Met z’n debuut-/doorbraakfilm Animal Kingdom toonde David Michôd al aan dat ie nuance en subtiliteit stevig onder de knie heeft, en in The Rover durft hij daar ook nog zo’n enorme laag cynisme overheen te gieten dat de film voor menigeen mogelijk té realistisch, rauw of dystopisch is geworden. Maar zeker in combinatie met die Australische outback-rauwheid – waarin een mensenleven wat minder waard lijkt – voelde ik zo geweldig mee met zo’n beetje alles…
Direct na het zien van David Finchers nieuwste dacht ik al: “Damn, volgens mij heb ik nu de beste film van het jaar gezien..!?!“, en een dag later is dat gevoel niet echt vervlogen. Natuurlijk wacht ik nog op Paul Thomas Andersons Inherent Vice, en is de strijd met Linklaters Boyhood nog niet helemaal beslist, maar boy o boy, wat zet Fincher zich op een aantal vlakken (wederom) als één van de beste hedendaags filmmakers…
Allereerst: ik ben al erg lang een groot fan van Richard Linklater. Ik denk dat er weinig filmmakers zijn waarvan ik (relatief bekeken) meer heb gezien dan van hem. Dus met die achtergrond – en bijbehorende hoge verwachtingen, ook nog eens gevoed door de louter positieve dingen die ik er over gehoord had – ging ik Boyhood in. Gevaarlijk natuurlijk, maar Linklater zou Linklater niet zijn als hij me toch weer op een andere manier…
Damn..! Ik kan je op allerlei (verkeerde) manieren naar deze film lokken, maar dat ga ik niet doen. Want Under the Skin is gruwelijk indrukwekkend, als je open staat voor dit ‘soort’ films. En dan kan ik zeggen dat het een intrigerende science-fiction-drama-thriller is, maar ook dan krijg je mogelijk de verkeerde verwachtingen. Misschien kan ik het beste zeggen dat je je voor moet bereiden op iets wat je waarschijnlijk nog nooit gezien hebt (of…
Het duurde even voordat ik zin had in Transcendence, ondanks dat de trailer me een paar maanden geleden wel degelijk aan sprak. Maar de eerste reacties waren niet echt positief (om even een eufemisme te gebruiken), en ik weet nu wel waarom. Want ondanks dat de als regisseur debuterende cameraman Wally Pfister flink wat tijd neemt om het verhaal in te leiden, denk ik toch dat de thematiek wat boven z’n pet gaat. Dus laat…
De schrijvers van (500) Days of Summer komen wederom met een film die ogenschijnlijk een wat simpele romcom lijkt, maar stiekem toch behoorlijk onder je huid kruipt. Waarschijnlijk doordat regisseur James Ponsoldt het lef had best wat open en/of grijs te laten, waardoor Shailene – The Descendants – Woodley en Miles – Project X, Rabbit Hole – Teller kunnen laten zien wat ze in hun mars hebben. En dat is verrassend veel, gezien ook de Special Jury…
Dawn of the Planet of the Apes is voor een zomer-blockbuster een stuk interessanter dan je mogelijk denkt, maar in het licht van die Charlton Heston-klassieker uit 1968 toch wel makkelijk, simpel, ‘cool’ en schreeuwerig. Maar toch zie ik met lichte smart uit naar de volgende uit deze franchise. En dat had ik eigenlijk niet na het zien van Rise of the Planet of the Apes… Het verhaal De verplichte “Hoe het mis ging met…
Het interessantste aan Joe is dat dit de samenwerking is tussen zowel een regisseur als acteur die beiden nogal ‘divers’ zijn in de films die ze maken, om even een eufemisme te gebruiken. Waar Nicolas Cage bijna een parodie op zichzelf is geworden (in films als Drive Angry 3D en Ghost Rider bijvoorbeeld), schuwt David Gordon Green er niet voor om iemand voor de grap te laten verkrachten door een minotaur (in Your Highness) of het…
John Wells’ vorige film, The Company Men, zeek ik nog lichtjes af omdat ik urgentie miste. Daarbij betichte ik Wells, als bedenker van de TV-serie E.R., ook van het zijn van een wat ‘ouderwetse’ TV-drama-regisseur. Nu hij voor August: Osage County heeft samengewerkt met Tracy Letts, schrijver van o.a. Killer Joe (!), en de beschikking heeft over aan aantal actrices en acteurs in topvorm, levert ie een werkelijk prachtig rauw familiedrama af. Over gemiste kansen,…
Misschien een wat grote uitspraak, maar The Grand Budapest Hotel is mogelijk Wes Andersons beste film tot nu toe. Het is in elk geval z’n meest ‘grootse’ film, waarin hij elementen uit zo’n beetje al z’n vorige films combineert tot een zeer vermakelijk, interessant en wederom heerlijk apart meesterwerk met een werkelijk ongelooflijke cast. Maar zoals ik bij al z’n films blijf zeggen: Anderson creëert wel een wereld die niet iedereen zal trekken. Hier is het…
Doordat er goed ‘gespeeld’ wordt met het verschil in opvattingen, waarden en leeftijden van de twee hoofdrolspelers van Philomena weet Stephen Frears een behoorlijk prachtige film te maken, die bij vlagen ook gewoon erg leuk is. Ik had geen haast om deze te kijken omdat ik bang was dat het een wat zeurderig/zwaar verhaal zou zijn (no disrespect, btw), maar dat is het zeker niet. Ik had bijna “komedie” als genre aangevinkt, maar uiteindelijk was het drama toch…
Nebraska is een prachtige en bij vlagen ook erg leuke film over illusies, teloorgang, melancholie, hebzucht én dromen. Gezet in een deel van Amerika dat ook opgegeven lijkt, had ik initieel het gevoel dat Alexander – Sideways, The Descendants – Payne een wat treurige film over gemiste kansen wilde maken, maar nu de film wat is bezonken heb ik toch vooral het gevoel dat hij met Nebraska iets over de noodzaak van dromen en zelfgecreëerde…