Jim Cummings is misschien wel de meest ’toegankelijke’ (onafhankelijke) Amerikaanse filmmaker, die op X/Twitter doodleuk en volledig pretentieloos tips of advies vraagt aan (en deelt met) volgers. Toen ik gisteravond z’n derde film zag – na het fantastische Thunder Road en ’t heerlijk creatieve The Wolf of Snow Hollow – voelde het dus ook een klein beetje alsof ik naar werk van een ‘fijne bekende’ zat te kijken. Natuurlijk beïnvloedt dan mijn oordeel, maar die…
Bij een groot regisseur als Ridley – Alien, Blade Runner, Gladiator, The Martian – Scott weet je, dat als de actiescènes en vertelling wat afgevlakt aanvoelen, hij dus niet dát verhaal primair wil vertellen. Dus dat Napoleon een beetje als een samenvattende brugklas-geschiedenisles aanvoelt, dat móet dan toch wel de bedoeling zijn. Waarmee de focus komt op iets dat ik ook al bij Oppenheimer zag (en misschien dat Barbie hier thematisch ook wel bij ‘past’):…
Tijdens het broeden op mijn recensie van dit zeer mooie Koreaans-Amerikaanse drama voel(de) ik een licht dilemma: ga ik – aan de hand van Eckart Tolle’s ’theorie’ over ons pijnlichaam – de film op (westerse?) wijze trachten te duiden? Daarmee kán ik namelijk het prachtig invoelbare drama van Past Lives best ook wel wat kritisch verwoorden/-klaren? Of moet ik minder zoeken en gewoon erkennen dat het getoonde drama ingewikkelder en interessanter is dan dat standaard-door-witte-mannen-geschreven-dus-aan-het-eind-zijn-alle-obstakels-opgeloste…
Gisteravond was het eindelijk zo ver. Na maandenlang zo min mogelijk te hebben willen weten over deze film (mede doordat ’t bronmateriaal me al door een Texaanse ‘Native-American-kenner’ werd aangeraden vanwege mijn voorliefde voor die cultuur), en dus ook door continu de trailer te vermijden, zag ik gisteravond Scorsese’s nieuwste cinema opus. En daarin vertelt hij een waargebeurd verhaal dat eigenlijk iedereen zou mogen/moeten kennen, mede omdat het vergelijkbaar is met zo’n andere, zwaar racistische,…
Dat Bob Fosse de koning van de tragische vertellingen is, kan ik mogelijk het beste illustreren door te vertellen dat zijn Lenny (over ‘komedie’-held Lenny Bruce) mijn nummer 1 film aller tijden is. In Star 80 – een film over de daadwerkelijke moord op Playboy-model Dorothy Stratten – herkende ik zijn vertelstijl en/of choreografie ook direct. De vloeiende vertelling en soepele montage voeren je smoothly langs dit toch wel lugubere verhaal, dat zich slechts drie…
Ik zag deze film, over de extreme opofferingsgezindheid die moeders kunnen hebben (en hoe lomp kinderen daarop kúnnen reageren), in het vliegtuig naar Thailand. Waarmee het toevallig een best goede introductie was op die mij als westerling soms wat in de weg zittende bescheiden onderdanigheid, die ik pas na het zien van Riceboy Sleeps zou gaan ‘ontdekken’. Maar de film is vooral mooi klein en subtiel, die toch zeker ook wel wat kritische punten (aan)raakt.…
Om niet in dezelfde ‘projectie-valkuil’ te vallen als mensen die een film als Barbie niet kijken omdat die “te woke” zou zijn (whatever that means), besloot ik gisteren Sound of Freedom gewoon wél te kijken. Waar dit voor sommigen de beste en belangrijkste film ooit is, the likes of which the world has never seen, missen anderen enkel de lizard people uit de QAnon-theorie (waar ik als communicatiedeskundige wel ‘ontzag’ voor heb; QAnon heeft het namelijk…
Hmmmm, toch niet echt wat ik ervan verwachtte. Maar waar dat grotendeels ook mijn eigen ‘schuld’ is, bracht Gareth – Rogue One – Edwards’ The Creator ook niet echt wat ik ervan hoopte. Ik hoopte namelijk op de interessantste sci-fi van het jaar, maar The Creator lijkt vooral een 300-miljoen-kostende versie van Edwards geweldige debuutfilm Monsters. Wel met totaal andere ‘monsters’ dan die vooral onzichtbare aliens in Mexico, maar met een kunstmatige intelligentie, gezet als…
Waar menig Pedro Pascal-fan met hoge verwachtingen deze ‘gay western‘ van die andere Pedro (Almodóvar, that is) zal bezoeken, blijkt Strange Way of Life vooral de officiële ‘debuutfilm’ van een productiemaatschappij met een wel erg bekende naam: Saint Laurent Productions. En dat lijkt me meer dan nuttige kennis om te weten vóórdat je deze slechts 31-minuten durende film gaat kijken. Strange Way of Life is vooral een film waarin Almodóvar mooi speelt met het contrast…
Voor iedereen die zich pissig maakte na het zien van The Crime of the Century en/of Dopesick (tv), en zich mogelijk ook wat ‘incompetent’ voelde omdat je er zelf NIKS aan lijkt te kunnen doen, toont All the Beauty and the Bloodshed hoe één persoon wel degelijk een verschil kan maken. Dat deze persoon ook nog een belangrijk kunstenaar is, dat deze docu haar leven in de New Yorkse scene vanaf de jaren 70 tot…
Als dit inderdaad zo’n activistisch (en behoorlijk spannend) Gesamtkunstwerk is als een vluchtige blik op de aftiteling doet vermoeden, dan is How to Blow Up a Timeline wel een verdomd geslaagd staaltje ‘ideologisch filmmaken’. Waarbij ik zó betrokken was bij ’t onderwerp, dat ik me direct na afloop wel ging afvragen of dit de ‘beste’ manier was om de wereld te overtuigen nu toch écht in actie te gaan komen om die apocalyptische klimaatvernacheling te…
Getipt door Hoyte van Hoytema’s Zomergasten-optreden keek ik afgelopen week het technisch enorm imponerende Athena, dat ook qua thematiek wel aardig La haine-achtig blijft hangen. En ja, Athena voelt aan als een extrapolatie van wat Mathieu Kassovitz in 1995 al toonde, en toont hoe/of de banlieues zich verder (wel of niet) ontwikkeld hebben sinds die zwart-wit film bijna 30 jaar geleden uitkwam. En dat wordt door Romain Gavras (vooral bekend van videoclips als M.I.A.’s Bad…