Denis Villeneuve sloeg me met z’n vorige film, het Oscargenomineerde Incendies, een paar keer met een moker om m’n oren, zo hard kwamen enkele scènes uit die film binnen. Vandaar dat m’n verwachtingen voor z’n ‘Hollywood-debuut’ Prisoners nogal hoog waren, wat m’n extra kritische blik kan verklaren. Direct na afloop was ik wel degelijk onder de indruk, maar toch iets minder dan verwacht. En waar ik dacht ik het behoorlijk zwar(t)e en nare verhaal dat…
Lovelace is het structureel wat ongewoon vertelde levensverhaal van Linda Lovelace, die in 1972 ineens in de spotlights terechtkwam toen ze de hoofdrol speelde in Deep Throat, een vrij revolutionaire pornofilm die een tijdje ‘gewoon’ in de Amerikaanse bioscopen draaide. Maar het regisseursduo Rob Epstein en Jeffrey Friedman hebben voor een gedurfde structuur gekozen, die echter niet werkt, waardoor het drama helaas ook niet uit de verf komt. Terwijl ze me een paar jaar geleden wel…
In het kort: ik vind Wolf een gedurfd Nederlandse misdaaddrama en als film persoonlijk ook beter dan Rabat, de vorige film van regisseur Jim Taihuttu en hoofdrolspeler Marwan/Chico Kenzari. Ik heb ook zeker wel wat kritiek, deels vergelijkbaar met die op Rabat overigens, maar ik denk dat die anders is dan de kritiek die het grote publiek mogelijk heeft op deze film. Want ik verwacht dat ‘men’ de film wat te rustig en het einde…
Toen de sneak preview voor deze film afgelopen was had ik al door dat ik snel iets moest gaan schrijven over deze behoorlijk mislukte film, omdat ik hem anders wel heel snel zou vergeten. Helaas vergat ik dat dus ook, dat snelle schrijven, waardoor het nu vrij lastig is een recensie te schrijven. Maar dat zegt eigenlijk ook genoeg natuurlijk, ondanks de aanwezigheid van grootheden als Gary Oldman, Harrison Ford en Richard Dreyfuss. Gooi daar…
Allereerst: The Conjuring is een erg goed gemaakte en f*&@ing enge film, als ik op de rest van de zaal af mag gaan. Dat ik het allemaal wat minder eng vond zegt ook wel iets – normaliter ben ik best een mietje bij horrorfilms – maar dat komt vooral omdat ik door deze film iets engers over mezelf heb ontdekt, ben ik bang. Maar James – Saw, Insidious – Wan is wel groeiende en hij…
Wrong is eigenlijk een soort stonede fantasie over een man in wiens leven zo’n beetje alles mis gaat en die vele gesprekken voert die eigenlijk veel te saai zijn maar nét genoeg weirdness bevatten dat je aandacht er toch bij blijft. En dat is knapper dan je denkt. Daarnaast is Wrong ook de nieuwste van Quentin Dupieux, die je mogelijk onder z’n muziek-artiestennaam Mr. Oizo kent, maar die na het nog raardere Rubber mij wederom verraste…
White House Down is voor een Ronald – 2012, The Day After Tomorrow – Emmerich-film ‘best’ okay, zeker als je vooraf je verwachtingen wat laag instelt, zoals ik deed. Als je me kent weet je wat voor een hekel ik aan Emmerich heb, dus bovenstaande is eigenlijk best wel een compliment. Jammer alleen dat ie in m’n herinnering (ik zag ‘m al een maand geleden) steeds meer samenvloeit met Olympus Has Fallen, wat natuurlijk niet…
Natuurlijk moet ik weer beginnen met zeggen hoe persoonlijk het komedie-genre is, maar meteen daarna wil ik ook wel schreeuwen hoe HARD ik gelachen heb met This Is the End, het regiedebuut van het schrijfduo Seth Rogen-Evan Goldberg. Samen schreven ze o.a. The Green Hornet, Superbad en Pineapple Express, maar voor deze ‘einde-van-de-wereld horror-parodie-komedie’ hebben ze ongeveer iedereen waar ze ooit mee gewerkt hebben zo ver gekregen om zichzelf (of een parodie daarop) te spelen,…
Nu Park Chan-wooks nieuwste, Stoker, net op DVD e.d. is verschenen, leek het mij een mooi moment om z’n een-na-laatste film te zien. Zeker ook omdat ik wat liefdesverdriet trachtte te vergeten/-werken, verwachtte ik dat een niet al te moeilijke en lompe Koreaanse film over een priester die vampier wordt en daarmee om moet zien te gaan, de ideale film. Maar wat bleek: de film bevat niet alleen een met Lost Highway te vergeleken thematiek…
Toen ik gisteren naar Riddick ging had ik behoorlijk wat behoefte aan mindblowing actie waarbij ik even alles kon vergeten, en ook al ging dat vergeten aardig, over het geheel genomen was ik niet zo onder de indruk, to say the least. Ik vond Pitch Black (het eerste deel in deze sci-fi serie) geweldig in z’n duistere en lompe stoerheid, maar van The Chronicles of Riddick herinner ik me eigenlijk alleen de aanwezigheid van Yorick – De Wederopstanding van…
Het regiedebuut van de Oscarwinnende cameraman Haskell Wexler is mogelijk wat minder imponerend dan Network (en vooral ‘de speech’ daarin) en wat minder toegankelijk dan Dennis Hoppers vrijwel gelijktijdige regiedebuut Easy Rider, maar qua relevantie in onze huidige tijd mogelijk wel de ‘winnaar’ van die twee klassiekers (alhoewel Network op een iets ander vlak nog altijd urgentie heeft). Maar Medium Cool is ook een zeer experimentele en radicale film, waarin echte documentairebeelden moeiteloos vermengd zijn met…
In het meest positieve geval kun je Upside Down zien als een sci-fi sprookje over perfecte liefde, waarvoor je wel door een hele hoop tegenslagen en gedoe moet om te komen. Net als wanneer je de film kijkt, en je ook echt door die veel te uitleggerige intro, té duidelijke metaforen en nog wel meer obstakels heen moet zien te komen, om uiteindelijk bij een vrij corny, maar wel lichtjes werkend einde te komen. Voor…