Die “It was all going fine till he chopped off all his fingers”-uitspraak van Colin Farrells karakter in Martin – In Bruges, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri – McDonaghs nieuwste film zal ik waarschijnlijk nooit vergeten. Niet alleen omdat het ’t plot van deze heerlijk-heftig duistere komedie direct samenvat, maar ook omdat het de meelijwekkende social ignorance van dat karakter zo goed zet. Ik ben Farrell serieus wat empathischer gaan bekijken door deze film: alsof hij…
Haha, wat een ouderwets heerlijke klote-bullshit was dít zeg. Exact wat ik nodig had na een paar dagen grieperige sufheid en een vriend op bezoek kwam om film te kijken. Nu heb ik vroeger een cassettebandje met muziek van ‘Weird Al’ Yankovic redelijk grijsgedraaid, dus mogelijk moet je wel van Yankovic’ overduidelijke en herkenbare quatsch houden, om hiervan te kunnen genieten. Al wordt die quatsch hier wel aardig aangevuld met een shitload aan grote namen…
Ik ging met aardig wat enthousiasme naar deze nieuwste van Noah – The Squid and The Whale, Frances Ha, Marriage Story – Baumbach, maar merkte tijdens de film al dat ik behoorlijk veel aan andere dingen zat te denken. Dat enthousiasme maakte dan ook vrij snel plaats voor “WTF? Wat wil ie hier nou mee??“-gedachten, gevolgd door een “Is dit een companion piece van Romero’s Dawn of the Dead of zo?” Ondanks de heerlijke 80-ies…
Waren het m’n lagere verwachtingen, de Netflix-mogelijkheid om die 2u19m in tweeën op te splitsen, of toch iets anders? Wat de reden exact is weet ik (nog) niet, maar ik vond deze sequel dus een stuk leuker dan het alom geprezen Knives Out uit 2019. Een groot verschil is dat het eerste deel over oud geld ging, terwijl deze over nieuw ’tech’-geld gaat. Zou dat de reden zijn, dat – vergeleken met het meer ‘Agatha-Christie-achtige’…
Wat een geweldig ‘maatschappijfileerder’ is Ruben – Turist, The Square – Östlund..! Qua scherpte in het opzichtig neersabelen van decadentie in de westerse beschaving lijkt er momenteel geen filmmaker scherper. Waar hij zich in The Square nog primair richtte op de hypocrisie in de kunstwereld, daar ontkomt in Triangle of Sadness vrijwel niemand (met veel geld) aan Östlunds fileermes. Dat hij daarbij mijn – voor vooral westerlingen – meest verontrustende toekomstbeeld zo goed als letterlijk…
Het rare/aparte aan deze nieuwe film van de maker van Three Kings, I Heart Huckabees, The Fighter, American Hustle en Silver Linings Playbook is niet dat hij wederom talloze topnamen heeft weten te strikken (Bale, Robbie, Washington, Rock, Taylor-Joy, Malek, Nivola, Riseborough, Schoenaerts, Shannon, Myers, Swift, Olyphant, Saldana en ene De Niro), maar dat eigenlijk geen enkele karakter echt geloofwaardig wordt, hoe hard vooral Bale en Robbie ook shinen. Daarom verwacht ik niet dat David…
Yes..! Wat Bill & Ted totaal niet lukte, dat lukt Dante en Randal met het allergrootste gemak: een ‘meegegroeide’ sequel maken die – bij mij althans – wel alle juiste snaren raakte. En dat voelde ik al vóór Kevin Smiths prachtige love letter aan ons (en z’n eigen vak) in een monoloog tijdens de aftiteling. Mogelijk dat ik extra geraakt werd, doordat ik deze film – over ouder wordende ‘helden’ die met hun sterfelijkheid moeten…
Yes, dat was weer eens een fijne verrassing, deze overduidelijke ‘schrijversfilm’ van actor-turned-director B.J. – The Office US (tv) – Novak. Met fu#%ing goed geschreven en megascherpe dialogen voert Novak met Vengeance een soort contra-analyse uit inzake de gigantische polarisatie in Amerika (en daarbuiten?), maar dan verpakt als thriller-komedie. Okay, mogelijk wilde Novak iets teveel wijze observaties in één film stoppen, maar dat kan ook mijn lichte jaloezie zijn die aan het typen is… Maar…
Damn, als je het over doorbraken van Nederlandse regisseurs in Hollywood hebt, dan moet je Bodies Bodies Bodies dus gaan vergelijken met Paul Verhoevens Flesh+Blood (uit 1985). En uit die (overigens nutteloze en ook onmogelijke) vergelijking komt deze hippe ‘whodunnit’/slasher-horror van Halina – Instinct – Reijn waarschijnlijk wel als winnaar naar voren. Volgens Reijn zelf “een fabel over wat er gebeurt als je stopt met reflecteren“, maar dan wel geschreven door scenaristen die zó hedendaags…
Let op: deze Franse horrorkomedie begint met een behoorlijk slecht half uur met veel cringe-momenten. Máár: daar blijken uiteindelijk best grappige verklaringen voor (en/of verrassende uitwerkingen op te leveren). Al moet ik ook eerlijk zeggen, dat hoe ‘gedurfd’ deze opzet ook is, dit is niet wat ik bedoel als ik meld dat ik risico-nemende-films vaak net wat extra waardeer. Ik dacht er in dat eerste half uur namelijk wel kort aan de zaal te verlaten……
Combineer het regiedebuut van een stuntman met een immens oeuvre (van Avatar tot Pineapple Express en van Argo via Django Unchained tot John Wick) – waarin wel bovengemiddeld veel vampieren-/horrorfilms te vinden zijn – met de flauwe stonedheid van Snoop – The Beach Bum, Dolemite Is My Name – Dogg, en je hebt het behoorlijk lompe Day Shift. Waarin de hoofdrol overigens vertolkt wordt door Jamie – Ray, Django Unchained – Foxx, met Dave Franco,…
Allereerst: Bullet Train is heerlijk energiek, bevat een shitload aan ‘vette acteurs’, en zit nóg voller qua plottwists en -verrassingen. Allertweet: het voelt een beetje aan alsof de makers een wedstrijdje wilden houden met Netflix-film The Gray Man. In elk geval qua shock-and-awe filmmaken, want qua ‘gebrekkige originaliteit in een VET jasje’ is Bullet Train daar het beste mee te vergelijken. En dan is regisseur David – John Wick, Atomic Blonde, Deadpool 2, Fast & Furious…