Verwachtingen kunnen je beleving natuurlijk gruwelijk hard beïnvloeden. Doordat ik vooraf niets meer wist dan de titel, dat Jude Law erin zat en dat het om een thriller op een opvallend eiland ging, slaakte ik bij de aftiteling een behoorlijk stevige “Wauw..!” Had ik vooraf wél geweten waarop het verhaal gebaseerd is, wie de regisseur was en hoeveel grote namen er voorbijkomen (relatief gezien althans), dan had ik de gruwelijk grootse thema’s in de film…
Nadat Nobody mij ontzettend lekker verraste een paar jaar geleden, ging ik vol goede moed naar het tweede deel afgelopen vrijdagavond. Maar waar ik in het eerste deel de formule wel zag maar me er geen moment aan stoorde, was die hier zó overduidelijk aanwezig dat de film – na de standaard-after-the-fight-ondervraging-openingsscène – geen “One Week Earlier” nodig had. Is dit zelfbewust van regisseur Timo – V/H/S/2, V/H/S/94 – Tjahjanto, dan ‘kudos’, maar als ik…
Ik weet totaal niet wat de achtergrond van Marielle Hellers lekker rauwe blik op moederschap is, maar Nightbitch voelt vooral aan als film over iemand die die roze mama-wolk nou eindelijk eens zo eerlijk mogelijk wil tonen én becommentariëren. Daarin heeft Heller overigens wel voor een dierlijke metafoor gekozen die mij niet direct 100% duidelijk was, maar het lijkt wel dat ze wil tonen hoe onze dierlijke instincten niet altijd matchen met onze gewenste, beschaafde…
Dat regisseur Zach Cregger direct volmondig toegeeft dat hij vooral van Kubricks The Shining heeft ‘gejat’ voor het ‘heerlijke horror-y’ Weapons, dat voel je wel. Al moest ik dus ook aan z’n doorbraakfilm Barbarian denken, met een vleugje Hereditary-ongemak. En gemaakt met een flinke en gezonde dosis zelfvertrouwen. Want als je in een horrorfilm als Weapons ook diverse lach-ontspanningsmomenten weet te creëren die níks afdoen aan de creepiness van alles, dan weet je goed te…
Sow, deze nieuwe Predator-film heeft het hoogste IMDb-cijfer van alle vervolgen, en scoort slechts 0,3 lager dan het Arnold Schwarzenegger-origineel uit 1987. Al is het ook de eerste geanimeerde Predator-film, geregisseerd door Dan – 10 Cloverfield Lane – Trachtenberg, die ook die andere interessante toevoeging aan de franchise regisseerde: Prey. Natuurlijk heeft animatie wel het voordeel dat de actie nóg ongelooflijker en grootser gezet kán worden, en dat gebeurt ook zeker. Maar toch voelt dat…
Om direct met de deur in huis te vallen: Bring Her Back is lang niet zo’n enge horror als de trailer doet vermoeden (wat dat irritante groepje jongvolwassen mannen voor ons kán verklaren), maar als horrorthriller wel eng verontrustend. Dat ie niet zó eng was, dat vond ik ergens wel ‘fijn’ (ik trek dat nog altijd niet helemaal), maar dat ie zo gevoelig zou zijn, dat had ik ook weer niet verwacht. Al gaat dat…
Als tiener ben ik gestopt met tellen hoe vaak ik The Naked Gun: From the Files of Police Squad!, zoals het origineel dus officieel heet, heb gezien. Toen ik stopte stond de teller op 17 of 18, en ik denk dus dat die Leslie Nielsen-film nog altijd mijn ‘meest geziene film aller tijden’ is (gevolgd door Caddyshack, Up the Creek en Back to the Future?). Mijn nostalgie-vezels begonnen dan ook stevig te trillen toen ik…
Heeft die eerste Happy Gilmore zóveel indruk gemaakt, op zowel een shitload aan komedie-acteurs én op zo’n beetje de gehele top 20 van de golfwereld, dat ze werkelijk állemaal op zijn komen draven toen Adam Sandler hen vroeg? Dat lijkt namelijk gebeurd te zijn tijdens de productie van Happy Gilmore 2, misschien wel de beste ‘volwassen-geworden-karakters-in-flink-latere-reünie’-vervolgen die je de afgelopen jaren kon zien. Verloopt volgens een goed werkende, overduidelijke formule waarin zoveel nostalgie zit verwerkt,…
Niet om jouw verwachtingen omhoog te knallen, maar ik was aangenaam verrast door hoe makkelijk ik mee ging in het verhaal van The Fantastic Four: First Steps. De reden is dat het gevaar in de film komt van iets dat ‘boven’/buiten ons staat, en de film gaf me genoeg ruimte om m’n eigen filosofische ‘quatsch’ daarop te kunnen projecteren. En dat intrigeerde dus behoorlijk. Ergens ietwat vergelijkbaar met hoe ik ook met Thanos’ motivaties mee…
James Gunns versie van Superman bevat meer dan voldoende interessante elementen en scènes, die deels als ‘klassiek’, en deels als ‘woke’ betiteld kunnen worden. Precies daardoor schieten er nogal wat MAGA-aanhangers in hun paniekpanty, al lijken zij vergeten dat het ooit best ‘klassiek Amerikaans’ was om immigranten te verwelkomen en minderbedeelden te helpen. Waardoor Superman ineens politiek gemaakt wordt door degenen die de film van ‘politieke inmenging’ betichten. Heerlijk toch, hoe projectie werkt..? Iets dat…
Misschien wel het meest opvallende aan het kijken van The Old Guard 2 was dat ik er – ondanks het feit dat de film óverduidelijk een aflevering in een gehoopte franchise/serie is – eigenlijk best lekker in zat. Nu weet ik niet of dat door een nogal ‘buff’ Charlize Theron kwam, of doordat het qua production value wel één van Netflix’ grootste producties lijkt, maar ik zou vanavond best graag het volgende deel kijken. Hopelijk…
“6,4“, hoorde ik mezelf denken toen ik me nét voordat ik IMDb opende mezelf de vraag stelde: “Hoe zou het publiek deze film gemiddeld beoordelen?“. Ik zat er gedomme 0,1 punt naast. Nu poog ik overigens niet te pochen met deze voorspellende en/of oordelende kwaliteiten mijnerzijds, maar wil ik vooral onderbouwen waarom het wat lastig is deze film keihard aan te raden. Qua cast zeker de moeite waard, maar qua verhaal/afwikkeling vooral een film die…