Het onderwerp van en de informatie ín deze documentaire van regisseur Chris Smith, die eerder American Movie: The Making of Northwestern en het eerste deel van The Yes Men regisseerde, is zó indrukwekkend, angstaanjagend en – indien ‘waar’ – wereldschokkend dat hij weinig meer hoefde te doen dan het neerzetten van onderzoeksjournalist Michael Ruppert op een stoel in een kale ruimte en hem af en toe een vraag te stellen. Okay, hij heeft de gelauwerde…
Toen Bringing Out the Dead uit kwam in 1999 (0f 2000, ik weet het jaar van release hier niet) zag ik ‘m in de sneak: de totaal verkeerde plek om deze film te kijken. De helft van de zaal was halverwege al vertrokken, en de rest zat te zeiken dat er geen plot in de film zat. Op dat moment was ik zelf cinematisch ook nog minder ‘onderlegd’, en ook al wist ik dat de…
M’n drang om deze klassieke film noir uit 1955 te gaan kijken groeide de laatste maanden behoorlijk. Een vriend vertelde me er al een keer over, en een paar weken geleden las ik iets over de link tussen deze film en QTs Pulp Fiction. Ik was dan ook blij dat ik ‘m afgelopen vrijdagavond dan ook eindelijk kon opzetten. Helaas heb ik ‘m gisteravond (zondag) pas afgekeken, want ik was vrijdag wat te moe. Wat…
Eén tip als je deze film met real-life porno-actrice Sasha Grey gaat kijken: ga niet – net als ik, vanuit puur nobele motieven natuurlijk – op onderzoek naar haar andere ‘acteerkwaliteiten’. Ook al is het daarna des te opmerkelijker dat The Girlfriend Experience eigenlijk geen expliciete seks laat zien (wat achteraf gezien ook zeker wel bij de ‘boodschap’ van de film past), en dat het wat mindere acteerwerk van Grey door regisseur Steven Soderbergh vooraf…
Hmmmm, ik heb zeker best genoten van het Koreaanse 71: Into the Fire, maar weet eigenlijk niet echt wat ik erover moet zeggen. Hij is knap gemaakt, de actiescènes (lees: oorlogsgevechten) zijn allemaal best vet en heroïsch geschoten, maar uiteindelijk leed de film een beetje onder hetzelfde als waar Max Manus ook onder leed toen ik ‘m zag: ondanks dat het waargebeurd is, boeide het verhaal me niet zo heel veel… Kijk, als je Zwartboek…
Waar ik zo’n twee weken geleden me nog afvroeg of ik überhaupt wel een recensie kon schrijven die recht deed aan de subtiliteit van Never Let Me Go, daar neig ik hier naar nog veel meer bescheidenheid, want wat een overweldigend Kunstwerk is Terrence Malicks The Tree of Life geworden..! Althans: zo voelt ie nu aan, ongeveer een dag nadat ik ‘m gezien heb. Maar ik weet dus eigenlijk niet wáár ik moet beginnen met…
De plattelandsomgeving waarin Rundskop zich afspeelt is mij niet geheel onbekend. Dat maakt het voor mij ook extra onvoorstelbaar om het te zeggen, maar geef die Matthias Schoenaerts alvast een Oscar. Of in elk geval een nominatie. Want als hij deze rol in een Amerikaanse of Britse film gespeeld zou hebben, dan zou hij nu al getipt worden als grootste kanshebber. Volgens mij hoeft hij vrij weinig meer te doen dan voldoende Engels te spreken…
Allereerst: het is fijn een film over Marokkaanse Nederlanders te zien zonder dat er schnitzels en/of pizza’s in je gezicht gegooid worden. Daarnaast is het ook goed te zien dat de film zijdelings een paar contra-argumenten voor Geert W.’s betoog laat zien, ook al had ie daar een stuk scherper in kunnen zijn. Ook deed de film ’t best goed in de zaal, zeker bij de Marokkaanse Nederlanders in de rij voor me. En ik…
Okay, ik zit me dus letterlijk af te vragen of ik wel een recensie kan schrijven die genoeg eer doet aan de subtiliteit die Mark Romanek in Never Let Me Go aan de dag weet te leggen. Alles wat ik schrijf voelt al snel als een olifant in die spreekwoordelijke winkel. Misschien is een feit dan wel het ‘veiligste’: Never Let Me Go zal aan het eind van het jaar zeker in mijn top 10…
Ik heb deze film, over twee heteromannen die met z’n tweeën (en alleen met z’n tweeën) een korte pornofilm willen maken, ook een tijdje niet willen kijken, en was gisteren dan ook zeer aangenaam verrast door de scherpte, fijnzinnigheid en humor in Humpday. Regisseuse Lynn Shelton is iemand om in de gaten te houden, zoals ik dat ook al lichtjes doe met één van de hoofdrolspelers: Mark Duplass. Hij maakte eerder namelijk, samen met z’n…
Prachtige film, maar kijk ‘m niet als je hoofdpijn hebt, zoals ik gisteren. De film is met 2u19m niet alleen behoorlijk lang, het behandelt ook op een erg rustige manier mooie thema’s. En dat verdient 100% aandacht, en dat kon ik deze film gisteren niet geven. Als ik dan op IMDb lees hoe mooi de verschillende lagen van het verhaal uiteindelijk bij elkaar komen, maar ook hoeveel er nog vrij te interpreteren valt, dan vind…
James Gandolfini, Kristen Stewart en Melissa Leo tonen in Welcome to the Rileys zeer ingetogen hun grote klasse. Daarnaast weet regisseur Jake – zoon van Ridley – Scott vrijwel alle cliché’s te vermijden en maakt hij zó goed gebruik van de stad New Orleans dat ik best veel moeite wil doen om te achterhalen waarom ik niet keihard achterover werd geslagen door deze film. Hij raakte me zeker wel, maar dat harder gekund. Of zou…