Het grootste ‘probleem’ met dit soort documentaires is dat je vaak niet weet hoe betrouwbaar de getoonde gegevens zijn. Zo schreef ik over Forks over Knives ooit: “…als het waar is wat de gerenommeerde artsen in deze documentaire beweren, dan is dit écht de belangrijkste documentaire die ik ooit heb gezien…“, en van die documentaire weet ik nog altijd niet zeker hoe betrouwbaar die is. De makers van Cowspiracy: The Sustainability Secret zullen dat betrouwbaarheidsprobleem (h)erkend…
Een jaar geleden behoorlijk neergesabeld bij de première op het Cannes Filmfestival is Ryan Goslings regiedebuut nu hier in de bioscoop verschenen. En ook al is er genoeg aan te merken op dit nogal heftig duistere sprookje, waarin duidelijk invloeden van Nicolas – Drive, Bronson, Only God Forgives – Winding Refn en David Lynch zitten, ik vind deze film sferisch wel ‘passen’ in wat ik van Gosling kende, bijvoorbeeld van z’n band Dead Man’s Bones. Beetje een…
Direct na afloop van deze film meldde een vriendin iets wat ik alleen maar kon beamen: “Sow, deze moet ik snel wéér zien!“. En ook al weet ik niet of er een groter compliment gegeven kan worden, die tweede keer is voor mij ook deels bedoeld om mijn interpretatie(-richting) te checken. Deze gedurfd kleine en vrij rustige science-fiction film – over wanneer kunstmatige intelligentie als bewustzijn gezien mag worden en hoe de man-vrouw-verhoudingen ons bewustzijn…
Ondanks dat er zeker wel wat aan te merken is op dit regiedebuut (!) van Russell Crowe – die zelf ook de hoofdrol voor z’n rekening nam – was ik ook aardig onder de indruk. Niet alleen vanwege de hoge production value, maar ook omdat Crowe gewoon vakkundig een vrij ‘klein’ verhaal vertelt, gezet tegen de nasleep van een epische (in heftige flashbacks getoonde) veldslag uit de Eerste Wereldoorlog. Dat z’n portrettering van voormalige vijanden…
Bloed, Zweet & Tranen is een perfect voorbeeld van de manier waarop wij Nederlanders zo’n biopic (moeten) maken. Niks geen opsmuk – wat gezien het onderwerp ook dubbel ongepast zou zijn – recht-door-zee, rauw en zonder extra dramatisering. En vooral dat laatste doet me wat ‘vrezen’ dat deze film het in bijvoorbeeld Amerika een stuk minder zou doen, juist omdat ze daar teren op groots drama, wat hier naar goede Nederlandse traditie behoorlijk is ingetogen.…
Son of a Gun is vooral een goed ‘vehikel’ voor een tweetal zeer getalenteerde acteurs, naast het feit dat het ook gewoon een goed stevig/Australisch tussendoortje is in het genre schaakspelachtige-actiethrillers-met-romantische-en-avontuurlijke-ondertoon. Lang niet zo rauw als bijvoorbeeld The Rover, maar Australische films hebben een rauwheid die de meeste Amerikaanse films ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw zijn kwijtgeraakt. En die lichte ’tijdloosheid’ zorgt er aan de ene kant voor dat er weinig…
Walter is zo’n film die je de eerste helft niet al te serieus wilt nemen, juist omdat de film nogal een aparte premisse heeft. Maar doordat die weirdness richting het einde een prachtige plek krijgt raakte de film me onverwacht keihard. Mogelijk (en natuurlijk) het resultaat van iets persoonlijks, dus hoe universeel die emotionele betrokkenheid is weet ik niet, maar bij mij ‘deed’ ie het uiteindelijk dus wel. Zeker ook gesteund door een onverwacht goed op…
Suite française is een mooi en toch ook vrij rustig oorlogsdrama, wat mogelijk in contrast staat met hoe je het bestselling-boek, waarop de film is gebaseerd, zult beleven (of reeds hebt beleefd). Als in: qua film zeker wel bovengemiddeld mooi, maar ik denk dat het in boekvorm beter werkt, omdat je daar meer je eigen emotionele interpretatie op kunt projecteren. En dan verwacht ik dat je de grijze gebieden – doordat de liefde overal z’n weg…
Viggo Mortensen toont in dit rustige maar behoorlijk ‘rijke’ Loin des hommes, over een Westerse onderwijzer die in het Algerije van 1954 (aan het begin van de onafhankelijkheidsstrijd) een Algerijnse moordenaar naar de rechtbank moet brengen, wederom wat voor geweldenaar hij is. Buiten het feit dat hij vrij moeiteloos zowel Frans, Arabisch en Spaans spreekt, heeft ie eigenlijk maar weinig woorden nodig om z’n menselijkheid te tonen. Dat levert een zeer subtiel genuanceerde en western-achtige…
The Cobbler bewijst dat Adam Sandler platte komedies voortaan beter echt achter zich laat, want in meer serieuze, tragikomische rollen is hij zoveel beter. Gelukkig wordt dat door ‘grote’ regisseurs nog altijd gezien, want waar Paul Thomas Anderson hem al ooit geweldig inzette in Punch-Drunk Love, daar weet Thomas – The Station Agent, The Visitor – McCarthy ook het beste uit hem te halen, in dit New York-sprookje over een wel heel aparte schoenmaker… Het…
Gewoon een vrij makkelijk tussendoortje, deze oplichtersfilm waarin Will Smith wat van z’n oude glorie doet herleven, maar waarin hij ook wel wordt voorbijgestreefd door Margot – The Wolf of Wall Street – Robbie. Het schrijvers- en regisseursduo dat debuteerde met I Love You Phillip Morris en daarna het best geweldige Crazy, Stupid, Love. maakte zorgt er in elk geval voor dat je als kijker ook vaak niet weet wie nu wie oplicht, waardoor je…
Naast de prachtige rol van Julianne Moore, waarvoor ze redelijk terecht een Oscar won, valt deze film over ‘vroege Alzheimer’ vooral op doordat het regisseurs- en schrijversduo bewust niks extra gedramatiseerd heeft. Waar deze film de grootste tranentrekker van het jaar had kunnen worden, daar is ie dus opvallend ingetogen. En dat is mogelijk nóg opmerkelijker wanneer je de achtergrond van eerdergenoemd duo kent. Toch vraag ik me ook lichtjes af hoe indrukwekkend deze film…