & crew opgebouwd. Waar je enkel onbekende en/of debuterende locals verwacht, herken je ineens acteurs uit I, Tonya en The Kings of Summer. Of je ontdekt dat de geweldige muziek gemaakt is door degene die ook de musical sccore van Scarlett Johanssons Under the Skin componeerde, of dat…
Wauw, wat een opvallend (en goed) regiedebuut van Jonah Hill zeg! Opmerkelijk ook hoe dit de gedramatiseerde versie van de Oscargenomineerde documentaire Minding the Gap lijkt te zijn, want de thematiek is vrijwel 100% identiek. Daardoor lopen mijn herinneringen aan beide films wel behoorlijk door elkaar heen. Niets ten nadele van één van deze films overigens, al zou ik ze dus niet achter elkaar kijken. En dat Jonah Hill onlangs nog te zien was in Harmony…
Nadat het duo Cristina Gallego en Ciro Guerra me al zo gek kreeg om twee jaar geleden op m’n verjaardag naar een andere stad te rijden om El abrazo de la serpiente te kijken, was het natuurlijk geen vraag of ik hun nieuwe film ook wilde gaan zien. En ook al vond ik Pájaros de verano net iets minder indrukwekkend dan het meer mysterieuze El abrazo…, wat was het toch weer hard genieten zeg. Zeker…
Waarschijnlijk het grootste compliment dat ik deze film kan maken, is dat ik ‘m twee dagen later eigenlijk weer wil zien. Deze nieuwe van Harmony – Gummo, Spring Breakers – Korine brengt Matthew McConaughey, Snoop Dogg, Isla Fisher, Jonah Hill, Martin Lawrence (!) en Zac Efron op zo’n heerlijk foute manier samen, dat ik me anderhalf uur keihard vermaakt heb. Daarbij was ik wel een paar keer kwijt waar het verhaal nou heen ging, tot…
Met Forest Whitaker in z’n meest opvallende bijrol ooit, Tessa – Creed, Annihilation, Westworld – Thompson in een mooi feministische bijrol en ‘eindelijk’ een hoofdrol en/of erkenning voor Lakeith – Atlanta, Get Out – Stanfield is Sorry to Bother You niet alleen één van de beste maatschappijkritische zwarte komedies van het jaar – gemaakt door een nogal verrassend regisseur – maar uiteindelijk ook zo heerlijk ‘cult’, dat ik direct na afloop “Get Out meets Tusk, met…