Voor de serie Westworld kon regisseur, scenarist en producent Lisa Joy (samen met Jonathan – broer van Christopher – Nolan) natuurlijk terugvallen op de spiritueel-metafysische diepgang van die 1973-klassieker van Michael Crichton, iets wat bij Reminiscence overduidelijk/helaas niet kon. Waarmee ik niet wil zeggen dat Reminiscence 100% mislukt is – qua sfeer en production value is het echt wel okay – maar eigenlijk ontbreekt het deze Hugh Jackman-film vooral aan balans. De film zit overvol…
Dat regisseur Shawn – Night at the Museum, Date Night – Levy best verrassend uit de hoek kan komen, dat bewees hij al keihard met Real Steel. En toen ik gisteravond met een megagrote glimlach de bioscoopzaal uit liep na het zien van Free Guy, kon ik ook ook weinig anders concluderen dat dat ik van deze The Truman Show-meets-Ready Player One-meets-Tron-meets-Stranger Than Fiction-meets-Grand Theft Auto-meets-Wreck-It Ralph-meets-The Lego Movie-meets-The Matrix (met een vleugje Groundhog Day)…
Misschien is het knapste aan dit cinematische meesterwerk van David – A Ghost Story – Lowery wel dat je er net zo makkelijk hedendaagse thema’s op kunt projecteren, als dat de ‘oude’ ridderlijke thema’s er prachtig in verwerkt zijn (uit de oorspronkelijke Arthur-legende). Ik vond het echt vet om direct te voelen hoe magisch cinema kan zijn, want The Green Knight is the stuff dreams are made of. Gelukkig wist het overige bioscooppubliek schijnbaar dat dit…
Wauw hey, verraste dit ‘reboot-vervolg’ mij nou boven verwachting? Ik zat in elk geval heerlijk in deze mega-over-the-top en über-gewelddadige James Gunn-film, waarin hij duidelijk zijn Troma-roots niet vergeet (Gunn debuteerde ooit met Tromeo and Juliet en gunt mentor Lloyd – Horizonica (!!) – Kaufman wederom een cameo). Maar daarnaast voel je ook duidelijk dat deze van de maker van Guardians of the Galaxy is, want de film zit ook vol goed-getimede humor. Yes, puur…
Waarschijnlijk was ik de enige heteroseksuele, witte, cisgender man in de bioscoopzaal (zeker de enige die alleen was, de ‘mannelijke meskin’ die ik ben), waarmee ik vooral wil aantonen dat ik echt wel weet dat ik niet tot de primaire doelgroep van Meskina behoor. Ergens al de Nederlandse Bridget Jones genoemd, maar waar die Britse film het ook deels moest hebben van de aantrekkingskracht van Renée Zellweger, daar kan Meskina met alle gemak steunen op…
Ik weet dat ik soms moet opletten om American indie-pareltjes als How It Ends de hemel in te prijzen, maar ik vond deze Booksmart meets Dude, Where’s My Car meets Seeking a Friend for the End of the World dus echt héérlijk, vooral qua creativiteit, cameo’s en lekker ‘droge dialoog’-humor. Aan de oppervlakte gaat ie over wat te doen als je weet dat het de laatste dag van het bestaan van onze planeet is, maar ergens zegt…
Zo, ik twijfel nog of ik “komedie” aan moet vinken als genre bij dit negende deel in deze snelle-auto’s-mooie-meiden-en-stoere-mannen-filmserie, maar heb inmiddels “fantasy” wel al aangevinkt. Want damn, wat een enorme bak ongeloof moet je spreekwoordelijk kunnen opschorten om van deze foute (en af en toe lachwekkende) ‘007 on steroids‘ te kunnen genieten zeg! Met opvallend veel familieachtergronddrama, wat het allemaal een beetje aandoenlijk maakt. Waardoor regisseur Justin Lin (van de delen 3, 4, 5…
Yes, wederom een ‘klassieker’ mogen ontdekken, en zelfs één die ouders is dan ikzelf ben! Ik had aan het eind van een aardig druk weekend zin in een vette film, vroeg een vriendin om een “Iets als Bad Times at the El Royale-vetheid“-tip, en kreeg gelukkig deze James Coburn-/Richard Benjamin-/Raquel Welch-/Herbert Ross-film aangeraden: een ouderwets whodunnit-misdaaddrama dat Cluedo mixt met 70’ies Hollywood en de Franse Rivièra, met nog een paar zeer opvallende namen in vooral…
De enige reden waarom ik “science-fiction” als genre heb aangevinkt, is omdat de film zich niet op Aarde afspeelt, en omdat niet exact duidelijk is (en wordt) hoe onze hoofdrolspelers überhaupt een leefbare wereld hebben weten te creëren ‘daar’. Als er echter één film is, waarvan je de trailer vooraf níet moet kijken, dan is het deze onafhankelijke arthouse-film wel. Die doet namelijk een vrij standaard sci-fi verwachten, compleet met een bombastische musical score die…
Als je echt volledig wilt begrijpen hoe en waar je de gebeurtenissen uit deze film dient te plaatsen, dan moet je best een stevige Marvel-kenner zijn. Nu heb ik alle eerdere 23 films in het Marvel Cinematic Universe gezien, maar tijdens Black Widow vroeg ik me wel een paar keer af wat nou het precieze nut van deze film was. Na wat ‘onderzoek’ achteraf, blijkt alles toch wel aardig in elkaar te vallen (en verklaart…
Weet niet hoe vaak Steven Soderbergh z’n laatste film al aangekondigd heeft, maar No Sudden Move liet mij weer denken: “Wat ben ik blij dat hij die aankondigingen nog altijd niet waargemaakt heeft!” Want ook al is dit misschien niet Soderberghs beste film, dit noir-ish, zeer gelaagde misdaaddrama toont vrij duidelijk de hand van een meester. Waarbij vooral Don Cheadle’s acteerwerk het nogal ingewikkelde plot als een aardig stevige lijm bij elkaar houdt. In het…
Helaas, The Tomorrow War is als sciencefiction niet veel intelligenter dan een gemiddelde Ronald Emmerich-film (denk 2012). Qua production value en ‘wannabe cool‘ oneliners lijkt vooral Michael Bay een inspiratiebron te zijn geweest, aangevuld met (te) slecht doordachte (of zelfs makkelijk ‘vergeten’) Back to the Future-paradoxen, mijn willekeurige gedachte over de aliens uit A Quiet Place Part II, én een vader-dochter-verhaal dat nogal gejat lijkt van het meer dan superieure Interstellar. Dat The Tomorrow War…