Neil Jordans Byzantium is misschien geen TOPfilm, maar wel een veel aangenamer verrassing dan ik vooraf dacht. En juist in deze tijd van Twilight en True Blood is het goed dat er weer eens (rustig) gefocust wordt op bijvoorbeeld de gevolgen van het onsterfelijk zijn en het creëren van een poëtisch (duister) sprookje, en niet op de bloederigheid. Maar dat zal ook de reden zijn dat ie zo kort in de bioscoop draaide, wat overigens niet…
Net als bij Somewhere voelt het wat raar aan dat juist Sofia Coppola een film als The Bling Ring maakt, want de film gaat over rijkeluiskinderen in Hollywood, maar was zij dat als dochter van Francis Ford Coppola zelf niet ook? En resulteert haar wat abnormale jeugd er daarom in dat ze dit waargebeurde verhaal niet bijster subtiel weet neer te zetten, of is het een best ingenieuze manier om te tonen hoe fake die wereld is,…
“On-Nederlands goed” vind ik eigenlijk een wat stom oordeel over een film, maar waar we de laatste jaren vooral wannabe-Hollywood films, commerciële boekverfilmingen, soapster-vehikels en krampachtig cultureel verantwoorde en daarmee vaak tuttige films maken, daar valt De Wederopstanding van een Klootzak vooral op vanwege de authenticiteit, poëtische thematiek en af en toe prachtige beelden. Zulke risicovolle films worden in Nederland in mijn ogen veel te weinig gemaakt, en niet dat ie ‘perfect’ is, het is…
Lichte verwarring hier, want toen ik gisteravond The Wolverine in een volle bioscoopzaal zag vermaakte ik me behoorlijk stevig, maar toen ik naar buiten liep voelde ik toch een lichte teleurstelling. Nu ik tijdens dit schrijven echter meer en meer terug haal, krijg ik het gevoel dat regisseur James Mangold deze film misschien wel als iets van een tussendoortje en/of opmaat voor Bryan Singers X-Men: Days of Future Past (2014) heeft gemaakt (of moest maken?),…
Zoals Red in 2010 een flinke verrassing was, daar stelde dit bijna verplichte tweede deel ook zeker niet teleur. Al waren m’n verwachtingen vooraf niet al te hoog, ik kreeg wel exact de combinatie van actie en humor waar ik zin in had. En misschien kan Bruce Willis z’n Die Hard-franchise beter voorgoed inruilen voor deze, want Live Free or Die Hard en A Good Day to Die Hard hadden net zo goed door die ‘Luc-Besson-lopende-band-productiemaatschappij’ gemaakt kunnen worden (denk Transporter, Colombiana, Taken, Taken 2), terwijl deze…
A Place at the Table is uiteindelijk toch een zeer interessante documentaire over wat armoede te maken heeft met obesitas, waarbij eigenlijk een veel dieper liggende oorzaak wordt blootgelegd, die de cynicus in mij wederom deed denken dat de Verenigde Staten enkel nog door een soort van burgeroorlog gered kan worden. Maar het is ook een rustige en genuanceerde documentaire die, in tegenstelling tot veel ‘reldocumentaires’, niet zomaar terzijde geschoven kan worden omdat de makers…
Bekijk Pacific Rim met de gedachte dat regisseur Guillermo del Toro waarschijnlijk gewoon een hele vette en vermakelijke monsterfilm wilde maken, deels vergelijkbaar met de Japanse monsterfilms uit de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw die hij als klein jochie zag. Dus verwacht zeer heftige actie, geweldige (alhoewel door de 3D wat donkere) gevechten tussen buitenaardse Godzilla-achtige monsters en door mensen gemaakte super-robots, steden die gesloopt worden als kaartenhuizen en over-the-top testosteron, en dan kun…
Na het zien van o.a. Greenberg en Frances Ha kan ik wel zeggen dat ik fan ben van Greta Gerwig, dus toen ik Lola Versus in de videotheek zag staan, was er weinig overtuiging nodig om ‘m te kijken, zeker op een wat gare zondagmiddag. Daarin paste de film ook perfect, ondanks dat ik halverwege wel even merkte dat een ’teveel aan Gerwig’ ook mogelijk is en deze wel behoorlijk veel op Noah Baumbachs Frances…
Terrence Malick levert met To the Wonder na The Tree of Life wederom een geweldig poëtisch kunstwerk af, waarbij ik het initieel wel wat jammer vond dat de films toch wel wat op elkaar lijken (letterlijk ook, daarover verderop meer), maar waarbij ik ook merk dat hoe meer ik er over nadenk, lees en contempleer, hoe intrigerender en mooier hij wordt. Over de (on)mogelijkheden van liefde, relaties, religie, spiritualiteit en onze disharmonie met de natuur om…
In een mindere bui zou ik deze film net zo goed keihard af kunnen zeiken, want The Internship is een vrij standaard formulefilm met schaamteloze brand placement (“product placement” dekt de lading bij lange na niet), vol met ongeloofwaardigheden. Maar de chemie die Vince Vaughn en Owen Wilson acht jaar geleden in Wedding Crashers toonden is nog altijd lichtelijk aanwezig (als ik een percentage zou moeten noemen, zo’n 32%) en de film bevat zeker twee…
Voor liefhebbers van gruwelijk-grof-en-goed-in-beeld-gebracht geweld is Maniac waarschijnlijk de nummer 1-film van het jaar. Daarnaast zit de film cinematografisch behoorlijk goed in elkaar en voelde ik aan het begin van de film wel een interessante ’test’ van m’n geweten, want ik wilde me wel mee laten voeren in de nachtelijke jachtpartijen die Elijah Wood in Maniac uitvoert. Maar uiteindelijk is Maniac toch vooral ook één grote les in ONSUBTILITEIT, zowel in hoe het geweld wordt…
Ik verwacht dat Frances Ha aan het eind van het jaar nog een stuk hoger op m’n top 25-lijstje van het jaar komt dan ik nu mogelijk denk. Eén van de belangrijkste redenen hiervoor is mijn liefde voor de stad New York, maar Greta Gerwigs aanwezigheid in de film helpt ook zeker. Net als Noah Baumbachs regie, de thematiek van het kleine verhaaltje en zeker ook de muziekkeuze van Baumbach (en Gerwig?). Dat de film…