Het verhaal aan de oppervlakte van deze documentaire – over drie identieke jongemannen die op hun negentiende elkaar en hun ‘drielingschap’ ontdekken – is zo ongelooflijk, dat dit het kijken van Three Identical Strangers al meer dan de moeite waard maakt. Maar als de initiële awe wat is gaan liggen, en tal van TV-optredens nationale bekendheden heeft gemaakt van deze jongens, wordt het verhaal wat duisterder. Ik voelde een beetje die Capturing the Friedmans–vibe opkomen, zeker toen onderzoeksjournalist…
Zhang Yimou is – na het mislukte The Great Wall-uitstapje – volledig ’terug’ met dit visueel overdonderend en intrigerend actie-drama. Over look-a-likes (oftewel de titulaire “schaduw”), politieke intriges, yin & yang, supercreatief vechten, traditie, oorlogvoering en natuurlijk liefde. En dat alles met een bij vlagen enorm fijne en rustige opbouw, flink wat symboliek (die naderhand meestal wordt ’toegelicht’ in mono- en/of dialogen) en interessante karakters met allen hun eigen ‘verhaaltje’. Gezet in een wereld waarin…
Sommige films wil ik wel eens ‘verplicht stellen’ om te kijken. Capharnaüm is zo’n film. Het is niet alleen één van de mooiste films van het jaar – “Onbeschoft prachtig” appte ik direct na afloop naar een vriendin – maar het kijken hiernaar zou ook een passende taakstraf zijn voor iedereen die ooit iets lomps heeft gezegd over vluchtelingen, en dan met name over (verdronken) kinderen in de Middellandse Zee. Over armoede, ouderschap, overleven, mensensmokkel,…
Wauw, wat een opvallend (en goed) regiedebuut van Jonah Hill zeg! Opmerkelijk ook hoe dit de gedramatiseerde versie van de Oscargenomineerde documentaire Minding the Gap lijkt te zijn, want de thematiek is vrijwel 100% identiek. Daardoor lopen mijn herinneringen aan beide films wel behoorlijk door elkaar heen. Niets ten nadele van één van deze films overigens, al zou ik ze dus niet achter elkaar kijken. En dat Jonah Hill onlangs nog te zien was in Harmony…
Allereerst: een film als Red Joan valt of staat bij jouw inlevingsvermogen voor haar motieven, en dat is aardig goed gedaan. Daarnaast is deze waargebeurde spionagefilm – gebaseerd op het boek over het leven van Melita Norwood – inderdaad qua opzet wel te vergelijken met (het betere) The Imitation Game, maar dat maakt ‘m niet veel minder interessant. Mede ook omdat het bij mij en m’n filmvrienden een interessant gesprek opleverde over welke geschiedenis ons…
Nadat het duo Cristina Gallego en Ciro Guerra me al zo gek kreeg om twee jaar geleden op m’n verjaardag naar een andere stad te rijden om El abrazo de la serpiente te kijken, was het natuurlijk geen vraag of ik hun nieuwe film ook wilde gaan zien. En ook al vond ik Pájaros de verano net iets minder indrukwekkend dan het meer mysterieuze El abrazo…, wat was het toch weer hard genieten zeg. Zeker…
Met een titel die je op meerdere niveaus uit kunt leggen en een aantal scènes die ‘enger’ aanvoelden dan ze waren, is deze Oscargenomineerde documentaire niet alleen enorm therapeutisch (voor zeker twee van de drie hoofdkarakters), maar ook zó indrukwekkend, dat ik aan het eind ongeveer hetzelfde gevoel had als bij het einde van Richard Linklaters Boyhood: ik voelde bijna ‘vaderlijke’ beschermgevoelens voor de drie hoofdkarakters. Minding the Gap wegzetten als ‘skateboard-docu’ doet dit meesterwerk…
Iets dat tijdens het zien van deze nieuwe van Neil Jordan vrij snel door m’n hoofd schoot, en gedurende de film niet meer wegebde, was een aardig bezorgd: “Heeft Jordan een burn-out of herseninfarct of zo gehad, want deze man kon het toch ooit wél..?” Iets wat ik niet lullig bedoel hoor (zeker niet richting mensen die echt zoiets heftigs hebben meegemaakt), maar deze ‘mysterieuze thriller’ is onbedoeld komisch, en topacteurs als Isabelle Huppert, Chloë…
Toevalligerwijs geheel in lijn met het identiteitsvraagstuk in deze indrukwekkend sterke film, veranderde mijn oordeel, toen ik erachter kwam dat de makers helemaal geen jonge nieuwe makers waren. Ze hebben zelfs al een Tony én een Grammy Award gewonnen. Natuurlijk zou dat niets uit moeten maken inzake hoe goed de film is, maar toen had het beeld zich al in mijn hoofd gevormd, dat dit een soort van debuutfilm was. En dus was mijn initiële…
Thunder Road is niet alleen één van de mooiste American indies die ik in jaren zag, het is vooral een prachtig portret van iemand die maar niet met het verlies van z’n moeder om kan gaan. Of gaat de tragiek van politieagent Jim Arnaud nog wel wat dieper? Jim Cummings schreef, regisseerde en monteerde deze prijswinnende film (o.a. winnaar van de SXSW Grand Jury Award voor narrative feature), wat een ‘uitbouw’ is van z’n prijswinnende kortfilm…
Ondanks dat Vice maar één van de acht Oscarnominaties wist te verzilveren, is dit politiek-maatschappelijk toch wel één van de belangrijkste én leukste (lees: “schrijnend grappige”) films van het jaar. Auteur Adam McKay ontgroeide z’n heerlijk-foute-humor-imago (denk Anchorman, Step Brothers, The Other Guys) natuurlijk al met de perfecte financiële-crisis-filering The Big Short, en weet in Vice op vergelijkbaar toegankelijke wijze een mogelijk nóg belangrijker onderwerp voor vrijwel iedereen interessant te maken. Want ook al gaat…
Goede films over schrijvers gaan meestal over het menselijk brein, en dan vooral de zelfbewuste, zelfkritische en/of duistere kanten daarvan. Denk aan de Emma Thompsons zelfmoordoverpeinzing aan het begin van Stranger Than Fiction of aan het overkoepelende thema van The End of The Tour. Ook Can You Ever Forgive Me? is zo’n film, waarin bovenstaande het beste wordt getypeerd in een korte scène waarin Melissa McCarthy’s karakter haar beste vriend wil laten struikelen, en haar…