Hmmmm, wat moet ik hier nou van denken..? Allereerst dat ik verrast was dat deze film op hetzelfde bronmateriaal is gebaseerd als die Michael Douglas-Kathleen Turner-Danny De Vito-film uit 1989 (The War of the Roses). Al verklaart dat mogelijk wel de opvallend aanwezige hedendaagse tech-snufjes (zoals deepfakes en memes) die regisseur Jay – Austin Powers, Trumbo, Bombshell – Roach er vrij duidelijk in verwerkt heeft? Maar ik vond het initieel ook best vet dat de…
Sketch toont vooral hoe je met een mooi klein concept en een goed visual FX-team(pje) best veel impact kunt maken. Om even een rare mix te maken: Sketch voelt ergens als de love baby van Inside Out en Super, met een overduidelijke visie op hoe expressie onontbeerlijk is om ons door moeilijke tijden heen te helpen. Waardoor ik m’n favoriete ‘definitie’ van kunst weer van stal kon halen, waardoor ik ook ietwat doordraafde in m’n…
Darren – The Whale, mother!, Black Swan – Aronofsky keert terug naar z’n ‘doorbraakroots’ – het New York van de jaren 90 – waar zijn doorbraakfilms Pi en Requiem for a Dream zich ook afspeelden (Requiems beroemde pier (en Coney Island-strand) komt zelfs voorbij!). Nu heeft hij echter een roman van Charlie – Gotham (tv) – Huston verfilmd, die qua verhaal wel past in Aronofsky’s ‘wereld’, maar die qua originaliteit niet mega uitblinkt. Al is…
Nadat Nobody mij ontzettend lekker verraste een paar jaar geleden, ging ik vol goede moed naar het tweede deel afgelopen vrijdagavond. Maar waar ik in het eerste deel de formule wel zag maar me er geen moment aan stoorde, was die hier zó overduidelijk aanwezig dat de film – na de standaard-after-the-fight-ondervraging-openingsscène – geen “One Week Earlier” nodig had. Is dit zelfbewust van regisseur Timo – V/H/S/2, V/H/S/94 – Tjahjanto, dan ‘kudos’, maar als ik…
Ik weet totaal niet wat de achtergrond van Marielle Hellers lekker rauwe blik op moederschap is, maar Nightbitch voelt vooral aan als film over iemand die die roze mama-wolk nou eindelijk eens zo eerlijk mogelijk wil tonen én becommentariëren. Daarin heeft Heller overigens wel voor een dierlijke metafoor gekozen die mij niet direct 100% duidelijk was, maar het lijkt wel dat ze wil tonen hoe onze dierlijke instincten niet altijd matchen met onze gewenste, beschaafde…
Als tiener ben ik gestopt met tellen hoe vaak ik The Naked Gun: From the Files of Police Squad!, zoals het origineel dus officieel heet, heb gezien. Toen ik stopte stond de teller op 17 of 18, en ik denk dus dat die Leslie Nielsen-film nog altijd mijn ‘meest geziene film aller tijden’ is (gevolgd door Caddyshack, Up the Creek en Back to the Future?). Mijn nostalgie-vezels begonnen dan ook stevig te trillen toen ik…
Heeft die eerste Happy Gilmore zóveel indruk gemaakt, op zowel een shitload aan komedie-acteurs én op zo’n beetje de gehele top 20 van de golfwereld, dat ze werkelijk állemaal op zijn komen draven toen Adam Sandler hen vroeg? Dat lijkt namelijk gebeurd te zijn tijdens de productie van Happy Gilmore 2, misschien wel de beste ‘volwassen-geworden-karakters-in-flink-latere-reünie’-vervolgen die je de afgelopen jaren kon zien. Verloopt volgens een goed werkende, overduidelijke formule waarin zoveel nostalgie zit verwerkt,…
Oooooooh, wat knalt deze film mijn gedachten alle kanten op zeg. Genoeg interessante thema’s, een IMDb-tagline die een wel erg ‘doktersroman-tiek’ doet vermoeden, gruwelijk Amerikaans in hoe karakters neergezet worden, maar vooral ook een ‘herkenbaarheid’ waarvan ik juist dacht: “Daar groei je als mens wat overheen, toch?“. Maar juist dát wordt in deze film als soort van ultieme afloop neergezet. Waardoor ik jongeren net zo goed bijna wil waarschuwen, want het voelt allemaal een beetje…
Yes, mede door een verrassend goede (en leuke) rol van Chloe – Saturday Night Live (tv) – Fineman en een actress-turned-director aan het roer is Summer of 69 méér dan de duidelijke formule doet vermoeden. Ja, het is een soort Super Bad voor jongedames, maar met een lekkere lompheid die sommige anti-woke’ers in hun panty’s laten schieten, want “…stel je voor dat de seksen omgedraaid waren, dan waren de deugneuzen van alle daken aan het…
Nog voordat ik überhaupt iets opgeschreven had, gokte ik zojuist het IMDb-punt van deze nieuwe film van Dito – A Guide to Recognizing Your Saints – Montiel. “Een zesje“, schoot er door m’n hoofd. En wat bleek, het was een 6- (een 5,7). De reden voor dit niet al te hoge punt, ondanks een aardig begenadigde cast (met ook Bill Murray als soort uitgerangeerde hitman?), zit ‘m denk ik in de combinatie van het iets…
Een jaar voordat Air en Tetris twee best heroïsche Amerikaanse business success stories verfilmden, maakten broers Austin and Meredith Bragg al deze best leuk vormgegeven business-biopic. Maar dan wel één die z’n eigen serieusheid (wijselijk?) onderuithaalt met een overduidelijk aanwezige nepsnor voor Mike Faist, die ik mede daardoor amper herkende van onder andere Challengers, The Bikeriders en West Side Story (waarin hij ‘ratje’ Riff speelde). Maar inderdaad: kun je wel zo’n zelfde heroïsche biopic maken…
Wat ik vrijwel direct bemerkte tijdens Novocaine, was dat ik, door het schrijven van inmiddels zo’n 2.000 recensies, wel wat kritischer ben dan de meeste van mijn vrienden. Want waar twee (lichtelijk aangeschoten) vrienden na afloop scandeerden: “Dit is waarom we vaker naar de bios moeten..!“, daar vond deze (nuchtere) Filmofiel het niet enórm positief dat ik zo’n beetje alle punchlines in de dialogen al kon invullen vóórdat ze uitgesproken werden. Dus ja, zeker vermakelijk,…