Hoe je hem als persoon en/of performer ook ziet, je moet Abel Tesfaye (a.k.a. The Weeknd) wel één ding nageven: hij is zelfbewust genoeg om ook z’n eigen slechte/foute kanten te onderzoeken. Ik vind dat best cool, of gedurfd, dat hij z’n eigen rafelranden zeker niet ontkent (gekoppeld aan een ook wat wringend ‘kunstenaarsarrogantie’), en zelfs een poging waagt deze te ontrafelen. Maar ik hoorde van een gewaardeerd mede-filmfan juist dat zij juist enorm pissig…
Het meest opvallende aan deze Australische film is niet dat ie van Ierse makers is, met een Amerikaanse acteur in de hoofdrol en gebaseerd op verhalen over daadwerkelijke surfers uit Californië. Nee, het opvallendste is dat ik initieel niet begreep waarom deze film in filmhuizen draait en vorig jaar in première ging in Cannes. De film begint namelijk behoorlijk straightforward, om uiteindelijk toch snel duidelijk te maken waarom ze Nicolas Cage toch wel móesten hebben…
Yes, Black Bag is een heerlijke whodunnit, en de ‘comeback’ van topregisseur Steven – Out of Sight, Erin Brockovich, Traffic, Ocean’s Eleven (, Twelve en Thirteen), Che, Magic Mike – Soderbergh, naar een scenario van David – Jurassic Park, Mission: Impossible, Panic Room – Koepp, en met een topcast met onder andere Michael – Shame, X: First Class, Prometheus – Fassbender, Cate – Blue Jasmine, Tár – Blanchett en Pierce – Tomorrow Never Dies, The Ghost…
Een film waarin pijn uit alle poriën (b)lijkt te vloeien, maar dan op een wat monotone manier verteld waardoor je initieel vooral zult marvelen door de grootse acteerprestaties van Christopher – Poor Things, Sanctuary, Possessor – Abbott én Barry – Bird, Saltburn – Keoughan, toch wel twee van de besten van het moment. Maar zo in hindsight lijkt deze film nogal wat meer te willen vertellen, mooi strak ‘vormgegeven’ in een scenario dat mede is geschreven door…
Lichtelijk terughoudend was ik wel, doordat ik niet enkel positieve verhalen hoorde over deze remake van een 1981-spionagethriller, maar ik had afgelopen zondagavond wel behoefte aan wat lekker escapisme. En yes, The Amateur was beter dan ik verwachtte, ook al lijken er een paar scènes iets te rigoureus (weg)geknipt en speelt Rami Malek hier die emotionele pijn inderdaad niet zo ‘goed’/geloofwaardig. Iets dat hem in Mr. Robot (tv) zoveel beter afging, maar daarin was het…
Als ik dit jaar wél naar SXSW (in Austin, Texas) was geweest en bij de wereldpremière aanwezig had kunnen zijn, mogelijk was ik dan ietsjes positiever geweest over deze nogal mislukte ’thriller’ (?). Nu zegt dat direct iets over hoe omstandigheden wel degelijk invloed hebben op mijn beleving, maar op een vrije vrijdagavond zijn diezelfde omstandigheden vaak heerlijk relaxed. Dus dat ik behoorlijk moeilijk door deze grotendeels kluchterige Stepford–Wives–meets-’twist-films’-met-amechtige-maar-mislukte-Lynch-interpreteerbaarheidspoging heen kwam, toont vooral dat ik…
Hoe noem je het, als je vooraf weinig zin hebt (ondanks dat je allang weet hoe goed de hoofdpersoon ’tegen’ z’n imago in speelt?), en achteraf de kritiek behoorlijk voelt aanzwellen, terwijl je je gedurende de filmervaring best goed vermaakte? Dit is in elk geval mijn beleving van Heretic, met een wederom zeer fijne Sophie – Companion – Thatcher: een leuke spiri-puzzel die zeker wel interessante thema’s raakt, en daardoor als film voor de meesten…
Als ik vertel waar Companion een best duidelijke hommage aan is, dan verklap ik eigenlijk een plotelement dat de meesten buiten mij waarschijnlijk voorafgaand al wisten. Ik kijk nu de trailer en ja hoor, daarin wordt de twist gewoon direct volledig getoond. Dus okay, hoef ik me dan ook niet in te houden..? Nee, ik ga hier verderop (na een “spoiler alert”) pas dieper op in. Wat ik hier wél al kwijt wil, is dat…
Jammer dat m’n ‘niets willen weten vooraf’ ietwat in de weg zat hier, want ik vroeg me dus – volledig nutteloos en zelfs disfunctioneel – de hele film af of het nou wel of niet over het waargebeurde conclaaf rondom de verkiezing van de huidige paus (Franciscus) ging. En dat leidde me dus af van de vele intriges en thrillerachtige samenzweringen (en sound design!) van deze in m’n hoofd steeds beter wordende Golden Globe-winnende film…
Ik denk dat er weinig acteurs ‘ongemak’ beter kunnen spelen dan Jim Cummings, in wat voor situatie dan ook. Hier is die situatie een dubbellaagse Mexican standoff in zo’n typische plattelands-diner, waardoor onze protagonist zichzelf in steeds troebeler water brengt… Cummings is zelf één van de leukere American indie-filmmakers van het laatste decennium (denk Thunder Road, The Wolf of Snow Hollow en The Beta Test), maar lijkt hier ‘enkel’ hoofdrolspeler in het speelfilmdebuut van music…
Deze Apple TV-film is een vrij simpel, vermakelijk niemendalletje waar je zulke grote namen niet in verwacht. Maar juist doordat Clooney en Pitt uiteindelijk wel even die Ocean’s Eleven-dynamiek ‘aanraken’, werkt Wolfs wel redelijk als ’tijddoder’. Aan de andere kant: je hebt beide topnamen dus allang in betere versies van deze misdaadkomedie gezien. Vooral Pitt met Killing Them Softly – een film waar ik altijd graag naar wijs – en als ik die stelling ‘rond’…
Drie dagen na het zien van Jacques – Un Prophète – Audiards meervoudige Cannes-prijswinnaar, herinnerde ik me zojuist pas weer dat het inderdaad óók een musical is. Maar dan dus wel een ‘musical crime (comedy) thriller‘ die me muzikaal minstens één keer zo stevig raakte dat ik zelfs m’n ogen voelde tranen. Misschien wel perfect passend bij de voor mij ongrijpbare emotionele achtbaan waar het titelkarakter mee móet hebben geworsteld, al koppelde ik het wel…