Chaos Walking (2021)

Zoals de mega-interessante trailer al deed vermoeden, is Chaos Walking een ‘high-concept film’ met een ontzettend uitdagend gegeven. Ik ging dan ook aardig mee in het behoorlijk voorspelbare maar ook vermakelijke verhaal, maar toen ik naderhand pas leerde dat de film gebaseerd is op een zogenaamd ‘young adult‘-boekenserie en het zéér waarschijnlijk de bedoeling is (of was?) dat dit de start van een nieuwe franchise zou worden, toen voelde ik eens een behoorlijk cynisme opkomen.…

The Midnight Sky (2020)

Al bij z’n regiedebuut (Confessions of a Dangerous Mind) gaf regisseur George Clooney eerlijk toe, dat hij graag leentjebuur speelde bij andere films en/of regisseurs. En dat heeft ie voor het present- en post-apocalyptische The Midnight Sky wederom overduidelijk gedaan. Waarmee het een beetje Interstellar meets Gravity meets Moon meets Ad Astra is geworden, waarbij Clooney zelf ook scenarist Mark L. Smith’ eerdere The Revenant als inspiratiebron noemde. Met andere woorden: The Midnight Sky is…

The Nun (2018)

Als prequel van The Conjuring 2 is dit dus de zoveelste film in die horror-franchise, die overigens wel gruwelijk spannend begon, maar waarover ik inmiddels vooral hóór dat de films eng zijn. Iets wat bij The Nun zo gehypet werd (de trailer zou zelfs van YouTube zijn gehaald na teveel klachten van mensen die ‘m te eng vonden?), dat ik met samengeknepen billen m’n IMAX-stoel opzocht. Maar wat bleek, ondanks dat ik wel wat meer…

Alien: Covenant (2017)

Ridley Scott komt met Alien: Covenant niet alleen qua naam weer dichter bij de ‘klassieke’ Alien-films, maar zeker ook qua sfeer. Daarnaast ook qua chronologie, waarmee Covenant (gelukkig?) weer een stuk meer een bloederige film is geworden en wat minder filosofisch, alhoewel er zeker een best vette invulling wordt gegeven aan de herkomst van al die xeno-, neo- en protomorphs. Ik denk alleen dat deze duidelijke sequel op Prometheus ‘nieuwkomers’ in de Alien-wereld te weinig biedt, terwijl…

The Hateful Eight (2015)

Het eerste dat ik schreef na het zien van Tarantino’s The Hateful Eight was: “Sow, eindelijk houdt Tarantino zich weer wat in qua platte coolheid, al is Greg Nicotero’s niet voor niets ingehuurd als special fx make-up artist.” Daarna voelde ik vooral weer het ‘probleem’ dat ik inmiddels met vrijwel elke Tarantino-film heb: hij refereert ontzettend veel aan films van zijn grote helden, waardoor hij best wat symboliek ‘leent’ uit andere films, maar uiteindelijk lijkt…

Machete Kills (2013)

Robert Rodriguez, a.k.a. de koning van de franchises, bewijst met Machete Kills dat deze franchise nu toch wel al aardig doodgebloed lijkt. Natuurlijk is de Grindhouse-hype, waarin Death Proof en Planet Terror werden gemaakt en waar de eerste Machete een logisch gevolg van was, inmiddels al lang voorbij. Dus mogelijk is het daarom wat lastiger om weer terug te keren in die heerlijke over-the-top parodiëring, maar dit tweede deel over deze Mexicaanse wraakengel lijkt toch…

The Heat (2013)

In het kort: The Heat is een stuk leuker dan Identity Thief en zo’n beetje alle komedies waarin ik Sandra Bullock ooit gezien heb. Maar The Heat is ook de nieuwe van Paul Feig, die twee jaar geleden internationale faam behaalde met het geweldige Bridesmaids. En zó leuk is The Heat (bij lange na?) niet. Dat is geen schande, en veel van de humor in The Heat werkt ook erg goed, maar je voelt wel…

Savages (2012)

Oliver Stone’s nieuwste film is er één die het publiek nogal verdeelt, want ten eerste is het een combinatie van film noir-elementen en de heerlijke Californische zon, wat een vrij aparte combinatie oplevert. Daarnaast is het ook een wat pulp-achtig en snel gemonteerd ‘Quentin Tarantino meets Tony Scott‘-achtig spektakel met een onverwachte liefdesdriehoek die homofoben schijnbaar angstig en/of agressief maakt, maar de grootste discussie over deze film gaat toch over het aparte einde, dat mij…

A Better Life (2011)

Chris Weitz, regisseur van o.a. American Pie, The Golden Compass én Twilight: New Moon, bewijst met A Better Life dat hij ook een mooi klein menselijk drama kan maken. Dat wisten we natuurlijk al door About a Boy, en hier maakt ie niet alleen ’n film die inhoudelijk overeenkomsten vertoont met een grote Italiaanse classic, maar ook een zeer verrassende Oscarnominatie opleverde voor hoofdrolspeler Demián Bichir. Na het zien van deze film is die verrassing echter weg… Ik…