Yes, Avengers: Endgame biedt een zeer goed tot geweldig einde van een reis die in totaal 22 films duurde..! Waar ik normaliter best kritisch ben op zulke commerciële franchises, heeft het Marvel Cinematic Universe mij vrijwel geen enkele keer teleurgesteld. Al vielen mij twee trailers voorafgaand aan deze epische afsluiter wel om verschillende redenen op. Eén toonde namelijk een karakter dat in Infinity War verpulverd werd, wat mijn chronologie-logica wat uitdaagde. En de andere trailer…
Allereerst: Avengers: Infinity War is één groot actie-avontuur-spektakel dat z’n weerga amper kent. Maar daarbij is de film ook zó volgepropt met ‘meer meer meer meer Marvel meer meer’, dat ik me tijdens de film al begon af te vragen: “Waarom zou je, als je toch al alle thematiek van zo’n beetje alle grote epische films van de laatste decennia bij en door elkaar propt, hoe lang duurt het dan nog voordat we een Chewbacca-meets-Thor-gevecht…
Als je de maker van de geweldige vampier-mockumentary What We Do in the Shadows, het (onverwacht?) goede Hunt for the Wilderpeople en het hilarische Flight of the Concords de regie over een Marvel-superhelden-film geeft, dan krijg je dus inderdaad een ontzettend vermakelijke toevoeging aan minstens twee samensmeltende/samengesmolten franchises. Niet zo’n groots entertainment-spektakel als Guardians of the Galaxy, maar vooral vanwege de interactie tussen onze Noors-mythologische dondergod en die ongelooflijk groene reus biedt Thor: Ragnarok ruim…
Net voordat de IMAX 3D-versie van Kong: Skull Island begon appte ik nog nog naar een vriendin: “Ik ga een heerlijk slechte/foute film kijken.” Toen de film na een voor fans ontzettend interessante after-the-credits-scène geëindigd was, moest ik dat echter ook direct opvolgen met “Sow, die viel ontzettend mee zeg..! Goed vermakelijk zelfs!” En nu, een dag later, voelt ie eigenlijk aan als een mix van een guilty pleasure en een heerlijke verrassing van de maker van het…
Geweldige sfeer, intrigerend mysterieus, zeer fijne cast, prachtige beelden, interessante cultuurhistorishe zijstapjes, maar wel gezien in een volledig lege zaal: mijn beleving van Jim Jarmusch’ Only Lovers Left Alive was daardoor zowel indrukwekkend als raar. Het was voor mij – mede doordat ik fan ben van Jarmusch – een geweldige film, maar ik ben ‘m ook nog wat aan het laten bezinken om er nog meer uit te halen. Want de film zit overvol met…
Waar de eerste Thor nog wat plichtmatig aanvoelde, om het Marvel-karakter te introduceren vóórdat de The Avengers-film zou komen, daar is dit tweede deel niet alleen erg vermakelijk, maar ik vond ‘m ook beter dan die andere post-The Avengers-Marvel-film: Iron Man 3. Al voegt de 3D helemaal niks toe en miste ik wel degelijk de juiste motivatie van de bad guy in de film, ik vind Thor: The Dark World een erg goede aanvulling op…
Ja, The Avengers kun je zien als shock and awe-filmmaken. De entertainmentvalue van deze film is zó hoog dat je nogal verbouwereerd de zaal uit zult lopen, want wát een combinatie van comic-herkenning, humor en CGI-geweld is dit geworden! En ondanks dat ik hoorde dat het verhaal erg trouw is aan het originele stripverhaal, waardoor vrijwel alle Marvel-fans deze film sowieso al een 9 of een 10 zullen geven (check ’t punt op IMDb!), denk ik…
Ik weet niet of ik het Woody Allens beste film van de laatste tien jaar durf te noemen, maar Midnight in Paris is zeker de meest vermakelijke. Daarnaast was het een verfrissende keuze om Owen Wilson de token Woody-rol te laten spelen. Want als Allen niet zelf (één van) de hoofdrol(len) in z’n film speelt, dan laat hij een andere acteur zijn rol spelen. Eerder deden o.a. Larry David (Whatever Works) en Josh Brolin (You…