Wacht, voordat ik m’n teleurstelling ga uiten dat ik er net achter kom dat er alweer een deel II in de steigers staat wil ik graag melden dat ik stevig heb genoten van Snabba Cash, een Zweedse thriller over een gastje van eenvoudige komaf die er zó graag bij wil horen dat hij zich – tot eigen verbazing – iets te snel en diep mee laat voeren in de wereld van de internationale drugshandel. Het…
Nee, dit is niet No Strings Attached, met Natalie Portman en Ashton Kutcher. Deze variant is met Mila Kunis (toevallig Portmans tegenspeelster in Black Swan) en Justin Timberlake, en deze wilde ik wél zien. Zeker ook vanwege de aanwezigheid van Patricia Clarkson, Richard Jenkins, Woody Harrelson, Andy Samberg en Emma Stone in bijrollen. Ik heb zeker wel gelachen, maar uiteindelijk is het toch wel een simpele (en nu tracht ik niet seksistisch te zijn) meidenfilm,…
Deze snoeiharde Koreaanse thriller is bij vlagen visueel spectaculair, lomp hard, erg vet en gewoon wel goed gemaakt. En ik wilde bijna typen: “Wat lijkt het me toch heerlijk om in een land te wonen waar je zo lomp kunt zijn en toch geloofwaardig kunt blijven”, maar dat zou betekenen dat ik het heerlijk zou vinden om in een land te wonen waar orgaanhandel e.d. geen ver-van-mijn-bed-show zou zijn, en dat bedoel ik natuurlijk niet.…
Holy smokes, wat een verrassende ‘film’ was dit zeg… En ik typte “film” tussen enkele aanhalingstekens omdat Esther Rots met haar speelfilmdebuut laat zien dat Nederlandse films wel degelijk origineel kunnen zijn. Verwacht geen conventionele plotlijnen, maar een schets van Marieke (een geweldige Rifka Lodeizen), die na een heftige ervaring langzaam afglijdt in waanzin. En daar zijn we als kijker van heeeeeeeel dichtbij getuige van. Zo dichtbij zelfs, dat het meerdere keren ongemakkelijk wordt… Rots…
Ten eerste: dit is zeker geen komedie..! Ten tweede: het is gebaseerd op een Raymond Carver-verhaal, dus verwacht geen standaard afgeronde verhaallijnen. Ten derde: Will Ferrell toont wederom dat ie meer kan dan één van de (in mijn ogen) grappigste personen op aarde te zijn, Rebecca Hall blijft in al haar rollen een interessante schoonheid, en Notorious B.I.G. heeft meer achtergelaten dan alleen muziek… Maar helaas moet ik ten vierde ook toegeven dat deze film…
Stel je voor: je loopt als cowboy een saloon binnen en dan ineens kom je Yul Brynner tegen; één van de coolste gasten die ooit op het witte doek te zien was (onder andere in The Magnificent Seven). Hij stoot je aan en daagt je niet veel later uit voor een duel. Het loopt je waarschijnlijk dun door je broek, maar als er ‘getrokken’ wordt knal jij hem keihard overhoop, omdat je sneller bent…? Of…
Afgelopen zondagmiddag had ik behoorlijk zin in een no brainer, en toen leek Ironclad een aardige kandidaat. En ik moet zeggen: qua gevechten en grofheid verraste de film me wel. Daarnaast zie je dat Paul Giamatti zich erg goed heeft vermaakt als de grove King John, die in 1215 een groepje nobele ridders, onder leiding van Brian Cox en James Purefoy, in de pan wilde hakken. Dat lukte hem niet, net zoals het Jonathan English…
Ik weet niet of ik het Woody Allens beste film van de laatste tien jaar durf te noemen, maar Midnight in Paris is zeker de meest vermakelijke. Daarnaast was het een verfrissende keuze om Owen Wilson de token Woody-rol te laten spelen. Want als Allen niet zelf (één van) de hoofdrol(len) in z’n film speelt, dan laat hij een andere acteur zijn rol spelen. Eerder deden o.a. Larry David (Whatever Works) en Josh Brolin (You…
Een populist zou lekker kort door de bocht zeggen dat je blij mag zijn als Melancholia je niet raakt. Naast het feit dat ik m’n afkeer tegen populisme graag toon, neem ik m’n bochten ook graag genuanceerder en ruimer. Ook ben ik wel eens hard uit diverse bochten gevlogen, maar mogelijk dat daardoor Melancholia mij zo behoorlijk hard onderuit schopte. Ik denk namelijk dat om te begrijpen/voelen wat Lars von Trier met deze film wil,…
Toen deze film 14 jaar geleden uit kwam, waren de kritieken behoorlijk vernietigend. Er werden woorden als vulgair, goddeloos, egoïstisch, onsmakelijk en wanhopig gebruikt om Deconstructing Harry te beschrijven. Ten eerste is het grappig dat Woody Allen (die hier verschijnt als schrijver Harry Block (met “writer’s block” ;)) deze woorden zelf vaak genoeg gebruikt om zichzelf (of karakters die hij zelf speelt) te bekritiseren. Daarnaast lijkt het alsof velen teleurgesteld waren in Allen, omdat hun…
De laatste weken heb ik meerdere western gekeken. Op één of andere manier trekt het genre me ineens en roept het ook fijne nostalgische gevoelens op, van de tijd dat ik de boeken van Arendsoog aardig verslond. Afgelopen zondag kon ik niet veel meer dan film kijken, maar met Rio Bravo kreeg ik misschien wel de beste western voorgeschoteld die ik ooit gezien heb. Damn!, wat een heerlijke combinatie van coolheid (John Wayne), onverwachte lekkernij…
Ja, deze film had me al toen ik de trailer een paar maanden geleden zag, en toen ik gistermiddag het depressieve herfstweer wilde ontvluchten bleken de vrij hoge verwachtingen die de trailer opriep volledig ingelost te worden. Crazy, Stupid, Love. is een romantische dramedy die natuurlijk op grote lijnen wel voorspelbaar is, maar de oplossingen die gekozen zijn in de dramatische afwikkeling tonen wel dat er tijd is gestoken in het beter-dan-gemiddeld-in-Hollywood na te denken…