Dat ik een week na het zien van deze nieuwe van Jaume – Non-Stop, Unknown – Collet-Serra zeer blij ben dat ik direct na afloop wat notities had gemaakt voor deze recensie, dat zegt wel wat. Ik was deze volgende in het ‘Liam-Neeson-in-actie’-genre namelijk alweer grotendeels vergeten, vooral omdat de film zó formulematig verloopt, dat ik halverwege de film letterlijk aan een vriendin vroeg of het haar wél iets interesseerde wat er met onze hoofdpersonen…
Son of a Gun is vooral een goed ‘vehikel’ voor een tweetal zeer getalenteerde acteurs, naast het feit dat het ook gewoon een goed stevig/Australisch tussendoortje is in het genre schaakspelachtige-actiethrillers-met-romantische-en-avontuurlijke-ondertoon. Lang niet zo rauw als bijvoorbeeld The Rover, maar Australische films hebben een rauwheid die de meeste Amerikaanse films ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw zijn kwijtgeraakt. En die lichte ’tijdloosheid’ zorgt er aan de ene kant voor dat er weinig…
De The Fast & The Furious-franchise is voor mij altijd een behoorlijke guilty pleasure geweest, met gelukkig meer toppers dan mislukkingen. En ondanks dat dit deel niet het ‘beste’ deel van de franchise is, is het – door de dood van acteur Paul Walker (pijnlijk ironisch in een auto-ongeluk) – wel het meest opmerkelijke deel, zeker als ze de franchise nu ook écht laten eindigen. Want vooral dan is het namelijk ook een zeer mooi…
Voordat ik gisteravond naar dit tweede deel in de Divergent-franchise ging moest ik het plot van het eerste deel even terughalen, want die dacht ik wat vergeten te zijn. Nu viel dat best mee, maar omdat ik die ergens in een vliegtuig zag heb ik daar nooit een recensie over geschreven. Ik had gisteravond ook zin in even wat escapisme, en daarin stelde Insurgent me zeker niet teleur. Ik denk dat ik ‘m zelfs beter…
Een mix van Robocop en Short Circuit, met een (te) klein beetje Moon, en vooral ontzettend veel Die Antwoord. Dat is Chappie, deze nieuwste van Neill – District 9, Elysium – Blomkamp, over een politierobot met een bewustzijn en nogal conflicterende ‘ouders’. Na een begin met een paar ontzettend domme plotelementen ontwikkelt de film zich best interessant, raakte hij me zelfs even best goed, maar liet hij me uiteindelijk toch achter met een gevoel dat…
Iedereen die de laatste week het nieuws heeft gevolgd zal wel weten wat er uiteindelijk met Chris Kyle, de hoofdpersoon uit American Sniper, is gebeurd. Dat het NOS Journaal een ‘spoiler alert‘ had moeten plaatsen, zodat onwetenden eenzelfde suckerpunch to the gut hadden gekregen als ik die kreeg richting het einde van de film, dat gaat mogelijk wat ver. En al heeft die stevige klap zeker mijn beleving van deze film ‘positief’ beïnvloed, weet dat ik…
Scenarist David Koepps pogingen om ook als regisseur serieus genomen te worden werpen hun vruchten vooralsnog niet echt af. Van z’n vorige vijf regiepogingen zag ik er vier (Stir of Echoes, Secret Window, Ghost Town en Premium Rush), maar ondanks een behoorlijke diversiteit – Mortdecai valt in het genre “klucht” – is deze laatste zeker de minste in dat rijtje. Ondanks dat hij natuurlijk zelf moeten weten wat hij doet, lijkt het mij fijner als hij zich gewoon vooral…
Verwacht van A Most Violent Year geen gewelddadige actiethriller, maar juist een ijzersterk, spannend en strak in elkaar gezet drama over een man die in het meest gewelddadige jaar van New Yorks moderne geschiedenis tracht z’n bedrijf te redden, zonder te grijpen naar middelen die menigeen wel zou aangrijpen. En met “menigeen” bedoel ik niet alleen de personen om hem heen, maar misschien ook jou wel als kijker. Schrijver-regisseur J.C. – Margin Call, All is Lost…
Qua energie is Kingsman: The Secret Service redelijk vergelijkbaar met Kick-Ass, wat deels door het bronmateriaal en deels door dezelfde regisseur komt. Beide films gaan behoorlijk heftig over-the-top, ook qua geweld, maar waar Kick-Ass wat meer in balans was, daar zoekt Matthew Vaughn in Kingsman nogal veelvuldig de grenzen van het in balans zijn op. Dat daarin een paar keer flink uit de bocht wordt gevlogen is ook een kwestie van smaak, want waar ik…
Cinderella in Space (and on a Smidge of Acid…), zo hadden de inmiddels broer en zus Wachowski (Lana heette vroeger Larry) deze visueel geweldige sci-fi camp-epic ook kunnen noemen. Want ondanks zeker ook interessante en goede intenties voelt Jupiter Ascending uiteindelijk toch vooral aan als een nogal onoverzichtelijke potpourri van over-the-top actie, campy bad guys en een absurd incomplete plotlijn, die alle ruimte open laat voor ‘franchisevorming’. Maar met de juiste instelling biedt dit ruimtesprookje…
De afgelopen jaren hebben me geleerd dat ik – mede door het schrijven van deze recensies en het (analytische) ‘werk’ dat ik daarin steek – een stuk kritischer ben dan de gemiddelde kijker. Toch vind ik het nog altijd best fijn om wel eens puur ‘breinloos’ van een simpele actiefilm te genieten. Dat lukte me echter totaal niet met Wild Card, Jason Stathams nieuwste ‘lopende-band-film’. Maar deze keer was ik niet alleen in m’n kritiek,…
Herman Pleij schrijft in Moet kunnen dat als er één overkoepelend identiteitskenmerk van ‘de Nederlander’ bestaat, dat dat onze afkeer tegen ‘verbeelding’ is. Als in: trots zijn op iets dat we bereikt hebben dient direct de kop ingedrukt te worden door op z’n minst relativering, want we zouden ons toch eens iets verbeelden zeg. Dat het heldenepos Michiel de Ruyter stevige kritiek krijgt omdat De Ruyter zeker ook een ‘slavernijschoft’ blijkt te zijn geweest, dat is…