Deze film quirky noemen is nogal ’n understatement, wat dit waargebeurde verhaal alleen maar ongelooflijker maakt. Jack Black is in geweldige vorm als begrafenisondernemer/omgekeerde-pedo/moordenaar/filantroop (hij is genomineerd voor de aanstaande Golden Globes), in deze nieuwe van Richard – Before Sunrise, School of Rock, Fast Food Nation – Linklater. Maar de weirdness van het verhaal levert ook ’n lastig aan te raden film op, wat waarschijnlijk ook de reden is dat ie in Nederland straight to DVD is…
Wat ’n heerlijke film is Seven Psychopaths! Althans: dat vind ik. Als ‘broodschrijver’ denk ik namelijk dat deze film voor niet-schrijvers wel eens wat ‘verwarrend’, too much of overdreven hip zal zijn. Denk Adaptation meets Slipstream, maar dan nog ’n stuk ‘zelfbewuster’. Op IMDb variëren de reacties van “Best screenplay ever” tot “Worst film of the year“, en ook al zou ik me eerder aan willen sluiten bij die eerste quote, dat is ook zwaar…
Naast ’n fijn nostalgisch gevoel naar ’n wereld die nog veel mysterieuzer was, deels omdat ik ‘m natuurlijk (nog) veel minder begreep, biedt Wreck-It Ralph ook heerlijk escapisme van een ‘credit-technisch-Pixar-loos’ Disney, maar je voelt Pixar wel all over deze film. Daarnaast biedt de film ’n aantal verrassende acteurs de kans om hun stemtalenten te tonen en werd ik zo vermaakt dat ik nu eens niet zal gaan zeuren over de traanogen die ik wederom kreeg…
Safety Not Guaranteed is zo’n fijne kleine American indie waar ik gruwelijk van kan genieten (denk Another Earth meets Jeff, Who Lives at Home). Door z’n bescheidenheid is het ook zo’n film die je wel wat dingen wilt vergeven, maar naast ’n mogelijke plot-inconsistentie is er niet veel te vergeven in deze aparte romantische-sci-fi-komedie, want naast ’n geweldige casting, sterke dialogen en ’n zeer oprecht aanvoelende romance is het ook ’n debuutfilm van zowel regisseur…
Grove etnische grappen, ’n baby op zowel coke, XTC als marihuana, ’n heftige claymation-trip, Neil Patrick Harris die zichzelf weer goed parodieert, Oekraïense gangsters, ’n in z’n hoofd geschoten Kerstman en ’n paar nieuwe vrienden die zeker suffer maar net zo verontrustend acteren als Harold en Kumar zelf, of met andere woorden: nee, dit is geen Kerstfilm die je gezellig met de hele familie op Eerste Kerstdag gaat kijken. Maar het is er wel één…
Cloud Atlas zal de geschiedenisboeken in gaan als één van de meest ambitieuze films ooit, en alleen daarom al moet je deze film in de bioscoop gaan zien. Dat de film officieel de titel “independent” mag hebben is opmerkelijk, maar aan de andere kant: hoe onafhankelijk mag je ’n film nog noemen als het budget rond de 100 miljoen dollar lag (en er heel duidelijk ’n Samsung-gadget in de film te zien is)? Overigens ’n…
Lynn Shelton verbaasde én verraste me een paar jaar geleden met Humpday, waarin twee heteroseksuele mannen als kunstproject gay porn gingen maken. Een nachtmerrie voor homofoben natuurlijk, maar ik vond ’t erg gedurfd en vooral ontzettend naturel en realistisch gebracht. Niks geen makkelijke keuzes, maar film maken met lef. Dat ze niet onopgemerkt is gebleven blijkt wel doordat ze voor dit toegankelijkere Your Sister’s Sister niet alleen (wederom) kon samenwerken met mede-mumblecore-filmmaker en acteur Mark –…
Ken Loach’ nieuwste is ’n best kleine film met wel degelijk sociaal-kritische ondertonen, maar overall gezien is het toch vooral ’n fijne film over tweede kansen en whisky, heel veel whisky. Heerlijk voor ’n zondagavond, ook al voel je – vooral door de authenticiteit van de karakters – dat het geschetste probleem van werkloze jongeren in Groot-Brittannië waarschijnlijk niet vaak uitmondt in zo’n ‘sprookje’. Dat Loach ons dat niet keihard in ons gezicht duwt is…
Misschien dat Robot & Frank zó subtiel is dat de kans dat je ‘m niet voelt wat groter is, want dat gebeurde bij mij namelijk: ik voelde de emotionele impact die debuterend regisseur Jake Schreier nastreeft helaas niet. Mogelijk miste ik dus wat, want ondanks dat ik het ’n beste fijne en ‘zoete’ film over ouder worden, vriendschap en acceptatie vond, waarin ook goed wordt gespeeld, vond ik ’t verhaal uiteindelijk wat te dun. Het…
Waarschijnlijk is The Campaign regisseur Jay Roach’ humoristische uitlaatklep voor het maken van wel degelijk serieuze politieke films. Want waar The Campaign veel meer met heerlijk lompe Will Ferrell-humor dan met serieuze politiek te maken heeft, daar won zijn Game Change (over de aanstelling van Sarah Palin als running mate van John Cain bij de verkiezingen van vier jaar geleden) onlangs nog vier Emmy’s, waaronder die voor beste regie en beste TV-film/miniserie. Wat lijkt het me…
Ondanks de visueel geweldige mix van live action en animatie (waarbij niet altijd duidelijk is waar de overgang zit), de zeer mooie thema’s (zonder lijden geen kunst, onmogelijke liefde), de mooie balans tussen zwaar melodrama en magisch-realistische humor én de knappe acteerprestaties (van o.a. Mathieu Almaric, Isabella Rossellini, Chiara Mastroianni, Golshifteh Farahani en Maria de Medeiros) lukte het me helaas niet om écht te genieten van Poulet aux prunes (letterlijk: kip met pruimen, een Iraans gerecht),…
Niet wetende wat ik moest verwachten was ik aardig verrast door de aparte mix van komedie, western, 70-ies non-conformisme en aanstekelijke romantiek. Het is ’n interessante Jack Nicholson-show, waarin veel van z’n talenten samenkomen. Naast de regie nam ie ook de hoofdrol voor z’n rekening, en ook al is het misschien niet z’n beste film, ik vond ‘m onverwacht vermakelijk (ook in z’n rebelse weirdness), tot en met ’t einde… Het verhaal Nicholson speelt Henry Moon,…