Waarschijnlijk was ik de enige heteroseksuele, witte, cisgender man in de bioscoopzaal (zeker de enige die alleen was, de ‘mannelijke meskin’ die ik ben), waarmee ik vooral wil aantonen dat ik echt wel weet dat ik niet tot de primaire doelgroep van Meskina behoor. Ergens al de Nederlandse Bridget Jones genoemd, maar waar die Britse film het ook deels moest hebben van de aantrekkingskracht van Renée Zellweger, daar kan Meskina met alle gemak steunen op…
Ik weet dat ik soms moet opletten om American indie-pareltjes als How It Ends de hemel in te prijzen, maar ik vond deze Booksmart meets Dude, Where’s My Car meets Seeking a Friend for the End of the World dus echt héérlijk, vooral qua creativiteit, cameo’s en lekker ‘droge dialoog’-humor. Aan de oppervlakte gaat ie over wat te doen als je weet dat het de laatste dag van het bestaan van onze planeet is, maar ergens zegt…
Zo, ik twijfel nog of ik “komedie” aan moet vinken als genre bij dit negende deel in deze snelle-auto’s-mooie-meiden-en-stoere-mannen-filmserie, maar heb inmiddels “fantasy” wel al aangevinkt. Want damn, wat een enorme bak ongeloof moet je spreekwoordelijk kunnen opschorten om van deze foute (en af en toe lachwekkende) ‘007 on steroids‘ te kunnen genieten zeg! Met opvallend veel familieachtergronddrama, wat het allemaal een beetje aandoenlijk maakt. Waardoor regisseur Justin Lin (van de delen 3, 4, 5…
Yes, wederom een ‘klassieker’ mogen ontdekken, en zelfs één die ouders is dan ikzelf ben! Ik had aan het eind van een aardig druk weekend zin in een vette film, vroeg een vriendin om een “Iets als Bad Times at the El Royale-vetheid“-tip, en kreeg gelukkig deze James Coburn-/Richard Benjamin-/Raquel Welch-/Herbert Ross-film aangeraden: een ouderwets whodunnit-misdaaddrama dat Cluedo mixt met 70’ies Hollywood en de Franse Rivièra, met nog een paar zeer opvallende namen in vooral…
De enige reden waarom ik “science-fiction” als genre heb aangevinkt, is omdat de film zich niet op Aarde afspeelt, en omdat niet exact duidelijk is (en wordt) hoe onze hoofdrolspelers überhaupt een leefbare wereld hebben weten te creëren ‘daar’. Als er echter één film is, waarvan je de trailer vooraf níet moet kijken, dan is het deze onafhankelijke arthouse-film wel. Die doet namelijk een vrij standaard sci-fi verwachten, compleet met een bombastische musical score die…
Als je echt volledig wilt begrijpen hoe en waar je de gebeurtenissen uit deze film dient te plaatsen, dan moet je best een stevige Marvel-kenner zijn. Nu heb ik alle eerdere 23 films in het Marvel Cinematic Universe gezien, maar tijdens Black Widow vroeg ik me wel een paar keer af wat nou het precieze nut van deze film was. Na wat ‘onderzoek’ achteraf, blijkt alles toch wel aardig in elkaar te vallen (en verklaart…
Weet niet hoe vaak Steven Soderbergh z’n laatste film al aangekondigd heeft, maar No Sudden Move liet mij weer denken: “Wat ben ik blij dat hij die aankondigingen nog altijd niet waargemaakt heeft!” Want ook al is dit misschien niet Soderberghs beste film, dit noir-ish, zeer gelaagde misdaaddrama toont vrij duidelijk de hand van een meester. Waarbij vooral Don Cheadle’s acteerwerk het nogal ingewikkelde plot als een aardig stevige lijm bij elkaar houdt. In het…
Helaas, The Tomorrow War is als sciencefiction niet veel intelligenter dan een gemiddelde Ronald Emmerich-film (denk 2012). Qua production value en ‘wannabe cool‘ oneliners lijkt vooral Michael Bay een inspiratiebron te zijn geweest, aangevuld met (te) slecht doordachte (of zelfs makkelijk ‘vergeten’) Back to the Future-paradoxen, mijn willekeurige gedachte over de aliens uit A Quiet Place Part II, én een vader-dochter-verhaal dat nogal gejat lijkt van het meer dan superieure Interstellar. Dat The Tomorrow War…
Lin-Manuel Miranda is zo’n geweldige verhalenverteller, dat hij in z’n eentje deze ‘musical cynic‘ (a.k.a. Filmofiel) niet alleen wederom (na Hamilton) weet te verrassen, maar stiekem zelfs ‘fan’ maakt. In the Heights is dan wel geregisseerd door Jon M. – Now You See Me 2, Crazy Rich Asians – Chu, maar gebaseerd op de Broadway-musical van Miranda, die zelf een klein bijrolletje in de film heeft. Over de swingend enorm dynamische latinx-community van Washington Heights,…
Dat de Amerikaanse reactie op de aanslagen van ‘9/11‘ qua schofterigheid niet veel onder deed aan die aanslagen zelf, daarover zijn al aardig wat zaken gelekt (denk aan Wikileaks) en/of documentaires en films gemaakt. Misschien dat dat de ‘urgentie’ van The Mauritanian wat verwaterd heeft, maar hierin wordt dus wel het waargebeurde verhaal verteld van Mohamedou Ould Slahi (een glansrol van Tahar – Un Prophète – Rahim), die zonder aanklacht (en bewijs) ruim veertien jaar…
Deze nieuwe Pixar-animatie is veel meer Disney-sprookje (check zeker ook de muziek) dan Pixar-original, en daarmee dus zeker ook nogal formule-matig (in zowel thematiek als uitvoering). Maar wel gezet in een enorm levendige en kleurrijke omgeving, en met een paar ‘lessen’ – over identiteit, een drang naar vrijheid, stoerheid die onzekerheid verhult, en dergelijke – die zeker nuttig zijn voor elk kind. Al vroeg ik me wel de hele film af, hoeveel scooter-merk Piaggio heeft…
Ik denk dat Quentin – Mr. Oizo – Dupieux zich best wel eens kapot zou kunnen lachen als hij ‘hoort’ dat je als recensent iets van diepzinnige metaforen en/of betekenissen in z’n films gaat zoeken. Iets dat bij z’n geweldige debuutfilm Rubber overigens zeker wel mogelijk leek, maar van z’n nieuwste – Mandibules (vertaald als ‘onderkaken/bek van een insect’?) – hoef je eigenlijk alleen te weten, dat het een heerlijk absurdistische buddy comedy is over twee…