Dat films van Noah Baumbach vergelijkingen met Woody Allen oproepen is niet echt ‘nieuws’, want vooral z’n meest recente films (Frances Ha en Greenberg) passen behoorlijk goed in ‘Allens wereld’. En zo is het ook met While We’re Young, alhoewel ook deze film wat minder dat ‘zeurderige’ van Allen heeft. Over een stelletje dat halverwege de 40 nog altijd denkt ‘jong’ te zijn, maar zich ook ontzettend herkenbaar afzet tegen ‘de jeugd van tegenwoordig’. Maar…
Als je de filmografieën van de makers nader bestudeerd, dan getuigt het van een goede dosis zelfkennis dat ze gewoon heel strikt de ‘regels’ van de rampenfilm volgen in San Andreas. En dat doen ze eigenlijk zo ‘goed’ dat ik dit misschien wel de beste rampenfilm sinds Independence Day vind. Natuurlijk zet je bij zo’n film alle logica overboord en dien je jezelf over te leveren aan het shock & awe-entertainment, maar juist door het…
In hoeverre deze nieuwe van Andrew – Gattaca, Lord of War – Niccol lijdt onder de eerdere release van Clint Eastwoods controversiële(re) American Sniper is wat moeilijk in te schatten, maar tijdens de film maakte ik al de flauwe grap dat hij deze net zo goed “American Droner” hadden kunnen noemen. Want ondanks de zeer duidelijke in your face-kritiek op het Amerikaanse drone-programma – waardoor straaljagerpiloten niet meer de lucht in gaan maar ergens in een…
Ik heb het al vaker gesteld, dat de beste en leukste komieken zich kenmerken door juist erg goed te zijn in serieuzere tragikomische rollen. Dat ik Kirsten Wiig de grappigste vrouw ter wereld vind heb ik al vaker gesteld, maar ik weet het nu, na haar tweede serieuzere rol van dit jaar (na The Skeleton Twins), dus zeker. Samen met een geweldige ondersteunende cast levert ze met Welcome to Me niet alleen één van de…
Misschien wel het knapste aan McFarland, USA – een familie-sportfilm met Kevin Costner in de hoofdrol – is dat het vrij onwaarschijnlijke maar waargebeurde verhaal wel degelijk meeslepend gebracht wordt, ondanks de vrij logische ‘formule’ die regisseuse Niki – Whale Rider – Caro volgt. Dat Disney deze film produceerde zegt natuurlijk ook wel wat, maar juist vanwege mijn zoetsappige verwachtingen was ik daarom aangenaam verrast. Al heb ik ook wel wat kritiek hoor, want ‘wringen’…
Films die de scheidslijn tussen wetenschap en spiritualiteit aftasten trekken altijd direct mijn aandacht, en als zo’n film dan ook nog eens gemaakt wordt door de regisseur van Another Earth (met zeker ook links naar films als Sound of My Voice en The East), dan knalt dat mijn verwachtingen flink omhoog. Dat kan gevaarlijk zijn, maar in het geval van I Origins verraste Mike Cahill me desondanks alsnóg. En mogelijk wel omdat ik zulke onderwerpen…
Het grootste ‘probleem’ met dit soort documentaires is dat je vaak niet weet hoe betrouwbaar de getoonde gegevens zijn. Zo schreef ik over Forks over Knives ooit: “…als het waar is wat de gerenommeerde artsen in deze documentaire beweren, dan is dit écht de belangrijkste documentaire die ik ooit heb gezien…“, en van die documentaire weet ik nog altijd niet zeker hoe betrouwbaar die is. De makers van Cowspiracy: The Sustainability Secret zullen dat betrouwbaarheidsprobleem (h)erkend…
Een jaar geleden behoorlijk neergesabeld bij de première op het Cannes Filmfestival is Ryan Goslings regiedebuut nu hier in de bioscoop verschenen. En ook al is er genoeg aan te merken op dit nogal heftig duistere sprookje, waarin duidelijk invloeden van Nicolas – Drive, Bronson, Only God Forgives – Winding Refn en David Lynch zitten, ik vind deze film sferisch wel ‘passen’ in wat ik van Gosling kende, bijvoorbeeld van z’n band Dead Man’s Bones. Beetje een…
Direct na afloop van deze film meldde een vriendin iets wat ik alleen maar kon beamen: “Sow, deze moet ik snel wéér zien!“. En ook al weet ik niet of er een groter compliment gegeven kan worden, die tweede keer is voor mij ook deels bedoeld om mijn interpretatie(-richting) te checken. Deze gedurfd kleine en vrij rustige science-fiction film – over wanneer kunstmatige intelligentie als bewustzijn gezien mag worden en hoe de man-vrouw-verhoudingen ons bewustzijn…
Ondanks dat er zeker wel wat aan te merken is op dit regiedebuut (!) van Russell Crowe – die zelf ook de hoofdrol voor z’n rekening nam – was ik ook aardig onder de indruk. Niet alleen vanwege de hoge production value, maar ook omdat Crowe gewoon vakkundig een vrij ‘klein’ verhaal vertelt, gezet tegen de nasleep van een epische (in heftige flashbacks getoonde) veldslag uit de Eerste Wereldoorlog. Dat z’n portrettering van voormalige vijanden…
Bloed, Zweet & Tranen is een perfect voorbeeld van de manier waarop wij Nederlanders zo’n biopic (moeten) maken. Niks geen opsmuk – wat gezien het onderwerp ook dubbel ongepast zou zijn – recht-door-zee, rauw en zonder extra dramatisering. En vooral dat laatste doet me wat ‘vrezen’ dat deze film het in bijvoorbeeld Amerika een stuk minder zou doen, juist omdat ze daar teren op groots drama, wat hier naar goede Nederlandse traditie behoorlijk is ingetogen.…
Son of a Gun is vooral een goed ‘vehikel’ voor een tweetal zeer getalenteerde acteurs, naast het feit dat het ook gewoon een goed stevig/Australisch tussendoortje is in het genre schaakspelachtige-actiethrillers-met-romantische-en-avontuurlijke-ondertoon. Lang niet zo rauw als bijvoorbeeld The Rover, maar Australische films hebben een rauwheid die de meeste Amerikaanse films ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw zijn kwijtgeraakt. En die lichte ’tijdloosheid’ zorgt er aan de ene kant voor dat er weinig…