Onmisbaar voor elke serieuze filmkijker, if you ask me. Niet alleen omdat Chadwick – Black Panther, Da 5 Bloods – Boseman hierin z’n laatste (en beste!) rol speelde, voordat ie op 43-jarige leeftijd helaas overleed, en ook niet enkel vanwege Viola Davis’ powerhouse-performance, maar ook vanwege de pijnlijk prachtige thematiek in dit ogenschijnlijk vrij ‘kleine’ verhaal. Want ook al duurt deze Netflix-film slechts anderhalve uur, wat de film onderhuids laat voelen is zóveel. En dan…
El Father Plays Himself is een indrukwekkend portret van een vader-zoon-relatie, gecombineerd met de dynamiek van een filmset, waar de grens tussen werkelijkheid en film bewust wordt vervaagd. En dat levert een documentaire op die zóveel menselijkheid bevat, dat ik iets wil dat ik normaliter vaak verafschuw: een vervolg. Ben namelijk erg benieuwd hoe het nu tussen die twee is, zeker nadat de specifieke film – La Fortaleza – internationaal is uitgebracht (hij werd onder…
Sow, als zo’n film op mij al zo’n indruk maakt, hoe stevig zal deze wel niet aankomen bij vrouwen/meiden die persoonlijk met abortus te maken hebben gehad? Waarbij ik overigens ook direct moet melden, dat Never Rarely Sometimes Always (de titel typen geeft me alweer licht kippenvel) een hele ‘kleine’ film is, waarin ogenschijnlijk helemaal niet zo veel gebeurt (beetje in lijn met The Assistant, al is dat een totaal andere film). Maar de kracht…
The Assistant toont vooral de schofterigheid van een wereld die op maximale (onderlinge) concurrentie is gebaseerd, waardoor een wegkijkcultuur ontstaat, waardoor degenen aan de top alle vrijheid ‘krijgen’ hun onbeschaafdheid uit te venten. Geconcretiseerd in #metoo, en daarmee de (betere) indie-tegenhanger van Bombshell, waarin de boodschap vrij letterlijk in je gezicht werd geduwd. Regisseur Kitty Green vertrouwt jou als kijker veel meer, waardoor je de gelegenheid krijgt om zelf – net als de geweldig vertolkte…
Mank – over Herman J. Mankiewicz’ inspiratie voor en het schrijven van het scenario van ‘all time classic‘ Citizen Kane – is niet alleen vormgegeven als een klassieker, maar lijkt dat ook ‘instant’ te zijn. Nu vind ik films over schrijvers altijd bovenmatig interessant (van The End of the Tour tot Adaptation tot Where the Buffalo Roam, en nog zoveel meer), maar in Mank vertelt regisseur David – Se7en, Gone Girl – Fincher niet alleen…
De volgende in het rijtje ‘uitdagende films’ die me de laatste tijd nogal aantrekken – zie Valley of the Gods en Zeroville – is Swallow, een body-horror-drama over een trophy wife in een succesvolle, traditionele Amerikaanse ondernemersfamilie. Maar ook een slow burner, die echter vrij snel laat voelen dat de film ‘meer’ wil zeggen dan wat je te zien krijgt. Want door de opvallende geluidsmix en de gedweeë manier waarop het hoofdkarakter zich wat poëtisch ‘laat…
Doordat ik de prachtige (maar raar genoeg niet gerecenseerde?) documentaire Won’t You Be My Neighbor? nog vers in m’n geheugen had, heb ik best lang gewacht met A Beautiful Day in the Neighborhood, waarvoor Tom Hanks’ rol als de über-kindervriend Mister (Fred) Rogers voor een Beste Mannelijke Bijrol-Oscar werd genomineerd. Juist door het zien van die documentaire snap ik ook wel, dat Hanks de Oscar niet won, maar wat ik daarmee vooral wil zeggen: de…
Okay, laat ik deze recensie eens gebruiken om er zelf achter te komen, wat ik nou van deze ‘film’ vind. Valley of the Gods trok m’n aandacht vanwege de indiaanse mythologie, waarna ik er ook nog achter kwam dat er onverwacht grote namen aan verbonden waren (Josh Hartnett, John Malkovich, Bérénice – Skyfall – Marlohe en Keir – 2001: A Space Odyssey – Dullea). Met andere woorden: ik ging er nog vrij ‘open’ in. Ik…
De ‘Queen of Quirky‘, Miranda – Me and You and Everyone We Know, The Future – July, maakt niet veel films (dit is pas haar derde film in vijftien jaar), maar met Kajillionaire weet ze wederom heftig sociaal drama zó mooi te verpakken, dat het nergens echt zwaar aanvoelt, maar dat je zelf kunt bepalen hoe diep je dat drama in wilt duiken. Aan de oppervlakte een zeer aparte oplichtersfilm, en daaronder dus dat drama,…
Yes, vond het fijn om weer eens een sterk rechtbankdrama te zien. En zoals je van Aaron – The Newsroom, The Social Network – Sorkin mag verwachten, zit het qua scenario en dialogen nogal strak in elkaar. Toch voel je waarschijnlijk al lichtelijk een “maar” opkomen, al is die deze keer mogelijk wat apart. Heb namelijk het gevoel dat dit verhaal wat voorbijgestreefd is door de werkelijkheid. Ik voelde namelijk ook wat ongemak, doordat ik…
Die hard filmfreaks moeten deze film natuurlijk sowieso zien, omdat Robert – Medium Cool, Jackie Brown – Forster hierin z’n laatste rol speelde (voordat hij op 78-jarige leeftijd overleed). Daarnaast is het de nieuwe film van Jim Cummings, die mij keihard verraste met z’n prachtige debuutfilm Thunder Road. En dat de hoofdrol die Cummings zelf speelt in The Wolf of Snow Hollow wederom een nogal getroebleerd persoon is, waardoor de film uiteindelijk veel meer drama…
Ik denk dat er geen filmmaker is die meer in mijn (of ons) hoofd weet te kijken, dan Charlie Kaufman. Voor mij staat hij naast meester-kunstenaar David Lynch, en met I’m Thinking of Ending Things laat hij me zo’n enorme range aan emoties voelen, dat het bijna ‘eng’ wordt. Waarschijnlijk ook de reden dat deze film misschien wel de extreemste reacties van het jaar oproept bij het publiek. Zeker door het eerste erg ongemakkelijke uur,…