Oppenheimer (2023)

Holy smokes, now that’s cinema..! Al is Oppenheimer voornamelijk een portret van de vrij enigmatische man áchter de ontwikkeling van de Amerikaanse atoombom. Waardoor het ook een vrij minutieus verteld verhaal (met ontzettend veel verschillende karakters) is geworden, waardoor ik na een uur ook even de draad lichtelijk kwijtraakte. Een verwarring die goed past bij het grijs genuanceerde beeld dat geschetst wordt van een man, die na het succesvol ontwikkelen van dit massavernietigingswapen een tekst…

Avengers: Endgame (2019)

Yes, Avengers: Endgame biedt een zeer goed tot geweldig einde van een reis die in totaal 22 films duurde..! Waar ik normaliter best kritisch ben op zulke commerciële franchises, heeft het Marvel Cinematic Universe mij vrijwel geen enkele keer teleurgesteld. Al vielen mij twee trailers voorafgaand aan deze epische afsluiter wel om verschillende redenen op. Eén toonde namelijk een karakter dat in Infinity War verpulverd werd, wat mijn chronologie-logica wat uitdaagde. En de andere trailer…

Avengers: Infinity War (2018)

Allereerst: Avengers: Infinity War is één groot actie-avontuur-spektakel dat z’n weerga amper kent. Maar daarbij is de film ook zó volgepropt met ‘meer meer meer meer Marvel meer meer’, dat ik me tijdens de film al begon af te vragen: “Waarom zou je, als je toch al alle thematiek van zo’n beetje alle grote epische films van de laatste decennia bij en door elkaar propt, hoe lang duurt het dan nog voordat we een Chewbacca-meets-Thor-gevecht…

Spider-Man: Homecoming (2017)

Of het nu de goed invoelbare motivatie van de bad guy was, de fijne ‘high school-dynamiek’, de naadloze inpassing in het Avengers-universum, het spel van Tom Holland of de hommage van de getalenteerde regisseur van Cop Car aan John Hughes-films als Ferris Bueller’s Day Off en The Breakfast Club; ik vond Spider-Man: Homecoming een erg fijne film, zeker in dit genre. De Amerikaanse ‘fanboys’, die naast me erg vaak maar ietwat overdreven hard in een deuk lagen,…

Captain America: Civil War (2016)

Ja, natuurlijk moet je respect opbrengen over hoe de scenaristen al die vele verschillende verhaallijnen uit verschillende franchises in de Marvel Cinematic Universe ineen weten te weven, maar toen ik gisteren na afloop van het (eindelijk) zien van Captain America: Civil War wat IMDb-comments bekeek en de vraag “Maar wat heeft deze film nou voor nut in het grotere Marvel-universum? Had deze niet compleet overgeslagen kunnen worden?” gesteld zag worden, toen had ik niet direct een…

Avengers: Age of Ultron (2015)

Joss Whedon weet van deze tweede Avengers-film wederom een geweldig spektakel te maken, dat volgens mij wel iets meer over-the-top gaat dan de tussen de twee films uitgezonden TV-serie Marvel’s Agents of S.H.I.E.L.D., waardoor ik even moest wennen. Daarnaast raakt Whedon inzake kunstmatige intelligentie zeker niet de diepere snaren die Alex Garland in Ex Machina (recensie volgt snel) interessanter bespeelt, maar dat er überhaupt iets interessants in zo’n blockbuster zit is allang meegenomen natuurlijk. Plus dat…

The Judge (2014)

Afgaande op The Judge speelt Robert Downey Jr. de laatste jaren misschien wel te weinig serieuze rollen. In deze film speelt hij eigenlijk een soort Tony – Iron Man – Stark met een hart én wat vader-zoon-issues. Door het mooie spel van zowel Downey Jr., Robert Duvall, Vincent D’Onofrio en vooral Jeremy Strong lukt het regisseur David Dobkin om z’n komedie-verleden wat van zich af te schudden, want The Judge is een goed gemaakt en…

Chef (2014)

Chef een “heerlijke guilty pleasure” noemen zou te negatief zijn. Maar toch kwamen die woorden wel heel even in me op na het zien van deze film van en met Jon – Iron Man – Favreau als ‘chefkok-die-gedwongen-terug-op-zoek-moet-naar-z’n-passie’. Waarschijnlijk omdat – naast dat ik echt geweldig genoten heb – ik het ook een paar keer wel jammer vond dat alles zo ‘smooth‘ liep; dat het (reële) drama niet wat meer aandacht kreeg. Maar zeker voor mensen die van…

Iron Man 3 (2013)

Net als Robert Downey Jr.’s Tony Stark is ook Iron Man 3 nogal wat schreeuwerig en zou ’n beetje bescheidenheid niet misstaan. Maar dit derde deel is wel weer ’n stuk beter dan het aardig slechte tweede deel, ondanks de lichte ‘overproductie’ aan CGI, waarbij het lijkt alsof ze het beeld echt zo vol mogelijk met actie wilden proppen. Lekker escapisme hoor, en Starks arrogantie werkt in 85% van de gevallen ook goed, ondersteund door ’n fijne hoeveelheid…

The Avengers (2012)

Ja, The Avengers kun je zien als shock and awe-filmmaken. De entertainmentvalue van deze film is zó hoog dat je nogal verbouwereerd de zaal uit zult lopen, want wát een combinatie van comic-herkenning, humor en CGI-geweld is dit geworden! En ondanks dat ik hoorde dat het verhaal erg trouw is aan het originele stripverhaal, waardoor vrijwel alle Marvel-fans deze film sowieso al een 9 of een 10 zullen geven (check ’t punt op IMDb!), denk ik…

Sherlock Holmes: A Game of Shadows (2011)

Direct na afloop van Sherlock Holmes: A Game of Shadows zei ik tegen ’n vriend: “Ach, soms is ’t fijn om een film te kijken die je de volgende dag weer vergeten mag zijn“, maar toen besefte ik me dat ik er natuurlijk nog wel een recensie over moest schrijven, en dat ‘verminderde’ m’n gemoedstoestand wel wat. Ik vond dit tweede deel van Guy Ritchie’s poging de Holmes-verhalen te vertellen namelijk een stuk minder dan het…

Due Date (2010)

Okay, allereerst: Due Date is niet de 2010-versie van The Hangover, ook al speelt Zach Galifianakis weer een soortgelijke rol in een film van dezelfde regisseur (Todd Phillips). Waar ik bij The Hangover vrijwel continu aan het lachen was, deed ik dat bij Due Date waarschijnlijk nét tien keer gedurende de hele film. Wel een paar keer keihard, dat dan weer wel… In Due Date moet Robert Downey Jr. zo snel mogelijk vanuit Atlanta naar…