Verrassend ‘hedendaags’ in thematiek (en ‘spiritualiteit’?), mooi klassiek verteld (tot het gebruikte lettertype aan toe), maar dus ook heerlijk ‘contempleerbaar’, als in: volgens mij zijn hier best wat interessante essays over te schrijven. Want natuurlijk vroeg Mary Shelley zich in het originele boek (uit 1818..!) al af wie nu het echte monster is het verhaal, maar het voelt alsof Guillermo del Toro – die hier een droomproject werkelijkheid zag worden – misschien wel dezelfde podcasts…
Ik vond het ‘beste’ aan Priscilla – naast de heerlijke pink-poppy stijl van Sofia (Lost in Translation, Somewhere, The Bling Ring) Coppola, de geweldige muziekkeuze en een ongelooflijk goede hoofdrolspeelster – dat het ‘gelukkig’ niet over ’the King’ (Elvis dus) gaat, maar juist Priscilla’s beleving van hun relatie toont. Gebaseerd op Priscilla Presley’s memoires, waaruit blijkt dat die relatie – ondanks ook flink wat mooie momenten – best toxisch was. Waardoor ik me ook afvroeg…
Mocht je een wat teer (of zelfs homofoob en/of conservatief) zieltje hebben, lever deze dan in bij de poort en betreed Saltburn, voor mij één van 2023s vetste verrassingen en de absolute droomdoorbraak van acteur Barry – The Banshees of Inisherin, The Green Knight, Dunkirk – Keoghan (zeker als je zijn real life history erbij betrekt). Al is Saltburn wel degelijk ook een nare film over bijna beestachtige verlangens en het onvermogen om met verlies om…