Alex – Ex Machina, Annihilation, Devs (tv) – Garland is voor mij één van de interessantste film- en tv-makers van het laatste decennium, mede doordat ik veel van m’n eigen ‘quatsch’ (lees: opvattingen, ideeën, contemplaties) vrij bevredigend op zijn werk kan projecteren. En juist dát ging me gisteren wat lastiger af bij zijn nieuwste folk-horror-nachtmerrie Men, ondanks de twee geweldige acteerprestaties, enorm haunting sound design en creepy sfeer. Niet dat ik deze film daarmee ‘afschrijf’ hoor,…
Jurassic World: Dominion, oftewel Jurassic Park 6, is een beetje een reünie van alle nog levende helden uit zowel de Jurassic Park– als Jurassic World-franchise. En dat levert een ontzettend vermakelijke film op, waarbij alleen de “When you gotta go, you gotta go“-toiletscène uit het eerste deel volgens mij niet ‘ge-hommage-ficeerd’ wordt. Buiten al dat vermaak lukte het me echter niet om m’n kritische houding volledig uit te zetten, en daardoor zag ik wat zaken…
Yes..!! Naast waarschijnlijk de meest f*(&ed-up film van het jaar – “Schrijf daar maar eens een recensie over!” werd me direct na afloop met licht sarcastische en/of meelijdende toon medegedeeld – is David Cronenbergs Crimes of the Future filosofisch-spiritueel gezien óók ontzettend interessant. De film gaat namelijk ook over ‘existentiële acceptatie’, waarop de 79-jarige filmmaker-filosoof een visie heeft waarmee ik het geweldig vind om ‘mee’ te gaan. En dat maakt Crimes of the Future –…
Damn, Pleasure is zeker niet geschikt voor preutse zieltjes. De film biedt namelijk een unflinching, in your face kijk in de porno-industrie van Los Angeles. Daarbij maakt hoofdrolspeelster Sofia Kappel hier ook haar acteerdebuut – te midden van veelal échte porno-acteurs – waardoor ze dus cinematisch ook wordt ‘ontmaagd’, als het ware. En dat geeft Pleasure meer dan een extra laag. Want naast de overdadig aanwezige misogynie in die ‘industrie’, toont het ook vooral een…
Zoals de meesten ken(de) ik George Carlin vooral vanwege z’n nog altijd mega-relevante oneliners en punchlines, nog altijd veelvuldig aangehaald als er weer een politicus uit de bocht vliegt of één of ander Hooggerechtshof in een groot land de klok 50 jaar terug wil draaien. Wat Judd Apatow en Michael Bonfiglio met het tweedelige George Carlin’s American Dream echter vooral tonen is wie Carlin was als mens, hoe hij zich bewust was van z’n concurrentiedrang,…
Door gebruik te maken van exact dezelfde shots en zelfs af en toe dezelfde muziek, voelt Top Gun: Maverick ook een beetje als remake of reboot van Tony Scotts actiedrama uit 1986. Inhoudelijk is het echter wel degelijk een vervolg. Met een hoofdrolspeler die nog altijd buff eruit ziet op z’n 59e, geweldige aerial combat scenes (zonder CGI?) en vele herkenbare zaken uit het origineel. Maar wel volledig zonder de sensuele (en cultstatus-verheffende licht homo-erotische) ondertoon…
Na een verrassend goede trailer was het gisteravond tijd voor nederhorrorfilm Moloch, een best lekkere folk horror-genrefilm die z’n invloeden zeker niet verloochent. Beter dan veel van de internationale horrorfilms die hier in de bioscoop gedropt worden, maar weet ook dat je bij zo’n film niet al te diep moet gaan mee-/nadenken over de beweegredenen van de evil spirits in dit veenlijken-verhaal (denk ‘Witte Wieven’ alom!). Elke serieuze vraag die je jezelf stelt leidt vrij snel naar…
Brian Wilson: Long Promised Road is een soort van liefdesbrief aan het genie achter The Beach Boys, maar dan wel een brief, gevuld met de fragiliteit van een bijna 80-jarige man, die z’n hele leven heeft geleden onder een schizofrene aandoening. En dat maakt ‘m ontwapend eerlijk en zacht, maar je ziet zeker ook een getroebleerd mens. Wat extra contrasteert met hoe fans (en medemuzikanten) Elton John, Bruce Springsteen, Nick Jonas, Jakob Dylan, Don Was,…
Damn, dit Mexicaans misdaaddrama biedt een niet-oordelende maar ook cynische, dystopische blik op hoe economische ongelijkheid kan leiden tot mega-lomp ‘frustraties eruit gooiend’ geweld. Ik kreeg zelfs een paar keer zo’n naar nachtmerrie-gevoel; dat je écht vreest dat het niet meer goed komt, en enkel erger kan worden voor de betrokkenen. Een beetje een mix van het Duitse The Edukators (2004) en het Braziliaanse Bacurau (2019), met een klein vleugje V for Vendetta (2005). Al…
Het beste aan deze best ‘kleine relatiestudie’ van Jacques – De rouille et d’os, Un prophète – Audiard is hoe hij de ingewikkeldheid van relaties vrij losjes en entertaining weet te tonen, zonder voor de makkelijke weg te kiezen. Af en toe wel wat ‘on-Audiards’ vluchtig (zoals sommigen in de film met relaties omgaan), maar ik voelde me juist ook wel geconfronteerd met sommige meer rechtlijnige opvattingen mijnerzijds (mogelijk een deel van de redenen waarom…
Holy smokes, wat een overweldigende maar ook behoorlijk onoverzichtelijke ride was dit zeg..! Initieel niet ingekocht voor de Nederlandse markt (wat ik nu ergens wel kan begrijpen), kreeg ik halverwege de gedachte, dat het verhaal mogelijk geschreven was door een knetterstonede moeder, die de problemen met (en ook liefde voor) haar dochter in één ‘ik ben stoned en alles lijkt met elkaar verbonden‘-verhaal wilde vangen. Maar wat blijkt: de film is van de twee Daniels…
Direct na afloop van L’événement appte ik een (zwangere) vriendin van me met: “Volgens mij ken ik veel vrouwen – waaronder jij – die deze film niet zullen trekken. Zo f’ing confronterend is ie..!” Een dag later vraag ik me echter af, of dat niet mijn mannelijke projectie is. Want kunnen vrouwen sowieso niet meer pijn aan dan mannen? Nee Thierry, Johan D., c.s., dit is geen zelfhaat of oikofobie, maar ervaring en/of eerlijkheid (probeer…