Mocht je een wat teer (of zelfs homofoob en/of conservatief) zieltje hebben, lever deze dan in bij de poort en betreed Saltburn, voor mij één van 2023s vetste verrassingen en de absolute droomdoorbraak van acteur Barry – The Banshees of Inisherin, The Green Knight, Dunkirk – Keoghan (zeker als je zijn real life history erbij betrekt). Al is Saltburn wel degelijk ook een nare film over bijna beestachtige verlangens en het onvermogen om met verlies om…
Duidelijk passend in de hedendaagse trend waarin grote namen uit de geschiedenis vanuit het huidige tijdsgewricht worden gezien (of mogelijk wel ‘herzien’), al zit Maestro’s scherpte in dat het ditmaal níet de man is die problemen veroorzaakt vanwege een gekwetst ego of zo. Dat is hier namelijk subtiel omgedraaid, waarmee het zeker geen ‘ouderwetse’ wittemannenfilm geworden is. Daarvoor onthult schrijver, producent, regisseur, hoofdrolspeler én (verwachte/voorspelde) Oscarwinnaar Bradley Cooper namelijk ook iets dat ik nog niet…
Allereerst: Promising Young Woman behandelt een ontzettend belangrijk thema, dat alle aandacht en de beste verhalenvertellers verdient. Vanuit mijn communicatieachtergrond vraag ik me echter ook af, of het gebruikte ‘absurd-hyperrealisme’ wel de meest effectieve manier is om de boodschap bij iedereen te laten landen. Al levert dat hyperrealisme (ik moest ook kort even aan Diablo – Juno, Young Adult – Cody denken), in combinatie met het onderwerp, dus wel een film op die ik zeker…
Wildlife is niet alleen het mooi klein gehouden regiedebuut van Paul – There Will Be Blood, Little Miss Sunshine – Dano, met zeer sterke rollen van Jake Gyllenhaal en Carey Mulligan, het is vooral ook een coming-of-age verhaal van een puber die met de scheiding van z’n ouders moet zien om te gaan. En daarin voel je wel hoe gruwelijk pijnlijk zoiets kan zijn, zeker als je letterlijk getuige bent van onder andere het geflirt…
Lang geleden dat ik zo hard moest huilen na het zien van een film. Mogelijk was de reden daarvoor wat ‘breder’ dan enkel het zien van deze film (door een lichte buikgriep was ik emotioneel wat ‘labieler’ volgens mij), maar wat maakte deze film me verdrietig over de slechtheid van sommige mensen zeg. Ik schrok ook een beetje van het feit dat de film mij liet voelen (of denken?) dat racisten van mij allemaal direct…
Allereerst: WOW..! Gezet in het New York van begin jaren 60 van de vorige eeuw kon er wat mij betreft sowieso al weinig fout gaan met Inside Llewyn Davis. Nu moet ik wel zeggen dat ik een behoorlijk groot fan ben van de gebroeders Joel en Ethan Coen, die je kent van zeer uiteenlopende films als A Simple Man, No Country for Old Men, O Brother, Where Art Thou?, Barton Fink, e.v.a. Met een enkele…
Weet je, The Great Gatsby bevat natuurlijk een prachtig melancholisch verhaal, ditmaal gruwelijk groots verteld door Baz – Moulin Rouge, Romeo + Juliet – Luhrmann, en met – dat durf ik als hetero toch wel toe te geven – een behoorlijk adembenemende Leonardo DiCaprio. En ook al bewonder ik Luhrmanns grootse en gedurfde aanpak, toch had ie van mij verhaaltechnisch nog wel iets méér mogen of zelfs moeten durven. Maar wie ben ik om ’n…
De afsluiter van het PAC-festival op zondag 5 februari was Shame, een indrukwekkende film over een succesvolle snelle kerel in het kille maar ook bruisende Manhattan, die gebukt gaat onder een nogal heftige seksverslaving. Van de vier films die ik tijdens het festival zag blijft deze toch wel het beste hangen. Waarschijnlijk vanwege de combinatie van onconventionaliteit, het onderwerp en de verrassende maar coole muziekkeuze. Michael Fassbender speelt Brandon, werkzaam bij een of ander high…
Ondanks dat de aandacht tijdens het laatste Cannes-festival naar die andere Deense regisseur ging (die met Melancholia overigens ook één van de beste films van ’t jaar afleverde, naar mijn bescheiden mening), daar ging Nicolas Winding Refn wel even met de regieprijs aan de haal voor het geweldige Drive, afsluiter van het PAC-festival afgelopen zondag. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met m’n praise voor deze film, maar misschien is het grootste compliment…
Okay, ik zit me dus letterlijk af te vragen of ik wel een recensie kan schrijven die genoeg eer doet aan de subtiliteit die Mark Romanek in Never Let Me Go aan de dag weet te leggen. Alles wat ik schrijf voelt al snel als een olifant in die spreekwoordelijke winkel. Misschien is een feit dan wel het ‘veiligste’: Never Let Me Go zal aan het eind van het jaar zeker in mijn top 10…
Yes, An Education is een behoorlijk mooie film, maar ergens had ik ’n beetje ’tzelfde als bij The Reader: de film was wel voor 85% exact zoals ik verwachtte dat ie was. Het blijft jammer dat ik m’n voorkennis en verwachtingen niet ‘uit kan zetten’ op het moment dat ik een film in m’n Blu-rayspeler stop… De film is gebaseerd op het boek van een journaliste, die begin jaren ’60 op 16-jarige leeftijd een relatie…
Eén van m’n grootste angsten, die ik meestal gelukkig toe kan schrijven aan m’n niet-geringe fantasie, ontstaat als ik me voorstel wat er gebeurt als de poep tegen de spreekwoordelijke ventilator knalt en er dan bv. geen geld meer uit de pinautomaten komt, en je ook bij de supermarkt niet meer kunt afrekenen als je geen cash hebt. Ik stel me dan voor hoe snel onze ‘beschaving’ dan ineenstort. En geloof me (of met me…