Toen ik gisteren bij de videotheek met iemand over Submarino praatte, en eigenlijk ook daarin m’n lichte teleurstelling wilde uiten, kwam ik erachter dat de film veel meer indruk op me had gemaakt dan ik in eerste instantie dacht. Okay, de metaforen die Thomas Vinterberg in deze film gebruikt zijn niet zo subtiel, maar terwijl ik erover praatte voelde ik wel ineens dat die metaforen misschien niet de diepste laag van de film vertegenwoordigen… Eigenlijk…
The Wild and Wonderful Whites of West Virginia is een documentaire over de familie van Jesco White, wiens verhaal mij eerder gruwelijk raakte in White Lightnin’. De zoektocht en primitieve drang naar vrijheid maakt van de Whites de ’true rebels of the south’, aldus Hank Williams III. En wát een documentaire is dit geworden..! Allereerst: ik kwam gisteravond lichtelijk aangeschoten thuis van een feestje. Niet al te gek, maar wel genoeg om niet direct naar…
Er was ’n tijd dat wij Nederlanders onze neus konden optrekken voor Amerikaanse remakes van niet-Engelstalige films, zo van: “Laat die Amerikanen gewoon ondertitels lezen, in plaats van alles te ‘verHollywoodsen’”. In 2010 veranderde dat echter, toen er een Nederlandse remake werd gemaakt van de Belgische (Nederlandstalige) film Loft. Dat gegeven haalt me een beetje de wind uit de zeilen, áls ik Let Me In af zou wíllen zeiken omdat het een remake is van…
Weet je, eigenlijk somt de titel alles op. Happythankyoumoreplease is namelijk zo’n film die heerlijk aanvoelt, en waarbij ik na afloop dacht: “Ja, doe mij nog zo’n film“. Want ondanks dat de film vol zit met clichés, onwaarschijnlijkheden en hoorbaar bedachte dialogen, ik liet me makkelijk meevoeren in het verhaal. Mogelijk dat de zomerse beelden van New York daar de grootste reden voor zijn, maar dan zou ik deze debuutfilm tekort doen. Happythankyoumoreplease won in…
Kijk, zo’n goede film had ik effe nodig na Twelve. City Island is een best hilarisch drama, met een paar erg goed gespeelde rollen. En dan gaat het ook nog eens over het volgen van je droom, hoe oud je ook bent. En over eerlijkheid. En over acteren. En en en… Andy Garcia speelt ‘corrections officer’ Vince Rizzo, oftewel een gevangenbewaarder, met een heimelijke wens om acteur te worden. De relatie met z’n vrouw (Julianna…
Zo, ik ben bijna de gehele film blij geweest dat Love & Other Drugs een geheel andere (en veel betere) film is dan de trailer deed vermoeden. Ik verwachtte een simpele chick flick (die kijk ik op zondagavond inderdaad wel eens ;)), maar ik kreeg een film die compleet gevuld was met een genre of drie, vier. En dat pakte wat mij betreft vrijwel geheel positief uit… Als de regie niet in handen was geweest…
Ja, ik kan me wel voorstellen waarom deze film de Oscar voor Best Foreign Language Film of the Year heeft gewonnen, ondanks de fantastische concurrentie van Das Weisse Band en Un Prophète. En dat El secreto de sus ojos heeft gewonnen komt echt niet alleen doordat deze toegankelijker zou zijn dan die andere films. Dat is ie wel, maar er is meer. Maar inderdaad: ik wil helemaal niet vergelijken… El secrete de sus ojos speelt…
Okay, The Joneses is echt zo’n film die qua idee interessant is, maar waarschijnlijk door de studio toch wat ‘ver-safe-t’ is. Of zou het komen dat regisseur Derrick Borte uit de reclamewereld komt, en mogelijk wel wát wroeging voelde bij dat vak, maar toch net niet genoeg diepgang heeft om écht een scherpe film te maken… Het was gaaf geweest als de makers het hadden gedurfd om niet al te snel hints te geven over…
Met Somewhere heeft Sofia Coppola gekozen voor een film die beter past in het land van haar voorouders dan in de ‘plastic-fantastic’ wereld waar de film zelf gezet is: Hollywood. Maar is het nu Lost in Translation-light, of was Lost in Translation juist een wat Hollywoodsere variant van Somewhere…? In Somewhere lopen we mee in het ogenschijnlijk geweldige leven van Johnny Marco, een rol van Stephen Dorff. Hij woont in Chateau Marmont, die Hollywood-versie van…
Vorige week zag ik Cyrus, gemaakt door de Duplass-broers. Die deed me wel wat, en daarom was ik blij dat ik gisteravond hun debuutfilm – The Puffy Chair – kon kijken. Om meerdere redenen raakte deze rauwe en eerlijke film me wel. En het interessante aan The Puffy Chair wordt ook geïllustreerd door de gruwelijk uiteenlopende reacties op IMDb… Tegenover de enorm positieve reacties (deels samengevat in een review van ‘self-proclaimed’ Cassavetes-expert Ray Carney, die…
Ja, na tien seconden in deze nieuwe Woody Allen wist ik het al: ik ben blij dat hij elk jaar een film maakt… De sfeer wordt natuurlijk al gezet door het lettertype van de begincredits, maar ook door de manier waarop de karakter geïntroduceerd worden. En als dan de ‘narrator’ ook nog een zin van uit Shakespeares Macbeth aanhaalt: “Life is … full of sound and fury, signifying nothing.“, dan weet je dat je weer…
Op het DVD-hoesje stond ‘ultieme familiefilm’, en toen m’n 6-jarige nichtje heel lief vroeg of ik een filmpje mee wilde nemen met sneeuw en de kerstman besloot ik dat ik haar wel wijs kon maken dat Richard Gere de kerstman is (we maken kids wel véél meer wijs, toch?). Zo was het dus dat ik op eerste Kerstdag een film zag die al bijna een jaar op DVD uit is, maar waar ik nooit zo’n…