Als fan van Saturday Night Live is de nuancering, die deze National Lampoon-documentaire toont, een enorm goede toevoeging aan mijn ‘fanschap’. Maar gelukkig is de ‘rivaliteit’ tussen deze grootmachten ook slechts een zijlijntje. Wat Drunk Stoned Brilliant Dead vooral is: een duidelijke, vrij straightforward reportage over de ontstaansgeschiedenis van een scherp-kritisch, humoristisch maandblad (waarin niets ‘te ver’ kon gaan), dat zó succesvol werd dat niet alleen communicatiegoeroe Marshall McLuhan positief over ze was, maar ze…
Net na het zien van deze nieuwste en prachtig vormgegeven Disney-animatie dacht ik: “Ja, meer dan vermakelijk en geweldige visuals, maar is het verhaal niet wat té formule-achtig?“, maar nog geen dag later nuanceer ik dat toch wel graag naar het 100% positieve. Raya and the Last Dragon biedt namelijk niet alleen ontzettend veel ‘family fun‘, maar ook een cultuurrijkdom en vooral flink wat thema’s die zó ‘waar’ zijn, dat mijn (mannelijk?) cynisme die wat…
De Oscarwaardige performance van Andra Day in de titelrol maakt The United States vs. Billie Holiday sowieso ‘verplicht voer’ voor filmfans, maar ik was toch enigszins teleurgesteld door Lee – Precious, The Butler – Daniels’ film zelf. Deels omdat de film heel duidelijk in dit tijdsgewricht ‘past’, want hij kan zo in het rijtje Judas and the Black Messiah, Ma Rainey’s Black Bottom en One Night in Miami, maar die drie films waren drama-technisch toch…
Ik wist vooraf niets van de (overigens terechte) Golden Globe-nominatie voor Rosamund – Gone Girl, Hostiles – Pike voor haar powerchick-rol in deze misdaadkomedie, die ook een heerlijk scherpe filering biedt van gewetenloze ego’s, en hoe deze welig tieren in het neoliberale kapitalisme. Al is het gave aan I Care a Lot vooral, naast ook een übercoole Peter – The Station Agent, Game of Thrones – Dinklage, dat de film steeds dieper afdaalt in de…
Met een meer dan geweldige Zendaya en goed irritant-narcistische John David Washington is Malcolm & Marie vooral een bij vlagen snoeiharde exploratie van die thin line between love and hate, waarbij ik meerdere keren dacht: “Damn, ik was allang weggerend uit die relatie!” Nu zegt dat mogelijk net zoveel over mij als over de film, maar verwacht dus een ‘eerlijkheid’ die zo stevig uitgesproken wordt, dat het af en toe net zo goed ‘naar’ is om…
Waar ik bij Lars von Triers Melancholia volledig mee kon gaan in hoe hij een depressie bijna letterlijk in film wist te vangen, had ik dat bij She Dies Tomorrows existentiële angst eigenlijk niet. Deels mogelijk doordat ik te moe was (viel aan het eind bijna in slaap), want ik vond het zeker intrigerend allemaal, maar waar ik een depressie zelf ervaren heb, kan ik me niet herinneren ooit écht gevoeld/-dacht te hebben dat ik…
Dat Kelly Reichardt poëtisch gezien één van de beste filmmakers van de laatste jaren is, dat ontdekte ik (pas) bij Meek’s Cutoff: een western die veel meer over de huidige tijd zei, dan over het Wilde Westen (heb Wendy and Lucy en Old Joy nog altijd niet gezien). First Cow is allereerst een bijna meditatieve vertelling, gezet in de bossen van Oregon halverwege de 19e eeuw. Daarnaast is het ook een mooie slow burner over vriendschap,…
Bewust dat ik zelf mogelijk ook nog wel wat ‘lijd’ aan die ‘mannen-moeten-stoer-doen/zijn’-opvatting, denk ik toch niet dat dat mijn kritiek op deze (te?) mooie film daardoor te verklaren valt. Ja, Palmer – met Justin Timberlake als ex-gevangene die de zorg voor een gender-fluïde buurjongetje op zich neemt – is erg mooi vanwege thema’s over inclusiviteit, jezelf-mogen-zijn en bullebak-gedrag, en daar zit het emotioneel af en toe erg indrukwekkende hart van deze film. Dat is…
Het rare aan John Lee – The Blind Side, The Founder – Hancocks laatste film is dat ie zelfs geschreven is vóórdat classics als Se7en, Silence of the Lambs en L.A. Confidential het neo-noir-genre in de 1990’s opnieuw tot leven wekten, maar dat ie nu aanvoelt alsof het verhaal beter verteld had kunnen worden in een True Detective-achtige serie. Want ja, er zit een meer dan interessant hoofdthema in de film (wat inmiddels overigens ook…
“Damn, dit voelt allemaal bijna te ‘perfect-goed’,” schoot er halverwege het kijken van Regina Kings feature film-regiedebuut door m’n hoofd. Dit bedoel ik vrijwel 100% positief, al wil ik daarmee ook (op neutrale wijze) duiden dat je ook wel aanvoelt dat deze film – over een ‘feestje’ op een hotelkamer van vrienden Malcolm X, kersvers wereldkampioen boksen Cassius Clay (aan de vooravond van z’n transitie naar Mohammed Ali), Americanfootballspeler Jim Brown en soulzanger en -producent…
Het meest opvallende aan The White Tiger is dat het een volledig andere film is dan de trailer deed vermoeden. Ik verwachtte namelijk een ‘social injustice‘-kwaadmaakfilm, maar dat lijkt slechts context in dit rags-to-riches-verhaal, waarbij m’n eindoordeel wat troebel is. De film laat me namelijk wat zweven tussen het teleurstellende einde van J-Lo’s Hustlers en het scherp-cynische eindshot van Scorsese’s The Wolf of Wall Street. En waar ik dus tijdens de film dacht dat de…
Ik kreeg tijdens het kijken van deze Bringing Out the Dead–Tenet–Los cronocrímenes–Altered States-mix-up vrij snel het gevoel, dat met een paar extra rewrites dit mogelijk best een interessante film was geworden. Nu voelden de (weinige) karakters – gespeeld door Anthony (The Hurt Locker, Avengers: Endgame) Mackie en Jamie (50 Shades of Grey) Dornan – maar vooral ook de filmlogica te simpel uitgewerkt, waardoor de grote hoeveelheid aanwezige interessante thema’s (denk verlossing, racisme, relativiteit/tijd, rouw, opoffering, trauma…