Direct na de heerlijke ‘after the credits’-scène van Ant-Man and the Wasp: Quantumania merkte ik dat ik voor ’t eerst Scorsese’s theme park-vergelijking over Marvel-films écht begreep. Aan de andere kant direct gevolgd door: “Ja master-of-cinema (én boomer), daar heb je helemaal gelijk in. Maar theme parks zijn niet voor niets ook mega-populair hè, dus dit is wel degelijk vermakelijk, misschien ook wel juist omdat je na afloop vrijwel alles direct weer mag vergeten…” En…
Ghostbusters: Afterlife is by far de beste ‘reünie-film’ van de afgelopen jaren (ik vergelijk ‘m daarvoor overigens enkel met teleurstellingen Bill & Ted Face the Music en T2 Trainspotting), maar mogelijk komt dat wel doordat de film meer ‘Steven Spielberg-erig’ aanvoelt, dan dat het een amechtige poging is om op het succes van het 37-jarige (!) origineel te cashen. Al ‘vrees’ ik ook wel een beetje, dat je die oude film(s) wel gezien moet hebben,…
Ja, The French Dispatch is zeer duidelijk een Wes Anderson-film. Maar misschien wel té duidelijk? Het is ook een hommage aan journalisten met lef (vooral die van The New Yorker in de jaren 50/60), een ode aan verhalen vertellen, met een knipoog naar de Nouvelle Vague. De film zit echter ook zó vol met Andersons (soms aandoenlijke, soms over-aanwezige) poppenkaststijl, met ontzettend veel leuke beeld- en taalvondsten, dat het niet raar is als je de…
Als fan van Saturday Night Live is de nuancering, die deze National Lampoon-documentaire toont, een enorm goede toevoeging aan mijn ‘fanschap’. Maar gelukkig is de ‘rivaliteit’ tussen deze grootmachten ook slechts een zijlijntje. Wat Drunk Stoned Brilliant Dead vooral is: een duidelijke, vrij straightforward reportage over de ontstaansgeschiedenis van een scherp-kritisch, humoristisch maandblad (waarin niets ’te ver’ kon gaan), dat zó succesvol werd dat niet alleen communicatiegoeroe Marshall McLuhan positief over ze was, maar ze…
The Dead Don’t Die is een sterk zelfbewust knipogende zombie-komedie van meesterregisseur Jim – Only Lovers Left Alive, Broken Flowers, Down by Law – Jarmush, met een paar zulke ‘in your face‘-boodschappen, dat die overduidelijkheid mij wat weifelend/achterdochtig maakt. Want wil hij nou ‘meer’, of wilde hij enkel de ultieme ‘knipoogfilm’ maken, wars van alle conventies over heldendom e.d.? Overigens kan The Dead Don’t Die ook de geschiedenis in gaan als de film waarin held…
Wederom een heerlijk avontuur van Wes Anderson, die vanwege z’n vorm – stop-motionanimatie – ook net wat meer speelruimte heeft om nóg fantasievoller te zijn. En met die speelruimte creëert Anderson een wereld waarop je tal van interpretaties en projecties los kunt laten, waardoor je eigen inbreng jouw beleving nog persoonlijker en/of rijker zal maken. Met een geweldig brede voice-cast, met afwisselend Anderson-alumni (als Bill Murray en Edward Norton) en ‘nieuwkomers’ als Harvey Keitel en…
Ja, als deze eligible is, dan verwacht ik dat de Oscar voor Beste Animatie van het jaar al vergeven lijkt, want The Jungle Book wordt in m’n hoofd – een week na het zien van de film (vanwege wat drukte kwam ik niet eerder toe aan deze recensie) – eigenlijk steeds beter. Prachtige animatietechnieken, mooie moraliteit voor jongere kijkers, zeer leuke dierengrapjes door een aantal perfect gekozen stemacteurs, en vol met mooie geüpdatete versies van de liedjes…
Dat deze film al tijdens het productieproces aardig gedoemd leek bleek wel uit de e-mails van toenmalig Sony Pictures-voorzitter Amy Pascal, die op z’n zachtst gezegd nogal negatief was over de eerste screenings van de film. Achteraf gezien lijken haar opmerkingen helaas weinig positiefs te hebben gebracht, want ondanks de aanwezigheid van Bradley Cooper, Rachel McAdams, Emma Stone, Alec Baldwin, Danny McBride én Bill Murray (!!!!) is deze nieuwste van Cameron – Almost Famous, Jerry…
Het is vooral het goede acteren en de aardige balans tussen ‘lief’ en ‘lomp’ dat van St. Vincent een mooie film maakt. Bill Murray speelt een soort van Charles Bukowski-achtige buurman die natuurlijk lang niet zo’n lompe boer is als z’n introductie doet vermoeden, en wiens rol in het leven en opgroeien van z’n nieuwe buurjochie Oliver een stuk groter wordt dan hij eigenlijk wil (of denkt te willen?). Regisseur Theodore Melfi verrast zeker met z’n…
Misschien een wat grote uitspraak, maar The Grand Budapest Hotel is mogelijk Wes Andersons beste film tot nu toe. Het is in elk geval z’n meest ‘grootse’ film, waarin hij elementen uit zo’n beetje al z’n vorige films combineert tot een zeer vermakelijk, interessant en wederom heerlijk apart meesterwerk met een werkelijk ongelooflijke cast. Maar zoals ik bij al z’n films blijf zeggen: Anderson creëert wel een wereld die niet iedereen zal trekken. Hier is het…
Ik heb me zeker vermaakt met The Monuments Men, alhoewel ik vrij zeker durf te stellen dat ik me over een half jaar niet al teveel meer zal herinneren van deze film. Daarvoor lijkt de film, naast een zeker wel opvallende (en bedoelde?) terloopsheid, toch wat teveel gemakzucht te bevatten. Ondanks dat de film een paar zeer sterke scènes bevat, die me opvallend genoeg ook raakten. En daardoor kreeg ik een beetje het gevoel dat deze…
The Royal Tenenbaums is Wes Andersons derde film die ik een jaar of tien geleden al eerder zag, maar ik afgelopen vrijdag toch weer vrij ‘vers’ herontdekte. Een komedie over een depressieve familie, maar dan wel zo’n komedie waarbij je niet helemaal door hebt of het wel altijd gepast is om te lachen. En achteraf gezien bezorgt Owen Wilsons betrokkenheid als schrijver mij een extra rilling. Maar ook als je hier niets over weet, dan…